ΧΡΟΝΟΣ ΑΘΗΝΑΣ - ΧΡΟΝΟΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ

Ενάμιση μήνα κοντεύω πια εδώ. Μα το κοντέρ μου το προσωπικό έχει άλλη γνώμη. Δεν είναι ίδιος ο χρόνος της επαρχίας με τον άλλο που είχα τέσσερις δεκαετίες συνηθίσει. Και με ξενίζει φοβερά η νέα κατάσταση.

Επιφανειακά δε δικαιολογείται η διαφορά. Γιατί δεν άλλαξα σε τίποτε τις συνήθειές μου. Και το σχολείο είναι όπως με προειδοποίησε ένας καλός φίλος ίδιο παντού. Από την ώρα που περνάς την πόρτα ξεχνάς αν είσαι στην Αθήνα ή στην Ηγουμενίτσα. Τουλάχιστον ως προς το θέμα χρόνος.

Και στο σπίτι το ίδιο. Οι τοίχοι άλλαξαν αλλά το περιεχόμενο είναι το ίδιο που τόσα χρόνια είχα συνηθίσει. Ο καναπές, η τηλεόραση, το τραπέζι, το γραφείο... Εντάξει, άλλαξα κρεβατοκάμαρα μα δε "φταίει" η κρεβατοκάμαρα...

Ο χρόνος εδώ περισσεύει. Ή - πώς να το πω; - μοιάζει η κάθε μέρα να χωράει περισσότερα, πολλά περισσότερα. Απίστευτα περισσότερα από εκείνα που οι μέρες της Αθήνας κατάφερναν να αντέχουν.

Οι αποστάσεις; Ναι. Οι αποστάσεις σίγουρα παίζουν το δικό τους ρόλο. Τα πάντα είναι κοντά. Πετιέσαι εδώ, πετιέσαι εκεί, τελειώνεις τις δουλειές σου στο τσάκα τσάκα και πάλι περισσεύει χρόνος να κάνεις και άλλα.

Μα είναι και οι ρυθμοί. Θεωρητικά πιο αργοί από τους άλλους στην πρωτεύουσα. Μα στην πράξη πιο ... πυκνοί. Γιατί χωράνε τόσα που ειλικρινά με εκπλήσσει. Παράδειγμα:

Τελειώνεις από τη δουλειά. Γυρνάς, τρως, λίγο τηλεόραση να ζαλιστείς, και σιέστα μεσημεριανή. Ξυπνάς και σε νιώθεις φαγούρα στις πατούσες. Δεν πετιέμαι μια βόλτα στη Σαγιάδα; 20 χιλιομετράκια. Σιγάααααα... Και πας. Βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα που σε ξετρελαίνει, μαζεύεις εικόνες και σκαλίζεις μνήμες. Γυρνάς. Διαβάζεις, γράφεις και το ρολόι έχει κολλήσει. Απορείς.

Την άλλη μέρα έχεις συνάντηση γονέων. Κοντεύει τέσσερις όταν επιτέλους τελειώνεις. Σπίτι; Ε, όχι δα. Βουτάς το αμάξι και χτυπάς 45 χιλιομετράκια ως το χωριό. Έτσι. Να χαιρετίσουμε τις βουνοκορφούλες...

Η επομένη έχει αναγκαστική παρουσία στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Λίγος ο κόσμος, πολλές οι νέες γνωριμίες. Για μπίρες μετά στο Ιόνιο... Και κουβεντούλα ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Κι ο φέγγαρος ολοστρόγγυλος στον ουρανό. Ούτε η μπίρα δε σε πιάνει εδώ. Βγάζεις την ανηφόρα ως στο σπίτι μονορούφι. Σιγάααααααα. Επιτέλους εδώ έμαθες να περπατάς. Και νύχτα. Χωρίς να φοβάσαι μη σου αρπάξουν την τσάντα. Απλά μυρίζεις γιασεμιά και βασιλικά και αναρωτιέσαι γιατί δεν το αποφάσισες νωρίτερα.

