Πάνε μέρες τώρα που βρέχει, βρέχει, βρέχει και πάλι ξαναβρέχει.
Δεν είναι πόλη αυτή, βροχούπολη είναι. Και πάνε βδομάδες που το κατάλαβα. Και μαζί πως πρέπει να το πάρω απόφαση, να συνηθίσω μια ζωή με βροχές. Και ποτάμια στους δρόμους και φυσικά λάσπες.
Σήμερα γνώρισα και τις άλλες λάσπες. Που δεν καταπίνονται.
Πώς να το καταπιείς δηλαδή ότι αλήθεια δεν υπάρχει πάρεξ οι προσωπικές αλήθειες του καθενός;
Και είναι λέει δόγμα να υποστηρίζεις ότι υπάρχει αλήθεια και είναι μία.
Αντιθέτως οφείλω να αποδεχθώ ότι κάθε αλήθεια ορίζεται από το πλαίσιό της. Ενώ σε ένα άλλο πλαίσιο η αλήθεια είναι άλλη. Και γενικά είναι ιστορικό κατασκεύασμα η αλήθεια!
Και ξαναγυρίσαμε στο Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην ο Θεός.
Αλλά και σε αντιλήψεις που θεωρούν ένα ψέμα τη λογοτεχνία. Και περιορισμένης αξίας για την εκπαίδευση και το γλωσσικό μάθημα τα κείμενα τα λογοτεχνικά. Σήμερα θέλουμε κείμενα χρηστικά. Μια συνταγή για παράδειγμα. Πώς θα μαγειρέψει ο αυριανός πολίτης τας κεμπάπ.
Έξω επίσης και η Ηθική και οι ηθικολογίες. Πώς να μείνει δηλαδή η Ηθική όταν η αλήθεια καταργείται και διαιρείται; Εδώ που τα λέμε είναι αδύνατον να παραμείνει η Ηθική εκεί που δεν υπάρχει έδαφος αληθείας.
Αυτονόητα λοιπόν αποδομήθηκε και η έννοια της περιβαλλοντικής αγωγής. Με το επιχείρημα το μεγαλειώδες. Πως ξεκίνησε λέει το ενδιαφέρον για το περιβάλλον λίγο μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Πλην όμως δεν αποφύγαμε τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Κι άρα δε μας χρειάζεται περιβαλλοντική αγωγή.
Λέω πως τελικά θα αρχίσω να αγαπώ τη βροχή και μάλιστα τις καταιγίδες για να μην πω τον ίδιο τον κατακλυσμό του Νώε. Να τα σκεπάσει όλα και να τα πνίξει μήπως και ο άλλος κόσμος που θα γεννηθεί μετά είναι κόσμος και όχι ακοσμία και παραφωνία αφύσικη.
Άντε λοιπόν να πάρω να διαβάσω λίγο Λιαντίνη. Τι είναι η αλήθεια. Όπως ο άρρωστος από βαριά μόλυνση παίρνει βιταμίνες για να αντέξει. Γιατί δεν την παλεύω, Μελινάκι... Τρικυμία εν κρανίω. Και θέλεις εσύ μετά να καταλάβεις τι σου διδάσκει ο άλλος;
Εδώ οι ίδιοι οι δάσκαλοι δεν καταλαβαίνουν τι λένε και κυρίως τι κάνουν. Και φτάνουν να λένε πως κι εμείς κάνουμε το ίδιο που κάνει ένας παπάς. Απλά σε άλλο πλαίσιο. Ίδια όμως επιβάλλουμε ως δόγματα αλήθειες. Και οι παπάδες και εμείς.
Δε λέω πως δε γίνεται. Λέω μόνο αλίμονό μας να γίνεται αυτό και συνειδητά. Πως αλήθεια δεν υπάρχει και άρα δικαιούμαστε ο καθένας να παραφουσκώνει τα μυαλά των παιδιών με τη δική του ατομική αλήθεια.
Φυσικά διαμαρτυρήθηκα. Αλλά πού; Σε ανθρώπους κουρασμένους και εξαντλημένους. Που το μόνο που ήθελαν ήταν να τελειώσει όλο αυτό και να φύγουν για τα σπίτια τους. Με τις παρωπίδες κατεβασμένες και στον ίδιο ντορό κάθε μέρα. Μη χάσουν το δρόμο και χαθούν.