HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη!

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη!   Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Icon_minitimeΤρι Μάης 04, 2010 3:21 pm

Απεργούμε σήμερα. Φυσικά και απεργούμε.

Κι ας έχουμε ξετινάξει τα οικονομικά μας, κι ας μην αντέχει η τσέπη μας την απεργία. Θα φάμε ακόμη και κοπανιστό αέρα, αλλά το κεφάλι δε θα το σκύψουμε. Ειδικά όσο διαβάζουμε δηλώσεις σαν αυτές που έκανε η κ. Διαμαντοπούλου:

Παράθεση :
Τη σωτηρία της χώρας και την άμεση απόδοση ευθυνών σε όσους έφεραν την ελληνική οικονομία στο σημερινό αδιέξοδο έθεσε ως προτεραιότητα της κυβέρνησης σε συνέντευξή της η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου επισημαίνοντας πως τα μέτρα ήταν αναγκαία.

Σε συνέντευξή της στα ΝΕΑ η κ. Διαμαντοπούλου επισημαίνει πως η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη κρίση που εμφανίστηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση που έφερε την Ελλάδα λίγο πριν το όριο της χρεοκοπίας, ωστόσο, σημείωσε πως με την ενεργοποίηση του μηχανισμού δημιουργείται ένα πλαίσιο ανάκαμψης και σταθερότητας. Σημείωσε, μάλιστα, πως προεκλογικά δεν ήταν δυνατόν να προβλέψει κανείς το μέγεθος της κρίσης και για το λόγο αυτό ήταν αναπόφευκτα τα μέτρα. Παραδέχθηκε δε πως τα μέτρα ήταν σκληρά, αλλά αναγκαία, ωστόσο, υποστήριξε πως θα αποτελέσουν τη βάση για την προσέλκυση επενδύσεων προκειμένου να επανέλθει η ανάκαμψη.

(πηγή kalimera.gr)

Κυρία Διαμαντοπούλου,

τα σκληρά τα μέτρα που επικαλείστε, εσείς και και η υπόλοιπη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα αποφασίσατε αλλά δε θίγουν εσάς. Θίγουν εμάς. Τους εργαζόμενους της χώρας και ιδιαίτερα τους δημοσίους υπαλλήλους.

Εμείς θα πληρώσουμε και εμάς θα διαλύσουν αυτά τα μέτρα.

Για μια ανάκαμψη που δεν αφορά εμάς. Μα τις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο.

Θα δεχόμουν ασμένως τα μέτρα σας και θα τα δέχονταν και οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι που σήμερα και αύριο απεργούμε και πάλι:

Πρώτον: αν τα μέτρα ήταν δίκαια. Όσο σκληρά και αν ήταν.

Δεύτερον: αν πληρώναμε γιατί φταίξαμε σε κάτι.

Τρίτον: Αν πιστεύαμε ότι έτσι θα βελτιωθεί στο ελάχιστο έστω και μακροπρόθεσμα η ζωή μας.

Όμως ούτε δίκαια είναι τα μέτρα που πήρατε ούτε δικό μας είναι το φταίξιμο.

Και εμπιστοσύνη φυσικά και δεν υπάρχει για την ανάκαμψη που τάζετε.

Διότι, κυρία Διαμαντοπούλου, δεν είναι αόρατος ο ένοχος που έφερε - κατά τα δικά σας πάντα λεγόμενα - στο χείλος της χρεωκοπίας τη χώρα.

Είμαι 51 χρονών, κυρία Διαμαντοπούλου. Ακριβώς όσο και εσείς. Δυο γυναίκες της ίδιας γενιάς, γεννημένες και εσείς και εγώ στα 1959, όπως διαβάζω στο επίσημο βιογραφικό σας. (κλικ στη λέξη βιογραφικό για να το διαβάσετε όπως δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της κ. υπουργού)

Ας δούμε λοιπόν με βάση το βιογραφικό αυτό πώς ζήσατε εσείς τη ζωή σας και πώς μια άσημη συνομήλική σας πολίτης της χώρας που τώρα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα:

Παράθεση :
[...] Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 με βρήκε μαθήτρια στο Λύκειο [...]

Το ίδιο κι εμένα, κυρία Διαμαντοπούλου. Εσάς στη Θεσσαλονίκη, εμένα στην Αθήνα.

Εσείς, γράφετε, δώσατε εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Εγώ στην Ιατρική. Εσείς περάσατε. Στους πολιτικούς μηχανικούς του ΑΠΘ. Εγώ όχι. Και ήταν η χρονιά που ξέσπασε το μεγάλο σκάνδαλο της διαρροής θεμάτων. Δε μου χρειάζεται κανείς να μου αποδείξει εκείνη τη διαρροή. Υπήρξα αυτήκοη μάρτυρας. Δίνοντας εξετάσεις στο κτίριο της Σιβιτανιδείου. Λίγο πριν γίνει η εκφώνηση των θεμάτων της ανθρωποβιολογίας, σηκώνεται ένας συνυποψήφιος και μας λέει: "Άντε ρε μαλάκες που ήρθατε να δώσετε και εξετάσεις." Και αρχίζει να μας απαριθμεί ένα προς ένα τα θέματα. Δέκα στον αριθμό. Γελάσαμε... Μα το γέλιο πάγωσε όταν λίγο αργότερα ο εκφωνητής μάς ανακοίνωσε τα ίδια ακριβώς θέματα. Και με την ίδια σειρά.

