Και βρέχει, βρέχει, βρέχει στην Ηγουμενίτσα

Βρέχει, βρέχει, βρέχει.

Κι εγώ δεν ανήκω στους εραστές της βροχής.

Μια βροχή μονότονη που χτυπάει στο διπλανό τσίγκο με μια μουσική σπαστική και εκνευριστική.

Τεντούλες δεν έχουμε. Αχ, μπαλκονάκι μου αγαπημένο της Αθήνας. Που δε χαμπάριαζε ούτε από χιόνι.

Έχω μαζευτεί στη γωνίτσα, κουκουλωμένη με το σλίπινγκ μπανκ!!! και πάλι μικρές σταγόνες σκάνε μύτη στην οθόνη.

Η μόνη άμεση λύση, το βλέπω, είναι να σταματήσω το κάπνισμα. Γιατί το τσιγάρο φταίει και όχι η βροχή. Και που δεν καπνίζω μέσα στο σπίτι. Μπα, δεν μπέρδεψα τις απαγορεύσεις για τους κλειστούς δημόσιους χώρους. Απλή λογική είναι πως δεν πρέπει να καπνίζεις μέσα. Όταν επεκταθεί η λογική στο δεν πρέπει να καπνίζω καθόλου, θα βρω και τη λύση στο παρόν πρόβλημα.

Και να έπαιρνα λέει το αμάξι. Για μια βόλτα στη βροχή; Μπαααααααααααα! Εδώ δεν ξέρουν να οδηγούν σε στεγνούς δρόμους. Κάθε τρεις και λίγο συναντάς και από ένα τρακάρισμα. Και το μόνο που μου λείπει είναι αυτό. Λες και δε φτάνουν τόσες άλλες γκαντεμιές της μετακόμισης...

Φιλική συμβουλή: Σε όποιον άλλον κατέβει η φαεινή ιδέα να αφήσει τη γωνίτσα του και το βόλεμά του, και να φορτώσει τα συμπράγκαλά του αλαλάζοντας το πάμε για άαααααααααααααλλες πολιτείες, να φροντίσει να αλλάξει γνώμη και να κάτσει στα ... αβγά του!!! Ακόμη και η πρωινή βόλτα στη θάλασσα, με την τεράστια παραλία άδεια επιτέλους από τα λεφούσια των τουριστών, δε με έκανε να αλλάξω γνώμη. Λάθος. Ήμουνα καλά και δεν το ήξερα!!!!!!!!

Τώρα βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι... ένα μεγάλο μεράδι αυτής της ντάουν κατάστασης το έχει η ΔΕΗ... Και η απίθανη γραφειοκρατία που καλά κρατεί εδώ και βδομάδες για να καταφέρω να περάσει ο λογαριασμός στο όνομά μου. Α, δεν αντέχω άλλο. Έχει και η υπομονή τα όριά της!!!

Και η βρόχα έπεφτε... Και η μουσική πάνω στους τσίγκους να σπάει τα νεύρα. Τα δικά μου. Και κερασάκι στην ... τούρτα ο αέρας. Αυτός μας λείπει τώρα. Βρε, να το κόψω το ρημάδι;;;

Μπροστά μου πάντως ένα τζάμπα τοπίο στην ομίχλη.


ΔΙΑΚΟΠΗ....

Δανάη - Βροχή σημειώσατε 2!

Τι άλλο θα σημειώναμε; Μπορεί ο άνθρωπος να τα βάλει με τη φύση;

Τα μάζεψα λοιπόν. Καρέκλες μέσα. Και ντιβάνι μέσα. Ευτυχώς είναι μεγάλο το σπίτι...

Και φυσικά κι εγώ μέσα. Δηλαδή και μέσα και έξω. Βρέθηκε η λύση προς το παρόν. Απλά τέρμα οι ξάπλες με το λαπ τοπ στο ντιβάνι. Τραπεζάκι αναγκαστικά. Λες και σε τραπεζάκι δεν έγραφα και στην Αθήνα; Βρε γκρινιάρη εαυτέ μου, συμμαζέψου. Έγραφες εκεί και έβλεπες στο μισό μέτρο τον άσπρο τοίχο. Κι εδώ;

Ας μιλήσει η φωτογραφία:



το κατάφυτο βουναλάκι από τη μια:



και η θαλασσίτσα από την άλλη:



Κι εγώ, η μεγάλη γκρινιάρα, στην ανοιχτή πόρτα της κουζίνας να ακούω τη βροχή όχι πια στον τσίγκο της άλλης βεραντούλας μα στο αληθινό της τραγούδι πάνω στις στέγες και στους κήπους. Και από τα fm "όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου"!!!

