Χωρίς νεράκι...

Κι έλεγα κι εγώ, δεν μπορεί όλα να είναι τόσο καλά...

Αλλά και πρόβλημα νερού;

Την πατήσαμε. Η γειτονιά είναι η άτυχη γειτονιά της Ηγουμενίτσας. Και είναι κοινό μυστικό πως υποφέρει από έλλειψη νερού. Μόνο εγώ δεν το ήξερα όταν νοίκιαζα το σπίτι.

Τώρα ο υπεύθυνος του δήμου με συμβουλεύει να βάλω ντεπόζιτο! Και μου τόνισε πως φέτος είναι παράδεισος σε σχέση με άλλες χρονιές!!! Μόνο βράδυ το κόβουν πια! Και σε αφήνουν στα κρύα του λουτρού να μετράς τις σταγόνες που πέφτουν από τη βρύση...

Απογοήτευση και νεύρα αλλά τίποτε δε γίνεται.

Από το μικρό μου καταφύγιο, τη βεραντούλα των άστρων... και του Όνειρου ΙΙ...

Μια βεραντούλα που κάποτε έβλεπε θάλασσα. Έτσι λέει η κυρία Μαίρη. Η σπιτονοικοκυρά μου. Τύχαμε συνονόματες...

Τώρα βλέπει τον τεράστιο τοίχο της γειτονικής θεόρατης πολυκατοικίας. Ναι, έχει κι εδώ τσιμεντένια θηρία.

Έχει όμως και το καλό πως τώρα πια δε σε βλέπουν και οι άλλοι.

Είναι μια γωνίτσα, η γωνίτσα μου, που με χαλαρώνει και με συνεφέρνει από τα τεράστια προβλήματα που συνάντησα και συνεχίζω να συναντώ.

Πέρα από την έλλειψη νερού... Και που την πρώτη μέρα μας έπιασε τελείως απροετοίμαστους. Σε σημείο να πλένουμε τα πόδια με εμφιαλωμένο νερό...

Εξακολουθούμε να είμαστε χωρίς τηλέφωνο.

Η τηλεόραση δείχνει μια ασαφή εικόνα και ελάχιστα κανάλια...

Τις μέρες κυνηγάμε σφήκες και το βράδυ μας κυνηγούν μιλιούνια από κουνούπια. Το αουτάν, τα φιδάκια, οι ταμπλέτες και τα τσιροτάκια είναι σε συνεχή χρήση. Πλην όμως τα κουνούπια μας γαζώνουν...

Επαρχία θέλαμε. Δε θέλαμε; Καλά να πάθουμε!!!!!!!!!!