Έπεσαν τα στυλό από τα χέρια μας. Και στα 18 μας χρόνια ξυπνήσαμε απότομα. Για την κοινωνία που μας περιμένει.

Ποιος πλήρωσε για εκείνο το σκάνδαλο, κυρία Διαμαντοπούλου; Πώς αποκαταστάθηκε η αδικία που μας έγινε;

Έμεινα έξω από την Ιατρική για τρεις μονάδες. Κι ας έμπαινε μόνο ο ένας στους δέκα. Πέρασα όμως στα τότε ΚΑΤΕΕ. Στους φυσιοθεραπευτές. Όχι, δεν καταδέχτηκα το κόκαλο που μου πέταξε το σύστημα. Ούτε και την επιλογή να φύγω στη Ρουμανία. Προτίμησα να φτύσω καταπρόσωπα το σύστημα. Και έδωσα εξετάσεις στην Εμποροπλοιάρχων. Και πέρασα δεύτερη. Βλέπετε κανείς δεν είχε εκεί συμφέρον να κάνει διαρροή θεμάτων... Και προς επίρρωσιν δημοσιεύω το συγχαρητήριο έγγραφο της πατρίδας:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Ierarx10

Εσείς, κυρία Διαμαντοπούλου, λέτε πως ο πατέρας σας εργαζόταν σε μεταλλεία. Και όμως καταφέρατε να σπουδάσετε πολιτικός μηχανικός. Μπράβο σας!

Οι δικοί μου γονείς ήταν εκπαιδευτικοί. Και όμως προτίμησα να πάω μούτσος στα καράβια. Όταν εσείς χαιρόσασταν ανέμελα τα φοιτητικά σας χρόνια, εγώ, κυρία Διαμαντοπούλου, ερχόμουν αντιμέτωπη με την πιο στυγνή εκμετάλλευση, με τον κόσμο των εφοπλιστών. Και γράφετε στο βιογραφικό σας:

Παράθεση :
Στα φοιτητικά μου χρόνια με συνάρπασε ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου και η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσομαι σε μαχόμενη φεμινίστρια θέλοντας να….. αλλάξω τα πάντα γύρω μου.

Ενεργό και οργανωμένο μέλος στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και συγχρόνως Πρόεδρος των Φοιτητών της Σχολής μου και μέλος της σημαντικής τότε κίνησης γυναικών είχα την τύχη να ζήσω όλες τις εκφάνσεις του ελεύθερου πλέον φοιτητικού κινήματος.

Τις ατέλειωτες συζητήσεις στο αμφιθέατρο, τις συγκρούσεις με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τους αγώνες για δημοκρατικές ελευθερίες και μια καλύτερη ζωή, για ένα άλλο επίπεδο σπουδών, για την ισότητα των δύο φύλων.

Με αυτές τις εμπειρίες και με βαθιά ευγνωμοσύνη στους γονείς μου, στους δασκάλους μου και στους συντρόφους μου παίρνοντας το πτυχίο μου, άνοιξε το 1981, ένας νέος κύκλος ζωής.


Στο δικό μου κύκλο ζωής, κυρία Διαμαντοπούλου, είχαν κιόλας λήξει οι ατέρμονες συζητήσεις και το κουβεντολόι. Και είχα αρχίσει να παραλαμβάνω παράσημα, αληθινά παράσημα, όχι σαν τα άλλα που ανέφερε η ημερήσια διαταγή πριν, τα ψεύτικα γαλόνια του συστήματος, μα σαν ετούτο που ακολουθεί:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Iiiii134

Λέτε πως εκείνα τα χρόνια, κυρία Διαμαντοπούλου, υπήρξατε πρόεδρος των φοιτητών της σχολής σας. Το ίδιο κι εγώ, κυρία Διαμαντοπούλου. Με μία διαφορά. Στη δική μου σχολή απαγορευόταν ο συνδικαλισμός. Και ο σύλλογος που ήμουν πρόεδρος, ήταν παράνομος. Την ίδρυσή του πλήρωσα με τη μείωση της διαγωγής μου. Και την περιφρόνηση στα υποκριτικά συγχαρητήρια για την επίδοσή μου στα μαθήματα. Αυτό κυρίως τους πόνεσε. Που σήκωσε κεφάλι μια βαθμοφόρος.

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Iiiiiu11

Δημοσίευμα της εφημερίδας Ναυτεργατική (1979 - 1980)

Τον ίδιο λοιπόν καιρό που εσάς σας συνάρπαζε - όπως λέτε - ο λόγος του Αντρέα Παναντρέου, εμένα με ξεσήκωνε και με εξόργιζε η αδικία, όχι μόνο στο πρόσωπό μου μα σε βάρος όλων των άλλων γυναικών που θέλησαν να ακολουθήσουν καριέρα στη θάλασσα.

