Και το προαύλιο ακριβώς από κάτω...
Να κάνεις εφημερία και να σκονίζεσαι. Απ' την αρμύρα της θάλασσας.
Εφημερία; Α, όχι. Σε τέτοια αυλή βάρδια θα το λέω.
Μία η βάρδια του Καββαδία και μία η δική μου...
Πόσος καιρός κύλησε από εκείνον το Φλεβάρη; Του 1985;
Τότε που αναγκάστηκα να εγκαταλείψω για πάντα το όνειρο θάλασσα. Να σκύψω το κεφάλι και να ζητήσω δουλειά σε σχολείο. Προς μεγάλη χαρά της μανούλας...
Τότε ήταν που κατέβηκα στα βράχια της Πειραϊκής. Άκουγα το ρόγχο της θάλασσας και ξέπλενα την ντροπή της προδοσίας με ποταμούς δάκρυα. Κι από τον ποιητή ζητούσα μόνο να με καταλάβει. Παραφράζοντας το δικό του τραγούδι:
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ' Αλγέρι και το Σφαξ
Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
Κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
-Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει.
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
Και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
Θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Και η παράφραση:
Κι εγώ σε κάποια αίθουσα πένθιμη σχολική
θα λέω δασκαλίστικα "ανοίξτε τα βιβλία"...
Ε, όχι. Όχι πια. Ανοίξτε τα παράθυρα θα λέω. Να μυρίσει θάλασσα. Κι άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...
Πένθιμη αίθουσα; 25 χρόνια μετά θα διδάξω επιτέλους σε αίθουσα - γέφυρα...
Ποιος ξέρει; Ίσως ζητήσω να βάλουν και ραντάρ.
Το σίγουρο είναι πως θα φτιάξω μια γωνιά ναυτική. Με χάρτες. Με διπαράλληλους και κουμπάσα.
Και σημαιούλες. Ναυτικές...
Σας είπα ότι πρόσφατα ανακάλυψα στο φέις μπουκ δυο παλιούς μου μαθητές διπλωματούχους ανθυποπλοιάρχους πλέον; Να βάλουμε στοίχημα πόσοι από τους φετινούς θα ακολουθήσουν το δρόμο της θάλασσας;
Εξάλλου κι εγώ στην ίδια πόλη δάγκωσα τη μεγάλη λαμαρίνα. Μαθήτρια πρώτης γυμνασίου. Δε βλέπαμε τη θάλασσα από τα παραθύρια. Μα για να φτάσουμε στην τάξη βρεχόμασταν συχνά με θάλασσα. Εκεί έλαβα το βάφτισμα. Σε κείνη την αίθουσα πλάι στο κύμα... Εκεί που οι συμμαθητές μου κάναν φάρσες στους καθηγητές βάζοντας ψάρια στην καρέκλα τους... (ωχ, λέτε;;; )