Το φωτόδεντρο...

Ένα σπάνιο φαινόμενο, μια εμορφιά απερίγραπτη, κληρώθηκα χτες να ζήσω. Ένα χάρμα οφθαλμών. Ένα ... φωτόδεντρο.

Όλα άρχισαν μόλις διάβηκα το στέκι της Ιππολύτης. Γυρίζοντας από το χωριό στην Ηγουμενίτσα.

Η μέρα γεμάτη ακόμη από τη σκόνη της Σαχάρας και ο ορίζοντας άσπρος... μια αχλύ σαν ομίχλη...

Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό συνάντησα στη στροφή τον ήλιο. Ένας ήλιος άσπρος κι αυτός!!!


Ε, ναι... αυτός δεν είναι ο ήλιος ο ένας αλλά τα παιγνίδια μας μαζί του. Και ο απόηχος του παραμυθιού... Γιατί σαν παραμύθι έμοιαζε και τελείως εξωπραγματικό.


Να και η νορμάλ έκδοση - όσο δηλαδή νορμάλ ήταν όλη αυτή η χτεσινή μαγεία...


Κι έπειτα αναδύθηκε το ... φωτόδεντρο! Στην επόμενη στροφή του δρόμου. Για να μου κόψει τελείως την ανάσα!


Με τον ήλιο στα μαλλιά, ένα ήλιος και δέντρο... που να μην ξέρεις αν το δέντρο κρεμάστηκε από εκείνον ή ο ήλιος προσγειώθηκε στα κλαριά του...

Ώσπου πρόσεξα δίπλα μου.


... τα βόδια του Απόλλωνα! Ενός θεού την παρουσία ζούσα! Εκεί στο πουθενά. Εκτός τόπου και εκτός χρόνου...


Και πριν καλά καλά καταλάβω τι συμβαίνει, έγειρε το δέντρο, το φωτόδεντρο, και το άρμα χύθηκε στο χάος...


Κι έμεινε η μαγεία η άφατη... ένα ελάχιστο κατάφερα να κλέψω στο φακό... η άλλη έμεινε να κυλάει στις φλέβες μου κουβαλώντας το μυστήριο και το άλγος ενός απέραντου του νόστου... και την ευχή:

Αφάνισε μας μες στο φως!

Ε, να λοιπόν που εδώ με καρτερούσε το δικό μου φωτόδεντρο. Να γυρίσω απ' τα σαράντα χρόνια της ξενιτιάς και της αποξένωσης της Αθήνας.

Και την ίδια μέρα που ευδόκησα να επισκεφθώ τα μέρη που μεγάλωσα. Το Κοκκινολιθάρι.


Και να μπω στο ίδιο εκείνο κτίριο που στέγαζε το σχολειό και το δικό μας το δωμάτιο. Χωρισμένο είπε ο πατέρας με ένα ξύλινο καφασωτό. Από τη μια οι μαθητές και ο πατέρας, από την άλλη η μάνα μου κι εγώ, μωρό χρονιάρικο.

Κι απορώ μετά που ήρθε και πετάχτηκε μπροστά μου το φωτόδεντρο;

Με το τσιγκέλι του καρφωμένο τον ήλιο;

Αχ, καημένο μου φωτόδεντρο. Που σε πέρναγα και δε σ' έβλεπα.

Κι όλο τρελαινόμουν ν' ακουρμαστώ τ' αηδόνια...

Κι έβγαζα όχι φως... αχνούς έβγαζα, από την κούραση και την ερημία. Κι έφτιαναν δαχτυλίδια. Και πολλά αχ. Καημένο μου φωτόδεντρο...

Γιατί σοφά μιλάει ο ποιητής:

Τα δεινά μας καλώς έχουν και η τάξη δεν πρόκειται ν' ανατραπεί!

Και μόνο που μένει σε μας είναι εμείς να αλλάξουμε. Εμείς να κάνουμε την ανάποδη πορεία.

Για να βρούμε αυτό που άδικα ψάχναμε σαράντα χρόνους στην άλλη άκρη της γης.

Κι ήταν το καημενούλι εδώ. Και περίμενε...

Αχ, καημένο μου φωτόδεντρο.

καημένε εαυτέ μου...