Σας δίνω και τα ονόματα:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Iuiiii11

Και ψάξτε στα κιτάπια του κράτους να βρείτε τι απέγιναν όλες αυτές οι κοπέλες - Της ίδιας γενιάς με εσάς, κυρία Διαμαντοπούλου, που λέτε ότι υπήρξατε μαχόμενη φεμινίστρια. - Οι πρώτες πλοιαρχίνες της χώρας από δημόσια σχολή Εμπορικού Ναυτικού:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Iiiii135

Από την αποφοίτησή μας το ενσταντανέ... Ιούλιος του 1980. Και με τον τότε συνάδελφό σας του υπουργείου Ναυτιλίας, κ. Φικιώρη, να καμαρώνει στην πρώτη γραμμή. Για το επίτευγμα της χώρας. Να βγάλει γυναίκες καπετάνισσες...

Και μετά; Μετά, κυρία Διαμαντοπούλου, ήρθε το δικό σας κόμμα στην εξουσία. Το 1981. Και τα κορίτσια αυτά που έκαναν το φεμινισμό πράξη και όχι λόγια, πετάχτηκαν στην ανεργία.

Κι αν εσείς στα 22 σας χρόνια ζούσατε μια εξαιρετική περίοδο της ζωής σας, έχοντας πάρει πια και το πτυχίο σας και μετέχοντας στο κυβερνόν κόμμα:

Παράθεση :
Ήταν μια εξαιρετική περίοδος της ζωής μου, όπου στα 22 μου χρόνια παράλληλα με τον αγώνα για την επιβίωση δίναμε όλοι μαζί και τον αγώνα για Δημοκρατία, για νέους θεσμούς, για το τέλος των εμφυλιοπολεμικών αντιθέσεων, για την κοινωνική αλληλεγγύη.

εγώ έδινα τον άλλο αγώνα. Τον αγώνα της ανεργίας:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη! Diadil10

Φθινόπωρο του 1982. Όχι μέλος του κυβερνόντος κόμματος βέβαια... μα μέλος της συντονιστικής επιτροπής ανέργων ναυτικών. Ένα χρόνο μετά την άνοδο του δικού σας κόμματος στην εξουσία.

Και έρχεστε εσείς τώρα, κυρία Διαμαντοπούλου, και μας λέτε πως τότε δίνατε αγώνα για τους νέους θεσμούς και την κοινωνική αλληλεγγύη!!!

Πώς ακριβώς την δείξατε την αλληλεγγύη σας, κυρία Διαμαντοπούλου, στις χιλιάδες των ανέργων ναυτικών που τότε πετάχτηκαν σαν λεμονόκουπες από τα καράβια; Και πώς στηρίξατε το νέο θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας, εσείς που δηλώνετε μαχόμενη φεμινίστρια;

Και πώς αλλάξατε τα πάντα γύρω σας;

Άνθρωποι σαν εμένα είναι η απόδειξη των αλλαγών που φέρατε. Άνθρωποι της ίδιας γενιάς με σας. Γεννημένοι τον ίδιο χρόνο. Αλλά και άνθρωποι σαν το τρίτο παλικάρι από δεξιά στην τελευταία φωτογραφία. Το Γιώργο Ζαρέντη. Που το φθινόπωρο του 82 αγωνιζόταν κατά της ανεργίας, ως ανθυποπλοίαρχος, και λίγο αργότερα αναγκάστηκε να ναυτολογηθεί ναύτης για να ζήσει. Τότε που εσείς βιώνατε το σοσιαλιστικό όραμα της μεγάλης αλλαγής!

Και ναύτης δούλευε ο Γιώργος όταν την άνοιξη της επόμενης χρονιάς τον βρήκε το κακό:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη!  από Ζαρέντης


Νεκρός ο Γιώργος Ζαρέντης μπροστά από το γραφείο του συντρόφου σας, κυρία Διαμαντοπούλου, και τότε υπουργού Ναυτιλίας, κ. Κατσιφάρα. Μετά από εργατικό ατύχημα μέσα στο λιμάνι του Πειραιά. (Περισσότερα εδώ)

Και τι έκανε τότε η κυβέρνησή σας; Έσυρε σε δίκη τους ναυτεργάτες που διαμαρτυρήθηκαν για τον άδικο θάνατο του Γιώργη... Αφήνοντας ατιμώρητους τους ενόχους για το θάνατό του...

Αυτά ζούσαμε εμείς, κυρία Διαμαντοπούλου, όταν εσείς πανηγυρίζατε την άνοδο στην εξουσία. Την ανεργία και το θάνατο.

Κι αν εσείς στα 26 σας μόλις χρόνια καμαρώνατε που αναλάβατε νομάρχης:

Παράθεση :
Το 1985, μου έγινε η εξαιρετική τιμή από τον Πρωθυπουργό της Χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, να με επιλέξει – ανάμεσα σε λίγες γυναίκες – για Νομάρχη Καστοριάς. Στα 26 μου χρόνια θα εκπροσωπούσα την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε ένα εξαιρετικά συντηρητικό νομό. Η ιδέα μου προκαλούσε δέος, αλλά η πρόκληση ήταν μεγάλη. Μπροστά μου είχα το τέλος της θεωρίας και ερχόμουν αντιμέτωπη με την πρόκληση της πράξης. Δέχθηκα – αυτό που τώρα φαντάζει σαν τρέλα. Mία κοπελίτσα 26 χρονών οδηγώντας ένα γαλάζιο Deux Cheveaux πάρκαρε μπροστά στο κτίριο της Νομαρχίας Καστοριάς, μιας πόλης και ενός Νομού όπου το συνολικό ποσοστό της συντηρητικής παράταξης έφτανε το 67%.

