Κάτω Πατήσια ή Κάτω Κόσμος;

Με απέραντι φρίκη ακούσαμε χτες την τραγική είδηση για το θάνατο ενός 15χρονου Αφγανού μετανάστη στα Κάτω Πατήσια. Μια συνοικία της Αθήνας που κάποτε εθεωρείτο αριστοκρατική...

Σήμερα τα Κάτω Πατήσια μόνο αριστοκράτες δε φιλοξενούν. Η χτεσινή τραγωδία που όχι μόνο σκότωσε το 15χρονο μα και τραυμάτισε σοβαρά την αδελφούλα του, ετών μόλις 10, και ελαφρότερα τη μητέρα των δύο παιδιών, ανάγκασε όλους μας να σκύψουμε από ντροπή το κεφάλι.

Τις μέρες που εμείς ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε με οβελίες και τσουρέκια, με μαγειρίτσες και κόκκινα αυγά την πατροπαράδοτη Ανάσταση, οι απόκληροι του κόσμου βάφουν με το αίμα τους κόκκινο το χώμα της πατρίδας μας. Ποιος αλήθεια έχει τώρα διάθεση να εορτάσει; Ποιος θα είναι τόσο χοντρόπετσος που θα πιάσει στα χέρια του κόκκινο αυγό και δε θα φέρει στο νου του το αθώο αίμα του μικρού Αφγανού;

Έφτασε η άτυχη οικογένεια έξι μήνες πριν στην Ελλάδα. Από το Αφγανιστάν... τη χώρα που χρόνια τώρα βρίσκεται στη δίνη αιματηρών γεγονότων. Αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή. Και συνάντησαν τι;

Έφτασαν λοιπόν εδώ και έπρεπε να ζήσουν. Πώς; Αναζητώντας στα σκουπίδια ό,τι ελάχιστο θα μπορούσε να τους βοηθήσει να επιβιώσουν. Τις ώρες που εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του "δικαίου", κάποιοι άλλοι τριγυρνούν σαν σκιές εκεί έξω. Κι όμως εμείς ροχαλίζουμε ατάραχοι.

Ατάραχοι έως ότου βρεθούμε και οι ίδιοι αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Γιατί χτες στα Κάτω Πατήσια ο χάρος είχε βγει παγανιά και για τα δικά μας παιδιά. Ληστεία... Με θύματα έναν νεκρό 55χρονο και έναν σοβαρά τραυματισμένο 18χρονο.

Τι Κάτω Πατήσια τι Κάτω Κόσμος λοιπόν...

Άντε λοιπόν και Καλή Ανάσταση! Έτσι δε θέλουμε να ελπίζουμε πως ακολουθεί την εβδομάδα των Παθών;

Μόνο που για να έρθει επιτέλους αυτή η Ανάσταση, η αληθινή και όχι εκείνη που καταλήγει σε δεκάδες εισαγωγές στα νοσοκομεία από φαγητό έως σκασμού, κάτι χρειάζεται να κάνουμε όλοι μας. Δεν αρκεί η σταυρική θυσία του αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου.

Πρέπει εσύ, εγώ, όλοι μας, είτε είμαστε χριστιανοί είτε όχι, να ακούσουμε το λόγο του Ναζωραίου: Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.

Δεν μπορεί να θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να μην ξεσηκωνόμαστε με τέτοια γεγονότα.

Όταν ένα άλλο 15χρονο παιδί έπεσε νεκρό τον προπερασμένο Δεκέμβρη, βγήκαμε όλοι στους δρόμους. Και διεκδικήσαμε να σταματήσει το έγκλημα που στέλνει ακόμη και παιδιά στον τάφο. Τώρα; Πού είναι η ευαισθησία της κοινωνίας μας;

Μήπως στις δηλώσεις που ακούσαμε "να φύγουν τώρα όλοι οι μετανάστες";;; Οι ίδιοι οι μετανάστες φταίνε που αναγκάστηκαν να αφήσουν τις πατρίδες τους και να κουβαληθούν στη δική μας;

Και ειδικά ο συγκεκριμένος μετανάστης. Που χτες διαμελίστηκε στο δικό μας χώμα. Το μικρό παιδί από το Αφγανιστάν.

Το Αφγανιστάν που προχτές δέχτηκε και την τιμητική επίσκεψη του πλανητάρχη.



Αιφνιδιαστικά λέει ο κ. Ομπάμα επισκέφθηκε την Κυριακή το Αφγανιστάν. Για να εμψυχώσει τα αμερικανικά στρατεύματα που βρίσκονται εκεί... Και να συνομιλήσει με τον ομολόγο του Χαμίντ Καρζάι.

