HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

Πήγαινε κάτω 
3 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ


Αριθμός μηνυμάτων : 411
Ηλικία : 59
Location : ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Registration date : 08/10/2008

EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ   EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Icon_minitimeΤετ Ιαν 07, 2009 5:38 pm



H Mαρία Δημητριάδη είναι η φωνή που σημάδεψε το πολιτικό τραγούδι την
εποχή της μεταπολίτευσης.

"κι' αυτό που θέλω να σου πω το πιό όμορφο απ' όλα δε στόχω πει ακόμα"

Μπορεί να μην πρόλαβε να μας τραγουδήσει το πιό όμορφο ακόμα τραγούδι της, θα μας συντροφεύει όμως με τη φωνή της στις αγωνιστικές ανησυχίες και τα όνειρα για πιό όμορφες μέρες.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://sotirisbotas.blogspot.com
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ   EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Icon_minitimeΤετ Ιαν 07, 2009 6:00 pm

Μεγάλη η απώλεια από το θάνατο της Μαρίας. Για όλους αλλά περισσότερο για τη γενιά μας που μεγάλωσε και συνειδητοποιήθηκε ακόμη μέσα από τα τραγούδια της.

Μεταφέρω για να τη θυμηθούμε οι παλιότεροι και να τη γνωρίσουν έστω και τώρα οι πιο νέοι, μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=17/2/2002&id=2384&pageNo=4&direction=1


Κυριακή 17 Φλεβάρη 2002



Τραγούδια για σημερινούς «Δον Κιχώτες»

EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Ioiiii10


Η Μαρία Δημητριάδη μιλά, με αφορμή τον καινούριο δίσκο της, για το τραγούδι και την εποχή μας, αφιερώνοντας τις ερμηνείες της σε όσους συνεχίζουν να οραματίζονται και ν' αγωνίζονται


«Χέρσα λιβάδια οι λεωφόροι που περνάς/ Κι οι ουρανοξύστες ανεμόμυλοι που τρίζουν/ Τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς/ Μόνο το φόβο τους, στα μάτια που γυαλίζουν...». Δέκα μελωδικοί «Δον Κιχώτες», δέκα τραγούδια σμιλεμένα με έμπνευση, ψυχή, ελπίδα, σηματοδοτούν την επιστροφή της Μαρίας Δημητριάδη στη δισκογραφία. Η φωνή, που μας έχει προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις ερμηνεύοντας σπουδαία τραγούδια των Θ. Μικρούτσικου, Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλου, Μ. Χατζιδάκι, Στ. Ξαρχάκου και πολλών άλλων δημιουργών, καταθέτει μοναδικά τις δημιουργίες του ποιητή - στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου και του νέου συνθέτη Θοδωρή Οικονόμου, που περιλαμβάνονται στο δίσκο (παραγωγή της «Μικρής Αρκτου»). Δημιουργίες, γεμάτες λυρισμό κι ευαισθησία, που θ' αντέξουν στο χρόνο, όπως ο «Τσε στη Νέα Υόρκη», που γράφτηκε πολύ πριν το χτύπημα στους «δίδυμους» πύργους ή «Η προσευχή της βάρκας», το τραγούδι της πίκρας για τις 200 ψυχές - πρόσφυγες - που χάθηκαν ανοιχτά της Μυκόνου. Οπως το τραγούδι του «Ηριδανού» («στεγνό ποτάμι αδάκρυτο...») ή το «Ανθρωπος πέρασε από εδώ».

Η κυκλοφορία του δίσκου, καθώς και οι εμφανίσεις της Μαρίας Δημητριάδη στο Χοροθέατρο «Ροές», που έχουν προγραμματιστεί να ξεκινήσουν στις 5 Απρίλη, υπήρξαν η αφορμή της συζήτησής μας με την ερμηνεύτρια.

