Μια χαρακτηριστική γεύση της αρθογραφίας του troktiko μπορεί κανείς να λάβει από την ακόλουθη ανάρτηση:
Αυτές είναι οι διαφορές του Μάκη με το ΘέμοΟ Μάκης... ο Θέμος... κλασικές περιπτώσεις δημοσιογράφων που από σχολιαστές ειδήσεων κατάφεραν να αρθούν σε κεντρικά πρόσωπα της επικαιρότητας και ο κόσμος να τους αναγνωρίζει από τα μικρά τους ονόματα.
Είναι αυτό δημοσιογραφία;
Το ίδιο το άρθρο του troktiko φέρνει τέτοια μπόχα στην επιφάνεια που προκαλεί αναγούλα. Όμως δε φέρει κάτι βασικό. Υπογραφή. Ποιος τα έγραψε αυτά;
Ποιος είναι το troktiko;
Ας αφήσουμε το ίδιο το μπλογκ να απαντήσει:
Η προκήρυξη του troktikou - αυτοί είμαστεΠοιοι είναι; Άδικα θα αναζητήσετε όνομα...
Βεβαίως στο μπλογκ υπάρχει μέιλ επικοινωνίας, ακόμη και ένα τηλέφωνο έστω και στη ... Λιβερία!!!
Ακόμη κι εμείς που δεν έχουμε τα εκατομμύρια επισκεπτών σε καθημερινή βάση, όπως επαίρεται το troktiko, έχουμε θεωρήσει υποχρέωσή μας να δώσουμε επίσημο μέιλ επικοινωνίας της otenet, με τα αληθινά μας δηλαδή στοιχεία και όχι ένα ανώνυμο gmail...
Η δικαιολογία λοιπόν:
- Παράθεση :
- Είμαστε νόμιμοι και όχι παράνομοι και το γεγονός ότι είμαστε ανώνυμοι είναι επειδή δεν γουστάρουμε να βγούμε μπροστά.
δεν μας πείθει. Όποιος θέλει να τα βάζει με θεούς και δαίμονες πρέπει να έχει το τσαγανό να το κάνει με το πρόσωπο ακάλυπτο. Αλλιώς στρώνει το δρόμο για την ανεξέλεγκτη δράση κάθε κουκουλοφόρου. Είναι δηλαδή αλληλένδετα τα φαινόμενα της ανώνυμης δημοσιογραφίας στο διαδίκτυο και της ανώνυμης δολοφονίας στη συνέχεια.
Και είναι και ηλίθιο εδώ που τα λέμε... να θαρρείς πως στο σημερινό κόσμο μπορείς να μείνεις ανώνυμος όταν τα βάζεις με τα θηρία... Τι την θες λοιπόν την ανωνυμία; Βγες ευθαρσώς και πες την άποψή σου. Και προπαντός έντιμα. Δεν μπορεί να είσαι κι εσύ δημοσιογράφος, καλά τα λέει η Βαγιάνη, και να βρίζεις συλλήβδην όλους τους άλλους δημοσιογράφους. Μόνο τον εαυτό σου κοροϊδεύεις παριστάνοντας πως δεν είσαι ένας από αυτούς. Είσαι. Και χρωστάς να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Ή να παραιτηθείς από κάθε δημοσιογραφικό πόστο.
Και όπως απαγορεύεται να είσαι και δάσκαλος και φροντιστής, όμοια βλέπω ασυμβίβαστο το ρόλο του δημοσιογράφου με τον ρόλο του ανώνυμου μπλόγκερ. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην παρασυρόμαστε από συναισθηματισμούς της στιγμής για τα παιδάκια που άφησε ορφανά. Κρίμα και για τα παιδάκια, πιο κρίμα για τη σύζυγο, μα δε φτάνει, το είπα, να δολοφονηθεί κάποιος για να γίνει ήρωας.
Ίσα ίσα που επιβάλλεται και για τα δυο ορφανά παιδιά και για όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου, του απαίσιου κόσμου που έχουμε φτιάξει, να προβληματιστούμε για τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ. Ως τη δολοφονία. Χρωστάμε με καθαρή λογική να εντοπίσουμε όλα όσα έφταιξαν και να τα διορθώσουμε, να βάλουμε τέλος στον παραλογισμό που δημιούργησε η ασυδοσία του διαδικτύου.
