Όλα τα είχε η σημερινή μέρα, ακόμη και σεισμό...

Τι Κυριακή κι αυτή!

Ξύπνησε με πικρό καφέ. Και με τα μάτια να γουρλώνουν από όσα διάβαζαν. Γραμμένα από χέρι που ως χτες θεωρούσα φιλικό.

Προς γνώση και συμμόρφωση. Είναι αυτοί οι άνθρωποι. Πάντα.

Γι' αυτό και τους αληθινά καλούς μας φίλους και τα μάτια μας! Εκείνους που τους δοκίμασε ο χρόνος και οι συμφορές.

Κι έπειτα απορούν που εύκολα δεν κάνω νέους φίλους. Αφού βρε σεις όσες φορές ξεχάστηκα και έδωσα το χέρι μου μέτραγα δαγκωματιές.

Εγώ να ξαναπώ σε άνθρωπο πως τον αγαπώ και τον εκτιμώ ξεχωριστά; Τουλάχιστον όταν θα έρθει η ώρα να με κατηγορεί πως ποτέ δεν τον συμπάθησα και μόνο απαξίωση εισέπραττε!!! να έχει και λιγουλάκι δίκιο.

Επιπλέον αν δεν έχεις φίλους, δεν κινδυνεύεις να σε κατηγορήσουν πως εξαγριώνεσαι γιατί τους θέλεις μόνο για πάρτη σου και δεν επιτρέπεις να μοιράζουν την αγάπη και τη φιλία τους και σε άλλους!

Χάρισμά σας βρε, τέτοιοι φίλοι. Να τους έχετε να τους χαίρεστε!

Γιατί άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς; Ε;

Και το άλλο; Γλιτώνεις και από εκείνους τους καλούς σαμαρείτες που προσπαθούν λέει να σε επανασυνδέσουν με τους παρεξηγημένους φίλους. Και καταλήγουν στο τέλος να σου τραβήξουν όλα τα καλώδια και να σε γειώσουν απότομα. Χιλιάδες βολτ περνάνε από τη ραχοκοκαλιά σου κι εσύ ψάχνεσαι "ποιος ήρθε".

Τουλάχιστον όταν ξέρεις ότι απέναντι έχεις εχθρούς φοράς κι εσύ πανοπλία. Δε σε πετυχαίνουν ολόγυμνο και στο δόξα πατρί.

Και στην τελική, κυρία μου, είσαι παντελώς απαράδεκτη. Να μιλάς για Λιαντίνη και για το έζησε έρημος και ισχυρός, και να την πατάς σαν πρωτάρα. Το πόσες φορές άστο. Όχι κι αυτό σήμερα.

Γιατί σήμερα η μέρα τα είχε όλα. Μέχρι και σεισμό.

Χρειάστηκε αυτός για να γυρίσει το μυαλό στη θέση του.


Άλλοι τον έδωσαν 4,6, άλλοι 4,8 και άλλοι 5 ρίχτερ. Και κράτησε αρκετά. Όσο που κι εγώ ακόμη να προλάβω να κρυφτώ κάτω από το τραπέζι...


Και από τους αμερικάνους:

http://earthquake.usgs.gov/earthquakes/recenteqsww/Quakes/usa000412x.php#details

Magnitude 4.8 - Date-Time Sunday, October 17, 2010 at 17:55:05 UTC
Sunday, October 17, 2010 at 08:55:05 PM at epicenter
Depth 16.2 km (10.1 miles) - Distances 45 km (25 miles) SSW of Ioannina, Greece
70 km (45 miles) ESE of Kerkyra, Greece[/b] - 310 km (190 miles) WNW of ATHENS, Greece

Από το δικό μας Γεωδυναμικό: http://www.gein.noa.gr/services/recent-earth2.html

2010/10/17 17:55:05(UTC) - Ml=4.6 , Βάθος 11Χλμ
313Χλμ ΔΒΔ των Αθηνών - 248Χλμ ΝΔ της Θεσσαλονίκης

Πάντως βροχή δεν είχαμε... μόνο ένα λαοπλάνο ουράνιο τόξο...


Τρομάρα του. Και τρομάρα μου που το πίστεψα.


Μα έφταιξες κι εσύ. Μελινάκι. Γιατί μου το έταξες πριν ακόμη βγει. Το ουράνιο τόξο...

Κι απορώ. Πώς καταφέρνεις και βλέπεις όσα θα συμβούν; Μόνο ένα, κοριτσάκι, δε θα βγει.

Εκείνο το όνειρο. Για ξανά μαζί. Και το ουράνιο τόξο σου ήρθε μονάχα να στεγάσει συντρίμμια.

Ο σεισμός; Ήταν απλά η υπογράμμιση. Πως όλα γύρισαν πια ανάποδα. Και ανάποδα πορεύονται.

Κι έλεγε τις προάλες η καλή μου η Μαριόλα. Η σπιτονοικοκυρά μου. "ποντίκια; κάτι σου έκλεψαν!" κι εγώ η ανόητη γελούσα για τις προλήψεις. Κι έψαχνα ποντικοπαγίδες.

Και να θυμηθώ μια μέρα να σου πω για τη Νάπολι. Και την παλιά Παρθενόπη. Και για τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από την Κύμη και τράβηξαν για Ιταλία. 8ο αιώνα προς χριστού. Με μια βάρκα. Και βάρκα την ελπίδα.

Σήμερα η Κύμη είναι μια τόση δα πόλη. Και η Νάπολι; Ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ιταλίας.

Κάποτε κι εμείς έτσι να κάνουμε. Να αφήνουμε πίσω μας τα παλιά και "πάμε γι' άλλες πολιτείες".

Πετώντας και τον Καβάφη που προδικάζει την πόλη να σ' ακολουθεί.

Αυτό το δικό μου λάθος. Όχι που ξέχασα την πόρτα ανοικτή και τρύπωσαν τα αθώα ποντικάκια.

Που άφησα την πόλη να με ακολουθήσει. Κι εδώ. Για να μη με αφήνει να χαρώ ούτε και κοτζάμ ουράνιο τόξο.