Φωτογραφίζοντας τα ξυπνητούρια της πόλης...

Και το πρωινό καράβι στη μπούκα του λιμανιού. Πάει; Έρχεται; Δε βλέπω...



Η πόλη; Με αναμμένα ακόμη τα νυχτερινά της φώτα.

Κι ένα καράβι ξεκαπνίζει στο λιμάνι. Απαγορεύτηκε σου λέει το κάπνισμα.

Μην τους ακούς. Βλακείες λένε πάλι...

Ο Δρέπανος, ναι, αρσενικό είναι στα επίσημα κιτάπια, όλος μπροστά μου.

Κυπαρισσάκι μου, αψηλό... Θα δούμε ανατολή σήμερα; Δύσκολο το βλέπω...

Χρώματα μαβιά παντού. Και το παπόρο να πλουτίζει τα σύννεφα με το δικό του νέφος...

Κι όμως η λιμνοθάλασσα ροδίζει. Σαν μάγουλα αγουροξυπνημένου κοριτσιού από τα χάδια απρόσμενου εραστή...

Ο Δρέπανος; Ε, ναι. Ο! Τι άλλο; Δίπλα σε λιμνοθάλασσα; Αρσενική η παραλία. Γέννημα και θρέμμα σε αλλοτινές εποχές του καθαρόαιμου επιβήτορα της περιοχής, του Καλαμά των σημερινών και του Θύαμι των παλιότερων.

Ροδίζει πια και η ανατολή. Καιρός της.

Μα ήλιο δε νομίζω να δούμε...

Η πόλη; Α, η πόλη ακόμα ροχαλίζει... Τζάμπα τα συννεφάκια φόρεσαν ροδοπέταλα...

Τι να κάνουν και τα συννεφάκια; Άρχισαν τα παιχνίδια με τη λιμνοθάλασσα.

Καημοί και πίκρες και πόθοι και ρίμες, όλα εδώ βρίσκουν καθρέφτη.

Κι εγώ συνεχίζω να ψάχνω τη σκοτεινή όψη του δικού μου καθρέφτη...

Φεύγουν και τα ροζ. Έρχονται τα χρυσαφιά.

Μόνο ο ήλιος, στο είπα, δεν πρόκειται να εμφανιστεί...

Κι έτοιμα τ' άλογα να κινήσουν ταξίδι καινούριο...

Μαλαματένιος ουρανός, μαλάματα και στα νερά της μικρής λιμνοθάλασσας...

Δεν είναι κατάρτι. Δεν είναι σκοινί.

Δεν είναι και καραβάκι στην Αστροπαλιά να λογχίζει τον πρωινό ήλιο...

Είναι όμως η ανατολή, η λαγγεμένη, η μαγεμένη, η ξελογιάστρα...

Να ληστεύει το λογισμό μας και να σημειώνει πλην ένα στο ταξίδι μας.

Σου είπα. Ανατολή ανατολή δε θα δούμε σήμερα.

Μόνο τα παιχνίδια. Που κάνει το φως με το σκοτάδι.

Μα αυτή δεν είναι και η ουσία;

Η συνουσία του Απόλλωνα με τη Νύχτα...

Και κουρελιάζεται το σύννεφο.

Τρυπιέται, διακορεύεται, λεηλατείται.

Από την παντοδυναμία του φωτός.

Στην ίδια μοίρα και η λιμνοθάλασσα, της διακόρευσης. Μα εδώ δεν πρωταγωνιστεί το φως. Αλλά ο άθλιος άνθρωπος του καιρού μας. Τι χόμο σάπιενς τι χόμο σάπιος; Όλη η σαπίλα μας μέσα στα νερά. Να μαρτυρά την ακηδία μας και τη βλακεία μας.



Και δεν είναι πέτρες. Σκουπίδια είναι. Κάθε λογής.

Μόνο που ο φακός δεν αποτυπώνει και τη μπόχα...

Στ' ανοιχτά, στην ίδια ρότα, και το μεγάλο καράβι. Μας ξεβρώμισε το λιμάνι. Και συνεχίζει να ξερνάει μαυρίλα κι εδώ.

Μόνο με τη μπουρού;

Οι κακές γλώσσες λένε πως και άλλα κακάκια αμολιούνται ασύστολα και ατιμώρητα από τα καράβια και τα καραβάκια...

Κατά τα άλλα εσύ να πάρεις αμέσως τηλέφωνο μόλις με δεις να ανάβω τσιγάρο. Διότι πέραν των άλλων είναι και κακό πρότυπο! Το είπε και η Ξυνή...

Δε θέλω να είμαι πρότυπο. Ελεύθερος άνθρωπος θέλω να είμαι.

Βγάζω το πακέτο και ανάβω τσιγάρο.

Το τσιγάρο μπορεί να σκοτώσει; Τι μου λες!!!

Εμένα πάντως με σκοτώσανε στο Γκιουλ Μπαξέ... Και ως γνωστόν κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει το σκοτωμένο.

Και περπατώ.

Παράλληλα με τους ευκαλύπτους.

Λένε πως το λάδι τους διώχνει τα κουνούπια.

Κάθε είδους;

Της χτεσινής βροχής οι αδιάψευστοι μάρτυρες.

Λάσπες παντού.

Μουλιάσαμε στα λασπόνερα...

Καθρέφτης μου είσαι ουρανέ και μου μοιάζεις...

Ο δρόμος. Της επιστροφής.

Σκοτεινός σαν εκείνο που με έφερε ως εδώ...

Ανατολή; Ποια ανατολή;

Η πολιτεία σε βεβαιώνω πως ακόμη ροχαλίζει...

Όχι τα δέντρα.

Όχι τα πουλιά.

Αυτά ξαγρυπνούν και συνεχίζουν το τραγούδι της δημιουργίας.