την ίδια ακριβώς χρονιά, εγώ, η συνομήλική σας κ. Διαμαντοπούλου, υποχρεωνόμουν να αλλάξω επάγγελμα για να μπορέσω να αντιμετωπίσω την ανεργία που το κόμμα σας δεν μπόρεσε να σταματήσει. Κι αφού πρώτα ξανακάθισα στα θρανία και ξανασπούδασα.

Ποιος θα μου δώσει εμένα πίσω τα τέσσερα χρόνια που έχασα στην Εμποροπλοιάρχων και στα καράβια; Τι ακριβώς προβλέπουν τα σοσιαλιστικά μανιφέστα του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο για μένα αλλά και για όλες τις άλλες γυναίκες ναυτικούς που δεν μπορέσατε ή και δε θελήσατε τότε να προστατέψετε από την ανεργία;

Αλλά και έπειτα... που εσείς ανεβαίνατε το ένα μετά το άλλο τα βήματα προς τη δόξα και την επιτυχία, όπως γλαφυρά περιγράφετε στο βιογραφικό σας:

Παράθεση :
Η παραίτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη οδηγεί στις εκλογές της 10 Οκτωβρίου 1993. Ο Ελληνικός Λαός δικαιώνει και επαναφέρει τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Στις εκλογές αυτές επεχείρησα την πρώτη μου κάθοδο, ως υποψήφια Βουλευτής στον Νομό Κοζάνης και το αποτέλεσμα με ανέδειξε πρώτη επιλαχούσα. Καθαρά από σεβασμό στην βούληση των συμπολιτών μου, αρνούμαι να υποβάλλω ένσταση κατά εκλεγέντος συναδέλφου, παρά τις μεγάλες πιέσεις φίλων και την υπαρκτή προοπτική να κερδίσω την έδρα.

Ακολουθεί η πρόταση του Υπουργού Ανάπτυξης Κώστα Σημίτη να αναλάβω την Προεδρία του ΕΟΜΜΕΧ και στη συνέχεια τη Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας. Ένας νέος κύκλος ανοίγει, μια νέα, ενδιαφέρουσα αλλά και δύσκολη περίοδος.

Την ίδια περίοδο, κυρία Διαμαντοπούλου, έδινα κι εγώ τον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον της χώρας. Με εξετάσεις ανάμεσα σε δύο χιλιάδες συνυποψήφιους συναδέλφους, κατάφερα να μπω τρίτη στη διετή σχολή μετεκπαίδευσης για να αποκτήσω περισσότερα εφόδια και να υπηρετήσω καλύτερα το πόστο που μου εμπιστεύτηκε η πατρίδα. Μια επιτυχία που επιτέλους επιβραβεύτηκε από την πατρίδα. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου. Και μου χαρίστηκε τότε ένας ακόμη χρόνος σπουδών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου.

Έτσι γύρισα το 1995 στις αίθουσες διδασκαλίας. Γεμάτη όνειρα να προσφέρω στα Ελληνόπουλα όσα καινούρια είχα μάθει .

Τότε που εσείς παλεύατε, λέτε, για την ανάπτυξη της χώρας και που πρόλαβε, λέτε, στη σύντομη διακυβέρνησή του να καταστρέψει ο Μητσοτάκης...

Προσωπικά όμως δεν έμεινα άνεργη επί Μητσοτάκη. Επί Αντρέα Παπαντρέου έμεινα. Ενώ επί Μητσοτάκη, το 1992, επιβραβεύτηκα για την επιτυχία μου στις εξετάσεις και πήρα τον πρόσθετο χρόνο επιμόρφωσης. Που ευτυχώς δεν πρόλαβε η επόμενη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να μου αφαιρέσει. Λίγο όμως αργότερα το έκανε. Και κατάργησε τη διάταξη αυτή. Επί υπουργού παιδείας κ. Π. Ευθυμίου. Άλλαξαν τότε οι ρυθμίσεις και αντί για τους αριστούχους των εξετάσεων του Μαρασλείου στην Κύπρο πήγαιναν με κλήρωση διάφοροι υπηρετούντες λέει σε ακριτικούς νομούς της χώρας...

Γιατί άλλαξαν οι σχετικές διατάξεις; Το ψάξατε ποτέ κυρία Διαμαντοπούλου; Το συσχέτισε κανείς ποτέ με τα πρόσωπα που οι νέες διατάξεις ευνόησαν; Μια αλλαγή που είχε σαν συνέπεια να μην αναγνωριστούν αυτές οι σπουδές ως μεταπτυχιακές, που φυσικά και ήταν, αλλά να υποβιβαστούν σε απλή ετήσια επιμόρφωση!!!

