Μηδένα προ του τέλους μακάριζε

12 χρόνια χωρίς το Δημήτρη Λιαντίνη.

12 χρόνια αύριο από την Έξοδό του.

Την 1η Ιουνίου 1998.

Και πέρασαν από τότε τόσα και τόσα. Που μας πίκραναν. Που μας εξόργισαν.

Δάσκαλε, θα έρθει η μέρα. Της νέμεσης.

Για όλους τους τζιτζιφιόγκους που θέλησαν να σε εκμεταλλευτούν.

Να πουλήσουν τη μνήμη σου. Και να βάλουν φράγκα στην τσέπη.

Δήθεν γιατί σε αγάπησαν. Χωρίς να σε έχουν γνωρίσει. Χωρίς να έχουν την ελάχιστη σχέση με όσα πρέσβευες.

Έπιασαν και έκαναν σημαία την κατακαημένη τη Λιαντίνα. Γιατί μόνο αυτός ήταν ο δεσμός. Η τυχαία κοινή καταγωγή. Και πέραν τούτου ουδέν άλλο.

Ούτε σε μόρφωση. Ούτε σε αρετή.

Γι' αυτό και κρύφτηκαν πίσω από το δικό σου όνομα. Γιατί δεν είχαν δικό τους. Γιατί δεν είχαν καν πρόσωπο να δείξουν. Και έργο κανένα.

12 χρόνοι από την Έξοδό σου. Και τουλάχιστον τώρα πια μπορούμε να σε κοιτάμε χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι. Γιατί απόψε τελειώνει η πρώτη άνοιξη που η ιστοσελίδα σου γύρισε στα χέρια των δικών σου ανθρώπων. Και σταμάτησε η παράλογη κατοχή του ονόματός σου από τους ξένους και τους άσχετους.

Και είναι πιο ήρεμη η καρδιά μας. Γιατί η υπόσχεση έγινε πράξη.

Για τα άλλα θα φροντίσει ο Αναξίμανδρος. Και η δικαιοσύνη του χρόνου.

Για όλους αυτούς που σε άκουσαν στα βίντεο να διδάσκεις το ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ μα δεν μπόρεσαν να νιώσουν τι σημαίνει.

Η μέρα του Λιαντίνη.

Η πρώτη του καλοκαιριού.

Και το αίνιγμα πάντα άλυτο...