Διαδήλωση σήμερα στην Ηγουμενίτσα. Από τις αντιρατσιστικές οργανώσεις της πόλης.
Σκοπός να αφυπνιστούν επιτέλους οι συνειδήσεις για το μεγάλο πρόβλημα των λαθρομεταναστών.
Το αγωνιστικό ραντεβού είχε δοθεί στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Δημαρχείου. (νομίζω ότι είναι και η μοναδική πλατεία, τόσον καιρό εδώ άλλη πλατεία δεν έχω εντοπίσει... )
Δυστυχώς η ανταπόκριση ήταν ελάχιστη. Και οι περισσότεροι νέοι, φοιτητές κυρίως από τα τοπικά ΤΕΙ ή και από τα Γιάννενα...
Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα οι άνθρωποι της δικής μου ηλικίας. Φαίνεται πως οι συνομήλικοι συντοπίτες μου δεν υποφέρουν μόνο από πρεσβυωπία αλλά και από επιλεκτική απώλεια όρασης μπρος στους κολασμένους που περιφέρονται στο λιμάνι της πόλης και όχι μόνο εκεί...
Τουλάχιστον υπάρχει μια χούφτα άνθρωποι. Να διαμαρτύρονται για το χάλι:
Πως καμιά ζωή δεν είναι λαθραία. Και να απαιτούν ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!
Κι ας είναι λίγοι. Κατάφεραν να περάσουν το σύνθημα:
Λίγες ομιλίες από μικροφώνου, κυρίως ανάγνωση ανακοινώσεων, και μετά πορεία στους δρόμους της πόλης. Με το πανό:
και με συνθήματα ανάλογα. Μια παραφωνία στην κυριακάτικη ραστώνη που απλωμένη στον ήλιο απολάμβανε το καφεδάκι της...
Από κει και πέρα. Εμένα με ενόχλησε και τούτο: Η διανομή στο χώρο της συγκέντρωσης ανακοινώσεων για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ίσως να είμαι μυγιάγγιχτη... αλλά ναι, με ενόχλησε. Σαφώς λιγότερο από την αδιαφορία των άλλων που συνέχισαν να πίνουν ατάραχοι το καφεδάκι.
Όπως επίσης... θα προτιμούσα να είναι εκεί παρόντες και οι μετανάστες. Έστω οι νομιμοποιημένοι. Δεν ήταν.
Και αμφιβάλλω αν το ήξεραν καν. Πως κάποιοι διαδηλώνουν υπέρ τους. Με διαβεβαίωσαν όμως ότι υπάρχει επαφή. Και προσφέρεται πρακτική βοήθεια. Δεν είναι μόνο λόγια η αντιρατσιστική δράση.
Τέλος πάντων. Τουλάχιστον συμμετείχα στην πρώτη διαδήλωση εδώ. Γνωρίστηκα με κάποιους συμπολίτες που σκέφτονται διαφορετικά από το τι θα φάμε, τι θα πιούμε. Κάτι είναι κι αυτό. Μια ελπίδα. Πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Και θα δείξει ο καιρός το αν και πόσο...