Ένα βότσαλο και η Ηγουμενίτσα στα πόδια μου.

Κι ένα βαρκάκι εκεί κάτω να με περιγελά... Μα τι θέλει τέτοια ώρα ένα βαρκάκι στη θάλασσα; Παρά να με κοροϊδέψει στην ακατάσχετη γκρίνια μου;

Όσο για τη ΔΕΗ; Έχουμε καιρό ως τη Δευτέρα. Λυπάμαι μόνο τη γριούλα τη σπιτονοικοκυρά μου που την έχουν ξεπαραδιάσει οι γραφειοκράτες.

Και η βροχή συνεχίζει. Να έρθεις. Κρεβάτια έχουμε. Εσένα που σου αρέσει η βροχή... θα σου αρέσει πολύ εδώ. Αφού κατάφερε να τη συμπαθήσω κι εγώ. Και τσατίζομαι μονάχα που χτες καθόμουν και έπλενα το αμάξι... Και που έκανα το κοτόπουλο στο φούρνο. Μια σουπίτσα ζεστή θα ήταν τώρα όλα τα λεφτά...

Και είπες να μην γκρινιάζω. Να προσπαθήσω να δω και την ωραία πλευρά.

Εσύ καλά τα λες.

Εμένα μου λείπουν οι φίλοι μου. Καιρός να το παραδεχθώ και να το ομολογήσω.

Να βρέχει. Δε λέω να μη βρέχει. Αλλά να είσαι με τους κολλητούς. Και να πίνεις τσιπουράκια. Να λες χαζαμάρες. Ή και να μη λες τίποτα.

Κι έχει καλούς ανθρώπους εδώ. Και γνώρισα μερικούς από τους καλούς αυτούς ανθρώπους. Καλοί είναι. Φίλοι μου δεν είναι.

Και οι άλλοι φίλοι, οι παιδικοί, οι φίλοι του εδώ και του πριν φύγω, δεν ξέρω πού βρίσκονται... Η Ροδάνθη, η Νίκη, ο Κώστας... ούτε και τα ονόματα δε θυμάμαι καλά καλά...

πφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ ασυμμάζευτη η γκρίνια μου κι ας σταμάτησε η βροχή.



και στο ράδιο; δεν περνάει η νύχτα δεν περνάει η ώρα στην ονειροχώρα...

Τι κάνει σήμερα; Μα φυσικά ξαναβρέχει!!! Και μάλιστα περισσότερο!

Αστραπές; Όχι. Μόνο η βροχή μονότονη.

Μήπως αρχίζεις να καταλαβαίνεις γιατί τόσες στέγες με κεραμίδι; Εμ δεν είναι μόνο για τα χιόνια κατάλληλα τα κεραμίδια...

Και να θυμηθώ να προσφέρω θυσίες στους καλούς θεούς. Αυτούς που δεν άφησαν να καταλήξω στη σοφίτα. Για φαντάσου λέει... με τέτοια βροχή να είσαι και σε σοφίτα!!!

Δανάη, διαβάζω πάντα με μεγάλη χαρά τα κείμενά σου. Μέσα από την ξεχωριστή σελίδα σου μας ανοίγεται ένα παράθυρο στη σκέψη σου. Υπάρχουν βέβαια και διαφωνίες και άλλα τέτοια ανθρώπινα, αλλά εκείνο που θαυμάζω είναι το πάθος σου για τη ζωή. Και όλη αυτή η πείρα της παλιάς καπετάνισσας που από το καράβι βρέθηκε στο θρανίο είναι μεγάλη υπόθεση. Τυχερά πολύ τα παιδιά που θα διδάξεις. Εύχομαι να ευχαριστηθείς την αλλαγή που τόλμησες. Όλα αυτά κοινά λόγια, θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Έστω ένα μήνυμα, υπόμνηση παρουσίας.

Καθοριστική η απάντησή σου, Αλέξανδρε! Επιτέλους σταμάτησε να βρέχει και ένας ολόλαμπρος ήλιος φωτίζει και πάλι τον κόσμο μας. Έναν κόσμο καθάριο και αστραφτερό.


Μας έχει λείψει η γραφίδα σου...