Και το χειρότερο ήταν που ποτέ δεν αξιοποιήθηκαν οι άνθρωποι που έλαβαν την τριετή επιμόρφωση. Και που ειδικεύτηκαν σε θέματα παιδαγωγικής έρευνας. Γυρίσαμε στα σχολεία μας και βρήκαμε μια απερίγραπτη κατάσταση, τόση και τέτοια που αναφέρει ένα παλιό μου άρθρο στο Βήμα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=86069&ct=75&dt=23/02/1997

Παράθεση :
ΑΠΟ ΤΗΝ κυρία Μαρία Λαμπρίδου, δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης, πηραμε και δημοσιεύουμε αυτούσια την παρακάτω επιστολή, στην οποία αποτυπώνεται μια άλλη διάσταση, εξαιρετικά χαρακτηριστική, της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον εκπαιδευτικό κλάδο:

«Είμαι μία από τους χιλιάδες απεργούς εκπαιδευτικούς, από αυτούς που τόσο άστοχα τα επίσημα χείλη χαρακτήρισαν «παίκτες του καζίνου». Νιώθω την αδικία να με πνίγει και την έντονη επιθυμία να απαντήσω με στοιχεία στην προσβολή αυτή.

Εμείς, που σήμερα απεργούμε, δεν είμαστε «οι παίκτες», είμαστε απλά και μόνο τα «πιόνια» στο ανίερο παιχνίδι των πολιτικών που αποσκοπεί (;) στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και αδιαφορεί παγερά για τον παράγοντα άνθρωπο.

Χιλιάδες από εμάς, τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε δύο επαγγέλματα. Η ανεργία μάς ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το πρώτο και να ξανακαθήσουμε στα θρανία για να γίνουμε δάσκαλοι. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν ανώδυνη, αφενός μας επιβάρυνε οικονομικά και αφετέρου μας έφθειρε ψυχολογικά. Είναι και αυτή μια διεθνής πρωτοτυπία της χώρας μας, οι δάσκαλοι να διαθέτουν πτυχία νομικής, φαρμακευτικής, οικονομικών επιστημών, υπομηχανικών, ακόμη και σχολών Εμπορικού Ναυτικού.

Σε αυτή την άτυχη γενιά ανήκω και εγώ. Ανθυποπλοίαρχος στα νιάτα μου, ταξίδεψα με γκαζάδικα ως τα πέρατα του κόσμου, δαμάζοντας τα κύματα και τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Τη δουλειά μου τη λάτρευα. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω. Με τσάκισε όμως η θύελλα της ανεργίας που έπληξε τους ναυτεργάτες το 1982. Ως ιερά κειμήλια κρατώ στο αρχείο μου τα αποδεικτικά του αγώνα που τότε δώσαμε διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά. Μέλος της συντονιστικής επιτροπής ανέργων, πορεύτηκα με χιλιάδες άλλους από τον Πειραιά ως τη Βουλή (εκεί όπου και σήμερα πορεύομαι, με τους νέους μου συναδέλφους, ζητώντας και πάλι μια θέση στον ήλιο...).

Η νεαρή τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση, προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, όχι μόνο των ναυτεργατών αλλά και πολλών άλλων κλάδων, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των Παιδαγωγικών Ακαδημιών (όπως σήμερα επιχειρεί να κάνει με τα πανεπιστήμια). Οχι μόνο εγώ αλλά και χιλιάδες άλλοι άνεργοι γίναμε τότε πιόνια στα χέρια των πολιτικών και αλλάξαμε... επάγγελμα (όχι όμως και ζωή).

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απέξω από τη Βουλή, να ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους τα ίδια που ζητούσαμε και τότε, αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης. Προσωπικά, στα χρόνια που πέρασαν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω στην ανάπτυξη της χώρας μου. Εδωσα την ψυχή μου στην εκπαίδευση χωρίς να αναλογιστώ κόπους και θυσίες. Παράλληλα αξιοποίησα κάθε δυνατότητα για επιμόρφωση, δύο χρόνια στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και ένα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου, όπου ειδικεύτηκα σε θέματα παιδαγωγικής έρευνας.

Οταν όμως γύρισα το 1995 στην τάξη, χρειάστηκα τη βοήθεια ψυχιάτρου για να σταθώ στα πόδια μου. Αισθανόμουν το σχολείο να με πνίγει. Η αδιαφορία και η ανοργανωσιά, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, τα ξεπερασμένα προγράμματα τύλιγαν θηλιά στο λαιμό μου. Η τριετής επιμόρφωση δεν στάθηκε ικανή να τη λύσει. Αντίθετα. Η ψυχή μου τώρα αγρικούσε πικρότερα «τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

Ο γιατρός με βοήθησε να αντέξω και να συνεχίσω τη δουλειά μου. Τούτες όμως τις τελευταίες ημέρες νιώθω και πάλι την υπομονή μου να εξαντλείται, το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης να ξεχειλίζει επικίνδυνα. Η απεργία μας δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Στα αιτήματά μας απαντούν με ύβρεις και εκβιασμούς. Ταυτόχρονα, τα χαμένα μεροκάματα ξεθώριασαν το μοναδικό μου όνειρο...

Οχι, δεν θέλω να αλλάξω το μικρό παλιό μου Yugo, ούτε να βάψω το σπίτι μου, που δέκα χρόνια άβαφτο έχει γίνει γκρίζο. Δεν με πειράζει και ο σπασμένος καναπές στο σαλόνι. Και από ρούχα μού φτάνουν δύο τζιν και μερικά φτηνά πουλόβερ. Αυτό που διακαώς επιθυμώ είναι ένα... κομπιούτερ. Από αυτά που εκατοντάδες έχουν οι εφορίες και που στα δημοτικά δεν υπάρχει ούτε ένα για δείγμα. Στην αυγή του 2000 είναι αδύνατον να κάνω τη δουλειά μου χωρίς αυτό. Ευλαβικά μάζευα τις δεκάρες από τον μισθό μου. Λογάριαζα πως με τις υπερωρίες θα κατάφερνα ως το τέλος της χρονιάς να το αποκτήσω. Τις υπερωρίες όμως μας τις έκοψαν. Ηρθε και η απεργία και οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν εντελώς. Για χάρη του εκσυγχρονισμού, μου λένε, πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου και να συνεχίσεις με τα ίδια προπολεμικά εφόδια: την κιμωλία και τον μαυροπίνακα!

Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι που καθημερινά διαδηλώνουμε έξω από τη Βουλή και που πεισματικά αρνούμαστε να γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το πείσμα μας δεν έχει να κάνει με καζίνα και τζόγο, είναι ένα πείσμα που το 'θρεψαν χρόνια και χρόνια αδικίας, διπλής αδικίας για πολλούς από μας που η ανεργία μάς έκανε δασκάλους και που η σημερινή κατάντια του νέου μας επαγγέλματος μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού αναζητώντας λύσεις στα τρισάθλια οικονομικά μας και στο πνιγηρό κλίμα που επικρατεί στη δουλειά μας.

Η απεργία μας δεν είναι τζόγος, δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού. Για μας είναι αγώνας επιβίωσης και ως εκ τούτου δεν έχουμε περιθώρια για υποχωρήσεις. Για την κυβέρνηση, όμως, φαίνεται πως είναι κάτι άλλο. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν».

1997. Που βρισκόσασταν τότε εσείς, κ. Διαμαντοπούλου;

Παράθεση :
Στις εκλογές του 1996 κατεβαίνω για δεύτερη φορά υποψήφια στο Νομό Κοζάνης.

Εκλέγομαι πρώτη βουλευτής του νομού, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μου, με ρεκόρ ψήφων. Με την εκλογή αυτή αισθάνομαι ότι εισέρχομαι πια στον πραγματικό στίβο της πολιτικής.

Λίγες μέρες αργότερα ορκίζομαι υφυπουργός Ανάπτυξης στην Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, αρμόδια για θέματα βιομηχανίας με βασικό αντικείμενο τις ιδιωτικοποιήσεις και την βιομηχανική αναδιάρθρωση.

Κατά τη τριετή θητεία μου εκπροσώπησα συστηματικά την Ελλάδα στα συμβούλια Υπουργών Βιομηχανίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκτώντας μια σημαντική εμπειρία.

Εσείς βιώνατε στα συμβούλια της Ευρώπης σημαντικές εμπειρίες.

Κι εγώ πνιγόμουν από την άθλια κατάσταση της παιδείας.

Μέλος εσείς του υπουργικού συμβουλίου υπό τον Κώστα Σημίτη. Κρατάγατε την ανάπτυξη της χώρας στα χέρια. Και μέσω του πρωθυπουργού μας αποκαλούσατε τζογαδόρους όσους διαμαρτυρόμασταν για το χάλι της εκπαίδευσης και την εξαθλίωση των εκπαιδευτικών.

Και μας τάζατε και τότε λαγούς και πετραχήλια... Και μας ζητούσατε να σφίξουμε το ζωνάρι για να μας βγάλετε λέει από το τούνελ!!!

Μας βγάλατε;

Δεκατρία χρόνια μετά σας ερωτώ. Μας βγάλατε;

Ή μας βάλατε ακόμη πιο μέσα;

Στα χρόνια αυτά που εσείς προλάβατε και διατελέσατε και επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

Παράθεση :
Αρχές του 1999 ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μου έκανε την εξαιρετική τιμή να με προτείνει στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Romano Prodi, ως υποψήφια Επίτροπο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τον Ιούλιο συναντώ για πρώτη φορά τον Romano Prodi στην Bologna, όπου συμφωνούμε να μου ανατεθεί το χαρτοφυλάκιο της Απασχόλησης και των Κοινωνικών Υποθέσεων και παράλληλα η αρμοδιότητα για την ισότητα

Τον Σεπτέμβριο μετά από ακρόασή μου στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εγκρίνεται η επιλογή μου.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1999 ορκίζομαι ως Επίτροπος. Σε ηλικία 40 ετών είμαι το νεαρότερο μέλος της Επιτροπής Prodi, και μία νέα μεγάλη πρόκληση ανοίγεται μπροστά μου.

τότε ακριβώς, και συγκεκριμένα το Σεπτέμβριο, του 1999, κυρία Διαμαντοπούλου, ο Εγκέλαδος χτυπά την Αθήνα. Στους σεισμόπληκτους και η οικογένειά μου. Στο Περιστέρι. Εκατομμύρια χρειάστηκαν τότε για να ξαναγίνει το σπίτι κατοικήσιμο. Εσείς, που αγωνιζόσασταν για τις Κοινωνικές Υποθέσεις, τι ακριβώς κάματε για να βοηθήσετε τους σεισμόπληκτους;

Ανάμεσα σε αυτούς και τους γονείς μου, που υπηρέτησαν δεκαετίες και με αυταπάρνηση την εκπαίδευση της χώρας, και βρέθηκαν τότε στο δρόμο;

Και που με τα μέτρα σας τώρα τους αφαιρείτε 8.000 ευρώ το χρόνο. Καλώντας τους να πληρώσουν μαζί με όλους τους άλλους συνταξιούχους του δημοσίου βαρύ φόρο για λάθη που δεν έκαναν οι ίδιοι. Διότι δεν κράταγαν εκείνοι το τιμόνι της ανάπτυξης της χώρας, κ. Διαμαντοπούλου. Εσείς το κρατάγατε. Μαζί με τους υπόλοιπους που κυβερνούσαν τη χώρα.

