ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΡΟΧΟΥΛΑ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΓΗ

Από το καμίνι της Αθήνας στα βουνά της Ηπείρου.

Και από την αποπνικτική του νέφους ανάσα στις ανάσες της γης που δέχεται την καλοκαιρινή βροχή και ευλογία.

Ο μακρύς χειμώνας της αγωνίας έδωσε τη θέση του στη βεβαιότητα της ορθής απόφασης, την ίδια ώρα που άφηνα πίσω μου τη Ρούμελη και έμπαινα στα άγια χώματα της πατρίδας.

Μπουμπουνίζει. Και η βροχή τραγουδάει σε συγχορδίες άγνωστες.

Και μόνο ο κόκκινος γάτος δεν πρόκειται να ξαναρθεί. Ο έρωτας κι ο θάνατος εδώ ξελαμπικάρουν τα αρχέγονα σχήματά τους. Και τα πουλιά σιγοντάρουν το παμπάλαιο τραγούδι.

Μια αστραπή. Και τα σύννεφα να τρέχουν. Η απατηλή ασφάλεια του διαμερίσματος είναι πίσω και μπροστά μια άγνωστη ζωή μόλις αρχίζει...

Αγαπητή Δανάη,

ευχές όορφες με αγάπη για την νέα σου εμπειρία, που τώρα ξεκινάει. Με τέτοιο αγνάντεμα που θάχεις, σύμφωνα με τη φωτογραφία, σίγουρα θα δημιουργήσεις αγάλματα, που έλεγε και ο δάσκαλός σου. Τό εύχομαι και το αναμένω.

Ευχαριστώ, Φωτεινή μου, για τις όμορφες ευχές σου.

Δεν μπορώ όμως να κρύψω το άγχος και την αγωνία για το τι με περιμένει...

Ήδη σήμερα πήρα μια άγρια γεύση τι σημαίνει Ήπειρος. Ίσα που πρόλαβα να δώσω ανάληψη υπηρεσίας στο νέο μου σχολείο:


και άνοιξαν οι ουρανοί...

Και δεν έφτανε αυτό. Είχα αφήσει και την ομπρέλα στο αυτοκίνητο. Τρυπώσαμε σε ένα καφενεδάκι ελπίζοντας να κόψει λίγο το μπουρίνι...

Στο τέλος απελπιστήκαμε πως θα σταματήσει τελείως και βγήκαμε στη βροχή για να κατεβούμε στο πάρκινγκ.

Παίρνουμε τις ομπρέλες και είπαμε ασφαλείς πια (έτσι νομίζαμε) να πάρουμε μια ανάσα σε ένα παραλιακό κεντράκι, προφυλαγμένοι κάτω από τέντες. Αμ δε... Άρχισε τέτοια μπόρα που λύγισαν τα σίδερα της τέντας...

Ούτε για σπίτι μπόρεσα να κοιτάξω ούτε τις υπόλοιπες δουλειές μου να τελειώσω. Απλά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το χωριό.

Τέτοια βροχή δεν έχει δει άνθρωπος. Αυτό σίγουρα εννοούν όταν λένε άνοιξαν οι ουρανοί. Οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύαν στο φουλ, οι ανεμιστήρες στο φουλ, προβολείς μεγάλοι και προβολείς ομίχλης και δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα. Ο χαμός...

Τέλος πάντων. Δεν το βάζω κάτω αλλά πολλή αναποδιά...