«Είχα την ψευδαίσθηση», λέει η Μ. Δημητριάδη, «ότι πάντα υπήρχα στο τραγούδι επειδή έκανα πολλές συναυλίες, ειδικά τα καλοκαίρια. Από την ελληνική περιφέρεια δεν έχω λείψει και πιστεύω ότι εκεί δε με έχουν ξεχάσει. Απλά δεν έκανα δίσκο. Οι "Δον Κιχώτες" είναι μια δισκογραφική επανεμφάνιση. Παράλληλα, θεωρώ ότι χρωστάω στον εαυτό μου και σε κάποιους ανθρώπους κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα, αφού έχω πολλά χρόνια να τραγουδήσω εδώ. Οσες εμφανίσεις έκανα τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα ήταν ανάμεσα σε διάφορα άλλα πράγματα: στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στα Προπύλαια για τον Οτσαλάν κ.ο.κ.».

-- Η απουσία σας αφορούσε προσωπικές σας επιλογές ή ήταν αποτέλεσμα μιας διαμορφωμένης κατάστασης, που επικρατεί στο χώρο;

-- «Είναι και το ένα και το άλλο. Η διαμορφωμένη κατάσταση με έκανε να αποφασίσω ότι δε με σήκωνε η Αθήνα. Πίστευα ότι η Αθήνα δεν είχε σχέση με την περιφέρεια... Αμα είσαι και κλεισμένος στο σπίτι και αναγκάζεσαι να πληροφορείσαι από εφημερίδες και τηλεόραση, νομίζεις ότι ζούμε σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα υπό παρακμή τρομακτική, όπου ο ένας είναι ικανός να φορέσει χρυσά κέρατα για να εντυπωσιάσει τον άλλο. Αυτή την εικόνα έχω για την Αθήνα - δεν αναφέρομαι στις συνοικίες».

-- Ποιοι διαμορφώνουν αυτή την κατάσταση;

Μαρία Δημητριάδη
-- «Δε νομίζω ότι οι Αθηναίοι ξύπνησαν μια μέρα και είπαν ότι εμείς θα πηγαίνουμε και θα κάνουμε εγκαίνια μόνο σε χρυσοχόους και σε μεγαλομανάβηδες, μεγαλομπακάληδες και μεγαλοτυροπιτάδες. Πιστεύω, ότι είναι η γενική ιδεολογία που καλλιεργείται. Και έχουν βρει όλους τους κακομοίρηδες, που ελπίζουν να γίνουν επώνυμοι έστω και για δεκαπέντε λεπτά και τους σέρνουν από δω και από κει».

Κόντρα στην κυρίαρχη αισθητική

-- Τι σημαίνει για σας αυτός ο δίσκος;

-- «Είναι μια δουλιά που έφτιαξαν δυο καλοί φίλοι μου, ο Παρασκευάς Καρασούλος και ο Θοδωρής Οικονόμου. Ξαφνικά, τον περασμένο Απρίλη, στα γενέθλιά μου, μου έφεραν τους "Δον Κιχώτες", τον "Τσε στη Νέα Υόρκη". Κάθισε ο Γιάννης στο πιάνο και το τραγούδησε και έπαθα σοκ. Είχαν και άλλα δύο κομμάτια έτοιμα, έγραψαν και τα άλλα και κάναμε πολύ γρήγορα το δίσκο. Τον βγάλαμε "Δον Κιχώτες" για να έχει μια γενικότερη σημασία. Σαν να λέμε ότι γράψαμε ένα δίσκο εμείς που είμαστε Δον Κιχώτες για τους άλλους Δον Κιχώτες. Για τους ανθρώπους αυτούς που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πηγαίνουν στη Γένοβα, που πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αρχές τους... Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί. Απλά, δεν έχουν ακόμη τη δύναμη, γιατί αυτά τα πράγματα χρειάζονται οργάνωση και γιατί ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατός. Είναι δέκα τραγούδια, πολύ προσωπικά και για μένα, που βεβαίως απευθύνονται στον κόσμο. Ενα κομμάτι για παράδειγμα αναφέρεται σε ένα σαπιοκάραβο που βούλιαξε έξω από τη Μύκονο με 400 ανθρώπους (σ.σ. πρόσφυγες), κάτι που πλέον είναι σχεδόν καθημερινό. Νομίζω, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι νοιάζονται και συγκινούνται από αυτά τα μάτια των παιδιών και των μεγάλων, από τη λαχτάρα τους να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Υπάρχουν κομμάτια οικολογικά, τραγούδια για μοναχικούς ανθρώπους, ερωτικά, για τον Ηριδανό - το ποτάμι που υπάρχει κάτω από την Αθήνα. Μου αρέσει πολύ η ιδέα ότι υπάρχει ένα κρυφό ποτάμι, που κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια. Το δίσκο τον κάναμε στη "Μικρή Αρκτο", τη μικρή εταιρία του Παρασκευά, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να βγει από μεγάλη δισκογραφική εταιρία. Πάντως ήδη αντιμετωπίζει έναν πόλεμο... Τους ήρθε πολύ απότομα, δεν πρόλαβαν να τον ζυγίσουν, να δουν αν τους βλάπτει ή όχι σε σχέση με τη μαζική αισθητική που έχουν δημιουργήσει. Και τώρα που άρχισε να έχει και εμπορική επιτυχία του κάνουν πόλεμο. Σταματήσανε να τον παίζουν, να γράφουν... Αλλά δεν μπορούνε να τον ανακόψουν. Θα παλέψουμε για να πάει καλά, γιατί συνεχίζει μια σωστή, προοδευτική αισθητική, κόντρα σε αυτά τα πράγματα που κυκλοφορούν. Και οι τρεις μας, αλλά και άλλοι που είναι μαζί μας, θέλουμε να την επιβάλουμε αυτή την αισθητική. Είμαστε πλέον στον πάτο. Δεν μπορεί, κάτι θ' αρχίσει ν' αλλάζει. Πόσο πιο κάτω να πάμε; Είμαστε η χειρότερη χώρα στην Ευρώπη»...

-- Ως προς τι;

-- «Ως προς όλα. Ως προς το νεοπλουτισμό, τη νεοκακομοιριά. Είμαστε ένα έκτρωμα, το χειρότερο που έχει γίνει. Εμείς που είμαστε στην άκρη της Ευρώπης πήγαμε να γίνουμε σαν τους άλλους. Ομως δεν είμαστε σαν τους άλλους. Δεν προλάβαμε να περάσουμε από την ακμή όπως αυτοί, για να καταλήξουμε εδώ που είμαστε τώρα. Αυτοί ήκμασαν και οικονομικά κάποια στιγμή. Η Γερμανία παλιότερα δεν είχε άστεγους. Τώρα υπάρχουν, όπως αυτοί στο Μόναχο που κοιμούνται πάνω από τις σχάρες του μετρό. Εμείς πήγαμε κατευθείαν από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη... Να δεις που πολλοί θα θέλουν να γίνουν Τσάκες...».

«Δεν υπήρχε ποτέ χειρότερη κατάσταση»

-- Φως στο τούνελ βλέπετε;

-- «Αν δεν έβλεπα θα είχα αυτοκτονήσει εδώ και μια δεκαετία. Βλέπω. Και μάλιστα τώρα που μπήκα μέσα σε αυτή την ιστορία βλέπω ότι δε θέλει πολύ... Ενα μικρό ξύπνημα χρειάζεται. Να καταλάβουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει. Να καταλάβουν οι σεισμοπαθείς, ότι είναι ακόμη στα κοντέινερς. Αυτοί που, βγαίνουν το πρωί στην τηλεόραση και παραπονιούνται και το βράδυ τρέχουν να δουν τον Μπιγκ Μπράδερ και να κοιμηθούν στη δυστυχία τους. Πρέπει να καταλάβουν στην πραγματικότητα τι συμβαίνει. Για σκέψου να το καταλάβαιναν και έλεγαν όλοι αυτοί που είναι στα κοντέινερς και στις σκηνές «εμείς φεύγουμε από εκεί! Μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας, πάμε στο Σύνταγμα και λέμε βάλτε μας σε σπίτια". Ο κόσμος όμως είναι αποχαυνωμένος, ακόμη και ο δυστυχής. Πρέπει να ξυπνήσουν οι δυστυχείς. Δε νομίζω, ότι υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα χειρότερη κατάσταση, χειρότερη εξουσία, χειρότερη κυβέρνηση».

-- Σε έναν κόσμο, που μαστίζεται από παλιά και νέα προβλήματα, που υπάρχει αυξανόμενη χειραγώγηση συνειδήσεων, η δύναμη της φωνής, της καλλιτεχνικής αλλά και του καθένα μας μπορεί κάτι να κάνει;

-- «Μπορεί, αρκεί να βρει τρόπους ν' ακούγεται. Πριν από κάποια χρόνια ήταν πιο εύκολο γιατί υπήρχαν δυο κανάλια στην τηλεόραση και αναγκάζονταν να κάνουν την υποχώρηση, να βάλουν και κάποιους ανθρώπους που άξιζαν. Κάτι ακουγόταν. Τώρα τι να κάνεις; Ομως σιγά - σιγά ξεκινούν όλα. Χρειάζεται υπομονή. Πιστεύω, ότι μετά από μερικά χρόνια θα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα όσον αφορά στην τέχνη. Μπορεί και στην πατρίδα μας, την οποία την εκμεταλλεύονται οι πάντες».


Μεγάλη διαδρομή

EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Ioiiii11


-- Η πορεία σας στο τραγούδι είναι μεγάλη, με μεγάλους σταθμούς...

-- «Ξεκίνησα να τραγουδώ από παιδί. Στα 16 μου χρόνια έκανα δίσκο, τα "Κορίτσια στον Ηλιο". Μετά ήρθε ο "Ηλιος ο Πρώτος" του Μαρκόπουλου και το "Χρονικό". Στο ενδιάμεσο είχα γνωρίσει τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον είχαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Κάναμε συνέχεια πρόβες... Εκανα δίσκο το "Ενα πρωινό η Παναγιά μου" του Σταύρου Ξαρχάκου και μετά συναυλίες με τον Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο, για δύο χρόνια... Ακολούθησαν δίσκοι με τους Γιάννη Γλέζο, Νίκο Μαμαγκάκη. Ηδη είχα γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο, που έπαιζε πιάνο σε μια μπουάτ, όπου τραγουδούσαμε και λεγόταν "Δον Κιχώτες". Μετά τη μεταπολίτευση κάνει και τα πρώτα του τραγούδια τα "Πολιτικά" με τα οποία ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας. Ακολούθησαν η "Καντάτα για τη Μακρόνησο", "Φουέντε Οβεχούνα", "Τροπάρια για φονιάδες", "Τα τραγούδια της λευτεριάς", πάρα πολύ δουλιά... Να σκεφτείς, ότι από την κασετίνα των οκτώ δίσκων του που έβγαλε η "Λύρα", στους πέντε τραγουδάω μόνο εγώ. Μετά από κάποια χρόνια πάλι συναυλίες με τον Μίκη, τον Μαρκόπουλο... Δισκογραφικά συνέχισα με το "Δελτίο καιρού", με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, τα "Λιανοτράγουδα" του Μίκη, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, την "Ελένη" του Χατζιδάκι, το "Εμπάργκο" του Μικρούτσικου, με άλλους τραγουδιστές κ.ά. Μετά από το '90-'91 και δύο πολύ μεγάλες περιοδείες με τον Μίκη, άρχισα να μαζεύομαι. Ακολούθησαν δύο χρόνια δουλιάς στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Εκανα συναυλίες κι ένα δίσκο, που με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα έσοδά του πήγαν για τους πρόσφυγες. Δύο χρόνια πηγαινοερχόμουν στη Γιουγκοσλαβία».

-- Ποιες ήταν οι συνεργασίες, που σας σημάδεψαν;

-- «Οι συνεργασίες μου είχαν πάντα και κάποιον άλλο λόγο, εκτός από τον καλλιτεχνικό. Υπήρχε ταύτιση, έστω σε κάποιο βαθμό, ιδεολογική, αισθητική. Και χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλιά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω... Οσον αφορά στους "σταθμούς", ένιωσα μεγάλη συγκίνηση όταν άκουσα τον εαυτό μου να τραγουδά σε δίσκο «Ενα πρωινό η παναγιά μου». Ηταν πολύ σημαντική η στιγμή της γνωριμίας μου με τον Μίκη, που από μικρό παιδάκι και λόγω οικογένειας ήταν το ίνδαλμα. Σίγουρα σημάδεψε τη ζωή μου το ότι παντρεύτηκα τον Ανδρέα Μικρούτσικο και δούλεψα με τον Θάνο. Επίσης, η γνωριμία μου με τον Χατζιδάκι, που πιστεύω ότι ήταν ο πιο σταθερός, ο πιο ιδεολόγος, ο άνθρωπος που είχε αμετακίνητες αρχές».

-- Συνδεθήκατε ιδιαίτερα με το πολιτικό τραγούδι, αν και πολιτικό δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά...

-- «Αυτές είναι ετικέτες που στις βάζει ο κόσμος για πολλούς λόγους. Μπορεί την ίδια ετικέτα να σου τη βάλει και για καλό και για κακό. Εμένα μου έβαλαν την ετικέτα πολιτική τραγουδίστρια για κακό, τις εποχές που το πολιτικό τραγούδι ήταν υπό διωγμόν. Τη δεκαετία '70-'80 μέχρι αυγά στο κεφάλι έφαγα από διάφορους αντιδραστικούς. Στο Κιλκίς μας πετούσαν πέτρες... Κάναμε πολιτική δουλιά, καθώς οι συναυλίες μας δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικά γεγονότα αλλά και μέσο πάλης. Πηγαίναμε στη Λάρυμνα πρωί - πρωί, χειμώνα, σε ένα σινεμά καλοκαιρινό και τραγουδούσαμε. Κάθε Κυριακή πρωί τραγουδούσαμε σε κινηματογράφους της Αθήνας για απεργούς, παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στις μπουάτ. Το "πολιτική τραγουδίστρια" σήμαινε λοιπόν μέσα στα γεγονότα... Ομως, μετά το '80 έγινε βρισιά. Δηλαδή, εσύ είσαι πολιτική τραγουδίστρια, έξω από εδώ. Δε θα τραγουδήσεις άλλο, τελείωσες. Κι έχανα το τρένο της ευκολίας, του να ελίσσεσαι.... Δεν υπάρχουν, λοιπόν, ετικέτες. Υπάρχουν ερμηνευτές. Μόνο έτσι μπορείς ν' αφήσεις στίγμα. Και βέβαια πρέπει να έχεις και πολύ καλή φωνή...».

-- Στη δημιουργία, όμως, σήμερα υπάρχει μια εσωστρέφεια...

-- «Πιστεύω ότι φοβούνται. Εχει μπει στο μυαλό τους ότι πρέπει να είναι ο καθένας μόνος του για να κρατηθεί. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί αν όλοι αυτοί οι καινούριοι δημιουργοί, που ακόμα και στο χειρότερο έχω βρει τουλάχιστον τρία υπέροχα τραγούδια, συνυπήρχαν, πολλά θα άλλαζαν. Αλλά βλέπεις, διαλύονται. Αρχίζουν οι μικρές υποχωρήσεις, που δεν τους αφήνουν να σκεφτούν ότι λίγο καιρό να είμαστε ενωμένοι θα μπορούσαμε να κάνουμε τρομερά πράγματα. Κρίση δημιουργίας δεν υπάρχει. Κρίση αξιών υπάρχει».



Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ   EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Icon_minitimeΠεμ Ιουν 17, 2010 1:04 am



1976 - Καντάτα για τη Μακρόνησο

Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνευτές: Μαρία Δημητριάδη, Σάκης Μπουλάς


Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο
ο άνεμος, η σιγαλιά,
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα "κάτω οι τύραννοι"

Ήταν καλός ο Ντικ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ   EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ Icon_minitimeΠεμ Ιουν 17, 2010 1:07 am

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
 
EΦΥΓΕ Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΤΕΧΝΕΣ-
Μετάβαση σε: