Οστά γεγυμνωμένα

Μέσα στην απέραντη πόλη σκορπισμένοι. Εδώ και δεκαετίες οι συγχωριανοί μου. Και οι συγχωριανές. Και τα παιδιά τους. Και τα εγγόνια. Και οι γαμπροί και οι νύφες, οι ξενομερίτες.

Ένας ολόκληρος κόσμος με κοινό σημείο αναφοράς το μικρό χωριουδάκι στα σύνορα. Το χωριό που ρήμαξε πια. Και μετράμε στα δάχτυλα των χεριών τους μόνιμους κατοίκους.


Κι απόμεινε ο τόπος μοναχός με τους ελάχιστους που αντέχουν σήμερα τις παλιές συνήθειες. Όσο παλιές επιτρέπει η σύγχρονη κουλτούρα... Μαύρο πρόβατο κι αυτές στα ήθη και τα έθιμα της νέας εποχής.

Κι ήρθε ο θάνατος να θυμίσει για μια ακόμη φορά τον κοινό δεσμό. Ένας παράξενα διπλός θάνατος. Δυο αδελφές που έσβησαν την ίδια μέρα.

Η μία στην Αθήνα. Δεκαετίες. Η άλλη στο χωριό. Να φυλάει θερμοπύλες...

Δύο και οι κηδείες. Η μία στο χωριό. Η άλλη εδώ. Με το ποτέ ξανά να παίρνει διαστάσεις σε χρόνο και σε χώρο.

Ήταν ο θάνατος; Ήταν η τραγική παραξενιά της μοίρας; Πάντως χτες στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου ήταν όλοι εκεί. Για τον τελευταίο ασπασμό.

"Σε χαρές"! η ευχή... η θλιβερή...

γιατί έγινε πια συνήθειο αβάσταχτο. Να σμίγουμε στα ξόδια. Και να τρέμουμε πως μόνο αυτά μας κρατούν ακόμη μέσα στη λαοθάλασσα και τη βουή της πόλης. Να μη γίνουμε τελείως ξένοι και άγνωστοι.

Και γεγυμνωμένοι από τις ρίζες και τη φύτρα μας. Σαν τα οστά που καλοναρχούσαν οι ψαλτάδες. Τα γεγυμνωμένα και αυτά...

________________________________

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι της Τατιάνας Μ., εγγονούλας της μιας από τις δυο εκλιπούσες.