Κι εσείς, σας θυμίζω, που κυβερνάγατε τον τόπο, πήρατε τότε την απόφαση πως αντέχει η Ελλαδίτσα μας να κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες. Και να πληρώσει αμύθητα ποσά για ολυμπιακά έργα. Που τώρα σαπίζουν...

Πόσα χρήματα στοίχισαν, κυρία Διαμαντοπούλου, τα έργα αυτά; Πόσο κόστισε στα ταμεία του κράτους η Ολυμπιάδα;

Αυτά τα ταμεία που τώρα χάσκουν άδεια. Και για να τα γεμίσετε βάζετε χέρι στις δικές μας τσέπες. Κόβοντας δύο μισθούς, πετσοκόβοντας επιδόματα, βάζοντας στο στόχο ακόμη και το εφάπαξ. Που σημειωτέον είναι από δικές μας κρατήσεις, όχι από λεφτά του κράτους.


Και όμως, κ. Διαμαντοπούλου... η δική σας κυβέρνηση Σημίτη, διαβλέποντας την εκλογική ήττα του 2004, φρόντισε να δώσει επίδομα 176 ευρώ σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους εκτός των εκπαιδευτικών. Πώς αντιδράσατε τότε εσείς; Ως επίτροπος κοινωνικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και που κατά τη διάρκεια της θητείας σας λέτε ότι:

Παράθεση :
Στη διάρκεια της θητείας μου:

υιοθετήθηκε η ατζέντα για την Κοινωνική Πολιτική, και μια σειρά στρατηγικών και προγραμμάτων με στόχο:

- την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για γυναίκες και άνδρες,

- τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας,

προωθήθηκε νομοθεσία:

- για την εξάλειψη των διακρίσεων στο χώρο εργασίας,

Δεν ήταν διάκριση, κ. Διαμαντοπούλου, άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι να λάβουν 176 ευρώ και άλλοι όχι;

Ξέρετε πόσα χρήματα έχασε ο καθένας μας από το άδικο αυτό μέτρο; Γύρω στα 9.000 ευρώ.

Και έρχεστε τώρα, το 2010, και προς άρση των διακρίσεων τι κάνετε; Διατάζετε να κοπούν δύο μηνιάτικα από όλους ανεξαιρέτως τους δημοσίους υπαλλήλους. Και εκείνους που τους δώσατε το επίδομα και από μας που δεν το λάβαμε.

Κυρία Διαμαντοπούλου.

Γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά. Και είμαστε πλέον και οι δυο μας στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μας.


Εσείς στο βιογραφικό σας καμαρώνετε πως στις πέντε αυτές δεκαετίες κάματε πάρα πολλά. Και πετύχατε να αναδειχθείτε σε αξιώματα και μάλιστα σε ηλικία νεότερη από άλλους. Μπράβο σας και συγχαρητήρια. Για την προσωπική σας επιτυχία.

Μα για τους άλλους; Της γενιάς σας τους άλλους;

Πώς ήταν η δική μας ζωή;

Και ποιο τίμημα πληρώσαμε όλοι εμείς για τη δική σας επιτυχία και την ονειρεμένη και επιτυχημένη ζωή σας;

Ποια δικαιοσύνη κοινωνική προστάζει τώρα εμείς να πληρώσουμε και πάλι;

Έχετε ποτέ ακούσει για την ύβρι των αρχαίων ελλήνων, κ. Διαμαντοπούλου;

Και λέω πως είναι ύβρις με την αρχαία ελληνική σημασία του όρου τα μέτρα που τώρα λάβατε εναντίον μας.

Και κάθε ύβρις παρελκύει την αυτοδίκαιη τιμωρία της. Να είστε βεβαία γι' αυτό.

Αφήστε λοιπόν στην άκρη τις υποσχέσεις για ανάκαμψη. Χορτάσαμε λόγια τόσες δεκαετίες. Και όχι ανάκαμψη δεν είδαμε αλλά κάθε φορά και πιο κάτω μας πηγαίνατε.

Καταστρέφοντας και τη δική μου ζωή και χιλιάδων άλλων.

Που μια ζωή δουλεύουμε και προσπαθούμε και συνεχώς δεχόμαστε την απαξίωση και τα σκληρά σας μέτρα.

Για να μπορείτε εσείς να παραθέτετε πλούσιο βιογραφικό. Και να ισχυρίζεστε πως εργαστήκατε για το καλό της χώρας.

Η χώρα, κ. Διαμαντοπούλου, είναι οι πολίτες της. Αυτοί οι πολίτες που βρίσκονται τώρα σε απόγνωση με τα μέτρα που λάβατε. Ύβρις να βγαίνετε για μια ακόμη φορά και να μας κοροϊδεύετε πως τάχα και καλά τα κάνετε όλα για την ανάκαμψη!