Γι' αυτό και θα συνυπογράψω την προμετωπίδα του άλλου μπλογκ δημοσιογράφων που ανέφερα παραπάνω, του
πειρατικού ρεπορτάζ:
- Παράθεση :
- Oχι ανωνυμα. Πειρατικα ! Oσα δεν παιζουν οι τηλεορασεις και τα ραδιοφωνα και δε χωρανε στις εφημεριδες. Το μπλοκ των ελευθερων διαπιστευμενων πειραϊκων και ναυτιλιακων συντακτων. Πειραιας, Δεκεμβρης 2008
ΟΧΙ ΑΝΩΝΥΜΑ!!!
Ναι, έχουν και οι δημοσιογράφοι δικαίωμα να εκφράζονται στο διαδίκτυο για θέματα που αφορούν το επαγγελματικό τους έργο. Όχι όμως ανώνυμα. Όχι με μάσκες.
Είναι το ίδιο με το να δίνει σαν κομπογιαννίτης συμβουλές ένας διπλωματούχος γιατρός.
Το ίδιο με τον αστυνομικό που πιάνει δεύτερη δουλειά σαν φύλακας νυχτερινού κέντρου.
Και περιμένουμε από την ΕΣΗΕΑ να δει επιτέλους στη σωστή του βάση το πρόβλημα. Όχι να φιμωθεί η ελεύθερη έκφραση των δημοσιογράφων, μα να υπάρξει δεοντολογία στην άσκηση του ρόλου τους.
Κι ας αφήσουν επιτέλους την καραμέλα της τρομοκρατίας. Εδώ όλα μυρίζουν παρακράτος. Και έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου. Και πληρωμένους δολοφόνους. Ούτε ιδεολογία ούτε τίποτε άλλο σχετικό. Μια μαφία που αλωνίζει τις ζωές μας. Και που ο ίδιος ο Σωκράτης Γκιόλιας αν γλίτωνε, θα καταλάβαινε, πιστεύω, πως αν μη τι άλλο είναι δονκιχωτισμός να προσπαθείς να την νικήσεις με επιλογές τύπου troktiko...
Χρειάζεται ξεκάθαρο ιδεολογικό υπόβαθρο και - κακά τα ψέματα - χρειάζεται και οργανωμένη πάλη. Όχι μια στο σφυρί και μια στο πέταλο.
Δε φτάνει δηλαδή να πυροβολείς το σάπιο σύστημα. Μα να έχεις και πρόταση. Και λύση για να γίνει η πρόταση πράξη. Έστω και αν δε σε καλύπτει απόλυτα κανένα κόμμα. Ακόμη και τότε λύση δεν είναι το απολίτικ στιλάκι που πλασάρει το troktiko. Και που φτάνει
να υμνολογεί και την ορθοδοξία, δίνοντας συγχωροχάρτι για όλα τα στραβά:
- Παράθεση :
- Ποτέ μας δεν κρύψαμε ότι πιστεύουμε κάπου και το καταλαβαίνετε. Προσπαθούμε να τα καταφέρουμε αλλά θέλει πολύ δουλειά και είμαστε στο μηδέν. Όμως είναι προσωπικό μας θέμα το οποίο απλά μοιραζόμαστε για να μην νομίζετε ότι σας κοροϊδεύουμε. Το να λέει κάποιος ότι είναι ορθόδοξος χριστιανός είναι πλέον ομολογία πίστεως αλλά και μαγκιά. Ο κόσμος ...ντρέπεται να κάνει τον σταυρό του για να μην τον δούνε και τον σχολιάσουν!Καμία σύνδεση δεν έχει η θρησκεία με τα κόμματα.
Σε τελική ανάλυση άλλο τι θέλουμε και άλλο το τι καταφέρνουμε. Είπαμε ότι προσπαθούμε αλλά δεν τα καταφέρνουμε.
Είναι λεπτό θέμα η θρησκεία και ο σεβασμός της και γιαυτό μερικές φορές φωνάζουμε όταν βάζουμε τα σκάνδαλα σε έναν κουβά. Μην πάτε μακριά. Ο Ιούδας ήταν στους αποστόλους και πρόδωσε τον Χριστό άρα αυτό μπορεί να γίνει με οποιονδήποτε Ιερέα ή άνθρωπο. Καταδικαστέο χωρίς συζήτηση και κατακριτέο. Αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε και άλλα τέτοια βάρη πάνω μας.
Η δική μας απάντηση εδώ λέγεται φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη. Και όλα όσα έγραψε για το ρόλο των θρησκειών στο σημερινό χάλι και της χώρας μας και της ανθρωπότητας.
Αλλιώς η όποια αντίδραση στο σύστημα μοιάζει με αγώνα κατά της Λερναίας ύδρας. Κόβεις το ένα κεφάλι και φυτρώνουν δυο!
Γι' αυτό και δίπλα στην ελεύθερη έκφραση θέτουμε ως αναπόσταστο όρο την παιδεία, τη μόρφωση. Η ελευθερία, το είπε ήδη ο ποιητής, προϋποθέτει όχι μόνο τόλμη μα και αρετή. Και η αρετή από την ίδια τη ρίζα της ως λέξη σημαίνει να στοιχίζεσαι με την αλήθεια. Οι θρησκείες όμως με την αλήθεια απέχουν παρασάγγας. Κι άλλο τόσο απέχει από την αλήθεια και όποιος τις ακολουθεί. Εγκλωβίζεται σε δοξασίες και δε βλέπει τη βασική ρίζα του προβλήματος για τη σημερινή κατάσταση. Πολεμώντας με ανεμόμυλους όπως και ο Δον Κιχώτης.
Και το ίδιο ισχύει για την πολιτική. Η εύκολη λύση είναι να τους πετάς όλους στο ίδιο καζάνι. Και είναι και αστείο όταν λίγο παρακάτω διαμαρτύρεσαι ο ίδιος για το ... καζάνι... ή και τον κουβά! μιλώντας για τους παπάδες. Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά;
Πολιτική όμως προπαγάνδα δε θα κάνουμε εδώ, στο θέμα που αφορά τη δολοφονία ενός ανθρώπου. Απλά κρατήστε ότι δεν είναι λύση στα πρόβλημα η απολίτικ στάση. Κι αν δεν υπάρχει κόμμα της απόλυτης αρεσκείας μας, τότε παλεύουμε να το φτιάξουμε. Αυτό τουλάχιστον απαιτεί η δημοκρατία, όπως τη γέννησε αυτή η πόλη.
Και άλλο δημοκρατία και άλλο δημοσιογραφία. Ειδικά η νέα δημοσιογραφία. Που ακόμη και όταν ειλικρινείς άνθρωποι τη στελεχώνουν, φτάνουν οι μέθοδες για να ναρκοθετήσουν το έργο τους. Διότι σοφά λέγει η παροιμία: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες.
Δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δόκανα του συστήματος όποιος επιμένει να είναι γρανάζι του. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τον λιώσει αυτό το σύστημα, όπως και η μηχανή λιώνει τα εξαρτήματά της... Εκτός αν εναρμονιστείς μαζί της και είσαι ένα καλολαδωμένο γρανάζι.
Με πόλεμο από μέσα, ξεχάστε το, δεν ανατρέπεται αυτή η κατάσταση. Μόνο με ολομέτωπη επίθεση. Μόνο με ευθεία αντιπαράθεση. Και με ξεκάθαρη τοποθέτηση. Και φυσικά με την ανάληψη του βάρους της ευθύνης.
Ναι, είναι πολύ τραγικό αυτό που συνέβη. Και όλοι οι λογικοί άνθρωποι σπαράζουμε μπρος στην βαρβαρότητα. Μα σπαράζουμε περισσότερο βλέποντας τη βαρβαρότητα να συνεχίζεται και να γίνεται κανόνας. Το Σωκράτη Γκιόλια δεν μπορεί κανείς να τον φέρει πάλι πίσω. Τουλάχιστον ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη θρηνήσουμε και νέα θύματα.