Φτάνει και η Παρασκευή. Πού η Παρασκευή της Αθήνας; Που το μόνο που ήθελες ήταν να κλειστείς στο σπίτι ως τη Δευτέρα και να μη σου μιλάει κανείς; Φυσικά θα πας Σύβοτα. Γίνεται να μην πας; 25 χιλιόμετρα; Ε, και; 25 χιλιόμετρα σε δρόμο σχεδόν άδειο. Γκαζώνεις και σε είκοσι λεπτάκια είσαι εκεί. Φραπεδιά. Και το Ιόνιο να στραφταλίζει στο μεσημεριανό ήλιο. Χαλαράαααααα. Έχουμε καιρό και για τη βουτιά.

Γυρνάς. Άντε να δούμε και καμιά είδηση στην τηλεόραση. Τα ΜΑΤ και τους φορτηγατζήδες να πλακώνονται στο λιμάνι. Ευτυχώς όχι στο δικό μας...

Και τώρα; Πέντε λεπτάκια χρειάζονται. Μόνο πέντε λεπτάκια για να κατεβείς κάτω. Ποδαράκια φυσικά.

Ακόμη όμως είναι οι άλλοι ρυθμοί που με συγκρατούν. Δεν έχω ακόμη προσαρμοστεί. Είναι και το ραντεβού το πρωινό στο Δρέπανο. Με τα πιτσιρίκια. Για εθελοντικό καθαρισμό της παραλίας. Είναι η παγκόσμια ημέρα αύριο, του εθελοντικού καθαρισμού. Άλλες χρονιές; Το ήθελα αλλά πού καιρός;

Κι αν δεν ήταν ο καιρός θα ήταν η απίθανη κούραση. Το νέφος; Το τσιμέντο; Τι να σου πω; Δεν ξέρω...

Ξέρω μονάχα πως εκεί πίσω δε θέλω να ξαναγυρίσω. Και τσιμπιέμαι να το πιστέψω πως επιτέλους δεν είμαι εκεί. Είμαι εδώ. Να βλέπω τα καράβια την ώρα που δουλεύω:


Ω, θεοί της θάλασσας! Συμβαίνει στ' αλήθεια; Και συμβαίνει σε μένα;

Πλησιάζω στο παράθυρο. Και ναι. Κοτζάμ καράβι σφυρίζει και αναχωρεί...


Κι εγώ άλαλη προσπαθώ να συνέλθω. Εκεί που πέρυσι το έκανα ζήτημα που έβλεπα και κανέναν γλάρο στην αυλή του σχολειού...

Άσε τα ψωραλέα δεντράκια που τα είχα θεοποιήσει... Εδώ τα δέντρα είναι εκείνα του ποιητή και της ... Μυρτώς που θα γίνει αληθινή σαν δέντρο:


Και τα παιδιά είναι παιδιά. Αληθινά παιδιά. Που παίζουν και γελάνε και γυρίζει το μυαλό τους.

Και οι άνθρωποι. Λίγοι αλλά αυθεντικοί. Σαν εκείνους τους ωραίους ανθρώπους που συνάντησα χτες.


Να περπατάνε κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι και μετά να κουβεντιάζουν για Όμηρο και για Πλάτωνα και για Δημόκριτο σύντροφε και για Αριστοτέλη. Σε ένα πεζόδρομο στην Ηγουμενίτσα.

Ποιος είπε πως τα πάντα συμβαίνουν στην Αθήνα;

Μόνο όποιος δεν έχει ζήσει την επαρχία. Κι όχι τουρίστας. Την επαρχία για να τη ζήσεις πρέπει να περάσεις στην άλλη διάσταση του χρόνου. Δε φτάνει μόνο να διασχίσεις τα 500 χιλιόμετρα που τη χωρίζουν από το κέντρο...

Χώρος και χρόνος. Να το λάθος. Στο και... Ένα είναι. Χωροχρόνος. Και δεν είναι απλά μια σύνθετη λέξη...

Πώς όμως να το νιώσεις εσύ; Αν ποτέ βρεις το χρόνο, φρόντισε απλά να το βιώσεις.