Όταν μια ζωή μας έχετε στην κάμψη. Και περιμένετε και πάλι έτσι, σκυφτοί, να υπομείνουμε και τα νέα δεινά.

Ζητάτε να αποδοθούν ευθύνες. Μάλιστα. Να αποδοθούν. Εδώ και τώρα.

Να δούμε επιτέλους να κλείνονται στη φυλακή και να δημεύονται όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία όλων εκείνων που τόσα χρόνια κράτησαν το τιμόνι της διακυβέρνησης. Και την έφεραν εδώ που την έφεραν.

Και όχι να ληστεύονται οι αθώοι. Γιατί ληστεία είναι. Ειδικά τα μέτρα σε βάρος των συνταξιούχων. Που εργάστηκαν και μόχθησαν μια ζωή για να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς τα γεράματά τους.

Και θα φέρω ως παράδειγμα την περίπτωση της μητέρας μου, κ. Διαμαντοπούλου. Που υπηρέτησε 43,5 χρόνια ως νηπιαγωγός. Πέστε μου, υπάρχει στα κιτάπια του κράτους άλλη νηπιαγωγός με τόσα χρόνια υπηρεσίας; Σπυριδούλα Διώχνου το όνομά της. Για να μπορείτε να ελέγξετε την αλήθεια των λεγομένων μου.

Και όμως. Όταν πρόπερσι συμπλήρωσε το όριο ηλικίας και την απέλυσαν, 67,5 χρόνια συγκεκριμένα, υποχρεώθηκε να πληρώσει 10.000 ευρώ για να λάβει πλήρη σύνταξη.

Αυτή την κοινωνική δικαιοσύνη υπηρετήσατε;

Ή μήπως την άλλη δικαιοσύνη... που αντιμετωπίσαμε πέρυσι... όταν η μητέρα μου έκανε απαραίτητες για την υγεία της επεμβάσεις και πληρώσαμε άλλα 10.000 ευρώ για νοσοκομεία και γιατρούς; Και πήγε να φτιάξει το πόδι της που κούτσαινε και μας την παρέδωσαν με ένα μάτι λιγότερο. Πώς γίνεται τώρα να κάνεις εγχείριση στο πόδι και να χάνεις το μάτι; Και όμως γίνεται... Στην Ελλάδα του σήμερα γίνεται και αυτό.

Και από τη γυναίκα αυτή έρχεστε τώρα και κόβετε τη σύνταξη. Που σας δούλεψε σαν το σκυλί πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Και έχει μείνει με ένα μάτι. Και που πρέπει κάθε τρεις και λίγο να πληρώνει τεράστια ποσά στους γιατρούς.

Που έχασε το σπίτι της στους σεισμούς. Και το 1981 και το 1999. Σεισμόπληκτη δις. Και εξακολουθεί να αποπληρώνει το δάνειο των σεισμοπλήκτων.

Και είναι στα εβδομήντα της πια.

Αυτή τη γυναίκα να κοιτάξετε στα μάτια και να της τάξετε την ανάκαμψη.

Που όλως τυχαίως υπήρξε και συνοδοιπόρος σας πριν χρόνια. Και αγωνίστηκε με την ΠΑΣΚ για το ίδιο όραμα. Το σοσιαλιστικό.

Αφήστε εμάς, τους συνομηλίκους σας. Και ιδιαίτερα εμένα, που ουδέποτε πίστεψα στο δικό σας όραμα. Γιατί το πλήρωσα από πολύ νωρίς χάνοντας τη δουλειά μου και αντιμετωπίζοντας την πλήρη ακηδία της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Στη μεγαλύτερη γενιά να απαντήσετε. Τι απέγινε εκείνο το όραμα. Και ιδιαίτερα σε εκείνους που σας πίστεψαν και σας υποστήριξαν νομίζοντας πως θα αλλάξει η ζωή τους. Γι' αυτό και σας ψήφισαν.

Και άλλαξε μεν η ζωή τους αλλά προς το χειρότερο.

Στα 70 τους χρόνια έρχονται τα μέτρα σας να τους τσακίσουν και πάλι.

Τι να την κάμουν την ανάκαμψη που τάζετε;

Γι' αυτό σας λέω. Με όλο το σεβασμό. Σε σας αλλά και προς τη μητέρα μου:

Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη!

Εγώ το μόνο που ζητώ είναι να ξαναδώ τα μάτια της μάνας μου χαρούμενα. Να φύγει το σύννεφο της θλίψης και της απόγνωσης. Να πιστέψει πως δεν τέλειωσαν όλα.

Και ο μόνος δρόμος, κ. Διαμαντοπούλου, είναι να παραμένω στις επάλξεις. Εκείνου του αγώνα που εσείς θεωρείτε πως δικαιώσατε με τη διαδρομή σας. Αυτού που εγώ λέω ότι συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί. Μέχρι τότε που η ανάκαμψη θα αφορά το λαό και όχι το κεφάλαιο.

Και που ο κάθε πολίτης θα αντιμετωπίζεται δίκαια. Θα επιβραβεύονται όσοι μοχθούν, θα τιμωρούνται όσοι φταίνε. Και όχι το ανάποδο. Που τώρα συμβαίνει.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Να τη βράσω, κυρία Διαμαντοπούλου, τέτοια ανάκαμψη!
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΚΗ :: ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ-
Μετάβαση σε: