Έχουμε λοιπόν και λέμε. Σε προσωπικό επίπεδο και ατομικό προϋπολογισμό:
Οφείλω να ξοδεύω πλέον για τη φετινή χρονιά 7,5 ευρώ λιγότερα την κάθε μέρα.
Και για τον επόμενο χρόνο 8,5 ευρώ λιγότερα. Τη μέρα.
Αν υπολογίσω και την ακρίβεια;
Άσε... δεν είναι ανάγκη να πάθω απόψε το εγκεφαλικό.
Εξάλλου υπάρχουν και εκείνοι που παίρνουν μισθούς των 600 ευρώ. Και εκείνοι που δεν παίρνουν καθόλου μισθό. Σαν τη γειτονοπούλα μου. Που στα 30 τόσα της περίμενε επιτέλους να μονιμοποιηθεί. Και όταν της είπαν το χαρμόσυνο νέο, δρομολόγησε επιτέλους το γάμο με τον καλό της.
Δυστυχώς η εφαρμογή των νέων δεδομένων ανέτρεψε την υπόσχεση. Και όχι μονιμοποίηση πλέον δεν περιμένει μα την απέλυσαν και τελείως. Και τον αρραβωνιαστικό της.
Να κλαφτώ εγώ που θα χάσω σε δυο χρόνια σχεδόν έξι χιλιάδες ευρώ από τις αποδοχές μου; Όχι. Δε θα κλαφτώ. Και γενικά δεν είμαι της άποψης πως η κατήφεια και η απογοήτευση μπορούν να βοηθήσουν στο παραμικρό.
Δε θα τους κάνω το χατίρι να το βάλω κάτω.
Ας αδειάσουν την τσέπη μου. Δε θα αδειάσουν την ελπίδα από την ψυχή μου.
Θα παλέψουμε. Και θα νικήσουμε.