Γιατί δεν ερχόταν κι εδώ; Να εμψυχώσει τη μάνα του μικρού Αφγανού και να συνομιλήσει με τη δεκάχρονη αδερφούλα του; Που οι γιατροί φοβούνται ότι δε θα ξαναδεί το φως; Να τους εξηγήσει πώς και γιατί οι επιλογές των μεγάλων της γης τους έστειλαν από την πατρίδα τους στη δική μας για να συναντήσουν και εδώ το θάνατο;

Κρατήθηκε λέει μυστική η επίσκεψη Ομπάμα. Για λόγους ασφαλείας. Πλανητάρχης είναι αυτός. Η ασφάλειά του είναι το ύψιστο ζητούμενο.

Κι άσε τώρα να γιορτάζουμε το ουκ έστι Έλλην και Ιουδαίος... Και να δίνουμε περιχαρείς τα φιλιά της αγάπης! Παραχαραγμένη ως τη ρίζα της η διδασκαλία εκείνου που ανέβηκε στο Γολγοθά για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Μα έτσι πάντα δε συμβαίνει; Έτσι δεν παραχαράζει πάντα το σύστημα όσα δεν το εξυπηρετούν; Και φταίμε όλοι εμείς που ως πρόβατα επί σφαγή ακολουθούμε την προδιαγεγραμμένη πορεία. Μέχρι που η χαντζάρα του θανάτου να ακουμπήσει εμάς τους ίδιους ή τους πολύ δικούς μας. Με παρωπίδες βαδίζουμε και ούτε ιδρώνει το αυτάκι μας από την τραγωδία που ζουν οι άλλοι δίπλα μας.

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

προσμένοντας από άλλους να κάνουν το θαύμα...

____________________________

Τα στοιχεία προέρχονται από τα νέα του Ριζοσπάστη

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=30/3/2010&id=11921&pageNo=27&direction=1

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5574188

Μοχάμαντ Αλί Νατζάφι. Ετών 60. Αφγανός. Οικονομικός μετανάστης στην Ελλάδα.

Στην πατρίδα του ήταν δάσκαλος. Κάπως αυστηρός σαν δάσκαλος. Έτσι έλεγαν οι μαθητές. Οι άλλοι Αφγανοί πρόσφυγες που έτρεξαν δίπλα του.

Ήρθε πριν έξι μήνες στην Ελλάδα. Με τη γυναίκα του, τη Ζάχρα. Με τη δεκάχρονη κόρη του, τη Φρεστά. Και με το γιο του. Που δεν ζει πια. Το δεκαπεντάχρονο Αμιντούλα.

Ήρθαν εδώ για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς. Για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.

Ξεκίνησαν από το κεντρικό Αφγανιστάν. Την πόλη Γκαζνί. Την ξέρεις αυτή την πόλη; Ούτε και εκείνοι κάτω ξέραν τη δική μας πόλη.

Πέρασαν χώρες και χώρες περπατώντας. Και θάλασσες. Χωρίς να πνιγούν όπως χιλιάδες άλλοι... Και έφτασαν στη γη της επαγγελίας.

Όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο. Στο διπλανό δυο άλλοι Αφγανοί.

Ο πατέρας, ο δάσκαλος, αναζητούσε καθημερινά δουλειά στις πιάτσες της Αθήνας.

Η μάνα και τα παιδιά αναζητούσαν σκουπίδια.

Και βρήκαν το θάνατο.

Ο μικρός Αμιντούλα δε χρειαστεί να ξαναψάξει στα σκουπίδια.

Και η αδερφούλα του η Φρεστά θα ψάχνει πια τον κόσμο με τα χέρια.

Κάπου εκεί, στην άλλη άκρη της γης, πέντε άνθρωποι δε θα ξαναδούν το αδερφάκι τους. Στην Αυστραλία η μία αδερφή. Στο Ιράν άλλες δύο. Στη Νορβηγία τα άλλα αγόρια της Ζάχρα και του Μοχάμαντ Αλί.

Και είναι άνθρωποι ξέρεις. Και οι Αφγανοί. Σαν εμένα και σαν εσένα. Με δύο πόδια, δύο χέρια... Ναι, δεν έχουν τέσσερα πόδια για το αγαπημένο σου κατοικίδιο. Ούτε και ρόδες σαν το πιο αγαπημένο σου αμάξι.

Κι έχουν δυστυχώς και καρδιά. Κάτι που για μας είναι υπό αμφισβήτηση.

Ουφ... Δε θέλω άλλο να μιλήσω. Απλά ντρέπομαι.

______________

πηγή φωτογραφίας: εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=10904955