Ηλιοβασιλέματα του Ιονίου

Έτρεχα κάποτε, θυμάμαι, να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα στα διάφορα ονομαστά νησιά του Αιγαίου. Θύμα κι εγώ της διαφήμισης. Και της καλοστημένης καμπάνιας που παρουσιάζει το Αιγαίο ως τη μία και μοναδική και αξεπέραστη ελληνική θάλασσα και περιβάλλει το αρχιπέλαγός του με πέπλα μύθου... Μύκονος σου λέει, μικρή Βενετία... Και Σαντορίνη... και άλλα ήσσονος σημασίας ηλιοβασιλέματα...

Και όμως το Αιγαίο είναι η ανατολή της Ελλάδας. Κι αν κάτι αξίζει εκεί να βλέπεις είναι ακριβώς αυτό, την ανατολή...

Ενώ η δύση είναι το Ιόνιο. Είτε μας αρέσει είτε και όχι!!! Και δεν μπορεί πουθενά αλλού στην Ελλάδα να δεις αυθεντική δύση παρά μόνο εκεί. Στην πύλη τη δυτική του ελλαδικού χώρου.

Πέρυσι μου έλαχαν αρκετές τέτοιες στιγμές, στιγμές μαγικές... Πέρυσι που πρώτη φορά στη ζωή μου αποφάσισα να κάνω όλες μου τις διακοπές στην Ήπειρο και να μετρήσω αν θέλω να μετακομίσω εδώ... Στο Δρέπανο, στην Πλαταριά, στην Ηγουμενίτσα...

Και μπορεί η μαγεία των στιγμών να με είχε πείσει, και να ανέβηκα στην Αθήνα αποφασισμένη για την αίτηση μετάθεσης, έπειτα όμως, ήρθε ο χειμώνας. Και ο ήλιος χάθηκε τελείως... Τότε ξύπνησαν και οι αμφιβολίες. Για το ορθό ή όχι της απόφασης, να αφήσω το κλεινόν άστυ και τις συνήθειες σαράντα χρόνων...

Ακόμη και την περασμένη βδομάδα που τέτοια ώρα αμπαλάριζα τα τελευταία έπιπλα. Ειδικά τότε. Με είχε πιάσει μια ξαφνική λατρεία για το διαμερισματάκι μου και την τσιμεντούπολη και όλα όμορφα τα έβλεπα όσα αηδία και βαρεμάρα αφόρητη πριν μου προκαλούσαν.

Δεν είναι εύκολο πράγμα να μετακομίζεις μετά από τέσσερις δεκαετίες. Και δε φτάνει να κλείνεις με απόλυτη τάξη τα υπάρχοντά σου σε κούτες.

Και με σκότωνε που δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς. Ώρες ώρες νόμιζα πως ζω εφιάλτη και θα ξυπνήσω και όλα θα σβήσουν. Ε, ναι. Τι να λέμε; Ψέματα;

Άσε και τις απίθανες γκαντεμιές αυτής της μετακόμισης. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε! Από το πρώτο σπίτι που έκλεισα και δεν μπορούσε να πάρει ρεύμα! μέχρι και την απεργία στα φορτηγά.

Τώρα; Που κοντεύω πια να κλείσω μια βδομάδα εδώ; Με έχει πιάσει το ανάποδο άγχος. Πως θα περάσουν τα δυο χρόνια και θα χάσω αυτό το σπιτάκι. Που στον ουρανό το γύρευα και στη γη το βρήκα. Ακόμη και η μάνα μου που στράβωσε πολύ μπρος στην απόφασή μου για μετάθεση, ακόμη κι αυτή έχει ενθουσιαστεί με το νέο σπίτι. Και η αιτία είναι κυρίως το μπαλκόνι. Και η θέα...

Μα η πιο σπουδαία στιγμή είναι το ηλιοβασίλεμα. Που τις πρώτες μέρες το τρέξιμο και η κούραση δε με άφησαν καν να προσέξω. Αλλά και ο χτεσινός καύσωνας δεν ήταν και ο πιο ιδανικός για όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Απόψε όμως, με τον αέρα όλη μέρα να φυσά με φουλ ένταση, υπήρχε μια διαύγεια της ατμόσφαιρας καταπληκτική. Και παρότι πάλι ήμουν βουτηγμένη στις δουλειές, πρόλαβα να αποτυπώσω τουλάχιστον τα μετά τη δύση:


Και ναι μεν οι φωτογραφίες είναι από το μπαλκόνι αλλά η θέα αυτή είναι ορατή τόσο από την κουζίνα όσο και από την κρεβατοκάμαρα. Για φαντάσου... ξαπλωμένος στο κρεβατάκι σου να βλέπεις τέτοια σκηνικά!!!!!!! Εφιάλτης;;; Ποιος εφιάλτης; Όνειρο βλέπω και μάλιστα ξύπνια...

Τελικά τα σπίτια δεν είναι καράβια... και το ηλιοβασίλεμα μένει πάντα ίδιο... πφφφφφφφ έχω αρχίσει να το βαριέμαι και ξεκίνησα τις εξορμήσεις.... Απόψε χαιρέτησα τον ήλιο στην Πλαταριά. Κι έπειτα χορτάσαμε το ολόγιομο φεγγάρι στα Σύβοτα. 24 χιλιομετράκια από το σπίτι και μισή ωρίτσα με σεμνή ταχύτητα...

Φωτογραφίες;;;;; Μόνο από το ηλιοβασίλεμα...