Αλγεινή εντύπωση να βραβεύονται πρώτοι οι εκδότες και δεύτεροι οι δημιουργοί...
Αλλά εντύπωση προκαλεί επίσης να προηγούνται σε λογοτεχνικά βραβεία οι εινογράφοι των συγγραφέων.
Τελικά η Κίνα μας έχει κατακυριεύσει σε όλα τα επίπεδα. Αν βεβαίως είναι αληθές ότι της ανήκει η παροιμία:
Μια εικόνα χίλιες λέξεις!
Όπως και αν έχει, ζούμε στην εποχή των εικόνων.
Από την εποχή της εικονομαχίας και έως σήμερα.
Και θυμίζω από τη Γκέμμα του Λιαντίνη:
- Παράθεση :
- Ο κακουργημός και η εξόντωση του κλασικού έλληνα από τον εβραιόφρονα χριστιανό εκράτησε από το Θεοδόσιο ως την αυγούστα Ευδοξία. Ως το 843 που έγινε η επίσημη αναστύλωση των εικόνων.
Η γιορτή της Ορθοδοξίας που γιορτάζεται κάθε χρόνο από τότε, στο έμπα της άνοιξης!, πολύ λαμπρά και με την παρουσία όλης της επιφάνειας του κράτους, ως και οι ξένοι πρεσβευτάδες!, στο θετικό της συμβολίζει το θρίαμβο των χριστιανών. Στο αρνητικό της όμως δηλώνει την τελική κατακρεούργηση κάθε Ελληνικού. Είναι η ταφόπετρα της ελληνικής ιδέας.
Η τελευταία αντίσταση του μετρημένου «έλληνα» στο ασιατικό τέρας ήταν ο Λέων Γ΄ο ΄Ισαυρος. Εξύπνησε ο άνθρωπος ένα πρωί, και είδε το μισό πληθυσμό της χώρας τουρλωτούς παπάδες και παχυμουλαράτους καλόγερους. Τότε, σαν το Χριστό με το φραγγέλιο, σήκωσε αυτό που το λένε Εικονομαχία. Και ετελείωσε με το χαμό του φωτός και το σωσμό του σκότους. Με την Κυριακή της Ορθοδοξίας, ή την ταυτότητα του νεοέλληνα.
Εικόνες λοιπόν παντού. Και μάλιστα μαγικές.
Τάχα μου και καλά βραβεύουμε τους λογοτέχνες και στην ουσία καλλιεργούμε την ιδέα πως πάνω και από τον λογοτέχνη είναι ο έμπορας που θα τυπώσει το έργο του. Και θα βάλει τα λεφτά στην τσέπη του για τη μεγάααααααλη προσφορά του στην τέχνη!