Καλορίζικο και καλοτάξιδο να είναι! Το νέο liantinis.gr!

Έτοιμο να σαλπάρει. Για τις θάλασσες του διαδικτύου.

Μια χαραμάδα μόνο πρόφτασα να δω.

Σε χρώματα της γης. Στο ίδιο χρώμα η σελίδα με το βιβλίο που κάποτε μου δώσαν τα χεράκια του.


Το πολυαγαπημένο Homo Educandus...

Και φόντο, τι άλλο; Του γρανίτη την ασημένια λάμψη.

Να θυμίζει εκείνο που θεμελίωσε το στοχασμό των προσωκρατικών. Τη βούληση.

Έτσι ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος. Και δεν ανοηταίνει...

«Το μυστικό της ζωής, που εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί να το κατακτήσει μέσα από την απόλυτη χαρά, μ’ έναν έρωτα δηλαδή που υπερβαίνει και τα όρια του θεού ακόμη, δε θα το λύσει ζητώντας να φτάσει στο γαλαξία της Ανδρομέδας. Αλλά θα το λύσει ζητώντας να πλουτίσει τον πρωινό του περίπατο στον κήπο του με τη μόνιμη ηρεμία που θα του χαρίσουν οι διαλογισμοί του για το μακρυνό γαλαξία που δε θα τον φτάσει ποτέ. Τόσο μπορεί και τόσο του γράφτηκε.»


Φιλοκαλείν στην ευτέλεια, που έλεγε ο αρχαίος σοφός. Και φιλοσοφείν χωρίς μαλθακότητα. Όπως κι εκείνος...

Κι έπειτα έπιασα τη Γκέμμα και τη γύρισα στο τελευταίο άγγιγμα.

Το πρόσωπό του! είπα. Και πίσω η πυραμίδα. Το πρόσωπο και το χέρι του. Στο χρώμα που η Μέριμνα μας έπλασε. Στο χρώμα του ανθρώπου.

Όπου άνθρωπος σημαίνει άνδρες και ωψ ( πρόσωπο)

Και η πυραμίδα με της πέτρας την κοφτερή την λάμψη. Και το βασιλικό της ήθος.

Ένα μνημείο για το Δάσκαλο.


«Είναι το αχνάρι που τύπωσε το πέλμα του ήρωα απάνω στην πέτρα του καιρού και στο σωρό τα χαλάσματα του κόσμου.

Αχνάρι και τύπος, που το καμαρώνουν τα βλέμματα της γης, και το χειροκροτεί η σιγή του ουρανού.»

Η εικόνα του ευρήκε τη δικαίωση που περίμενε:


Η Κόρη επιτέλους καταστέρισε με όλα τα πρεπά το Σήμα!

Για να μπορεί εκείνον όλη η Ελλάδα πρώτον να βλέπει.

Κι εκείνος να μας αφανίζει μες στο φως.

Το φως της αλήθειας και του λόγου του.

Καλορίζικο και καλοτάξιδο το νέο Liantinis.gr!

Τελικά τα χρώματα άλλαξαν από το αρχικό που βλέπαμε χτες...

Και είναι πολύ καλύτερα.

Ένας πραγματικά αντάξιος του Δασκάλου χώρος.

Η κ. Λιαντίνη από την αρχή που ξεκίνησε αυτή την προσπάθεια, είχε ως οδηγό της αισθητικής του χώρου το οφίσιαλ σάιτ ενός πολυαγαπημένου του Λιαντίνη. Το χώρο του ποιητή Καβάφη.

http://www.kavafis.gr/

Νομίζω όμως ότι ο χώρος του Λιαντίνη είναι πολύ καλύτερος!

Αν και θα κάνουμε καιρό να συνέλθουμε από το σοκ του χειρογράφου που μας υποδέχεται...

Ξέρουμε κάτι περισσότερο για το χειρόγραφο αυτό;

Όχι. Καμία πληροφορία. Και ούτε θα δοθεί.

Σε κανέναν απολύτως.

Είναι εκεί για να το διαβάζουμε. Και ο καθείς με τα όπλα του να πολεμάει να εννοήσει όχι τι γράφει... μα όλα τα άλλα...

Το τι γράφει είναι τετρακάθαρο. Όσες και οι μέρες που χρειάστηκαν να αγωνισθεί για να περάσει το φράγμα του θανάτου.

Τέσσερις μέρες πάλη στο φοβερό σύνορο.

Καλώς ή κακώς αυτό το τέσσερις κάτι μου λέει. Και όχι μόνο ένα "κάτι".

Αντίστοιχα με το χειρόγραφο αυτό, να προσεχθεί και το άλλο, στο κάτω μέρος της σελίδας, στη φωτογραφία του.

Γι' αυτό γνωρίζω τουλάχιστον πότε βρέθηκε. Δεν έχω όμως την άδεια να το κοινολογήσω.

Από το πρώτο χειρόγραφο κρατάω την τρίτη πρόταση. Που τη συμπληρώνει η πέμπτη, για τον ψυχικό θάνατο. Μόνο έτσι φτάνουμε στην τελευταία, τη γνωστή σε όλους πρόταση του Λιαντίνη. Όχι των ποιητών, δε γράφει για ποιητές, για άρτιους ανθρώπους λέγει. Μα ποιοι είναι οι άρτιοι άνθρωποι; Ποιοι άλλοι έξω από τους γνήσιους ποιητές; Τους γειτονικότερους ομότεχνους του Θεού;

Παράθεση :

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ

"Η Ιθάκη είναι το τέλος του ταξιδιού, είναι ο θάνατος του άρτιου ανθρώπου, είναι το καβαφικό "φθάσιμο" που δεν έχει να μας δώσει τίποτε άλλο….

Ο άρτιος άνθρωπος ενόσω ζει πεθαίνει θανάτους πολλούς…" (14)

"Όταν στοχάζεσαι πώς πεθαίνει ένας άνθρωπος, στην ουσία στοχάζεσαι πώς πεθαίνει το σύμπαν. Μόνον αυτός ο χαλασμός απομαγνητίζει το βάρος του θανάτου. Ο θάνατος του ποιητή ισοδυναμεί με τη Συντέλεια του κόσμου. Στη διπλή όψη του αρχαίου στίχου:

εγγύς μεν ή ση περί πάντων λήθη, εγγύς δε ή πάντων περί σου λήθη

(λίγο ακόμη, και θα τα ξεχάσεις όλα· λίγο ακόμη, και θα σε ξεχάσουν όλα) " (121)

Για το άλλο χειρόγραφο της φωτογραφίας, κρατήστε τούτο:

Παράθεση :

Σεφέρης: "Να κάνεις ένα ποίημα είναι σα να οδηγείς στη μάχη δέκα χιλιάδες στρατό, κι ο αντίπαλος δέκα χιλιάδες, και να ξέρεις καλά πως για να νικήσεις πρέπει να σκοτώσεις όλους τους εχθρούς, αλλά πως φτάνει να χαθεί ένας και μόνο από τους δικούς σου, για να νικηθείς." Ο Σεφέρης υπαινίσσεται ένα ολόκληρο πλήθος δημιουργικών στοιχείων που πρέπει να λειτουργήσουν σύντονα και πληρωτικά για να γεννηθεί το ποίημα. (σελ. 51 - 52)

Από το Νηφομανή και αυτό.

Και από Τα Ελληνικά ετούτο:

Παράθεση :

"Η πειθαρχία του ποιητή στη γραφή είναι συμπεριφορά εντελώς σύστοιχη με την πειθαρχία του στρατιώτη στη μάχη." (σελ. 87)

Και τα δυο όμως χειρόγραφα έχουν συνδετικό κρίκο την κεντρική φωτογραφία της αρχικής σελίδας. Φωτογραφία που όπως καταλαβαίνετε είναι από το τελευταίο ταξίδι του Λιαντίνη στη Ζάκυνθο. (ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ θα την υποτίτλιζα... )

Είναι η ωραιότερη φωτογραφία του Λιαντίνη που έχω δει ποτέ. Και σίγουρα όχι τυχαία.

Η προτομή πίσω του επίσης δεν επιλέχθηκε τυχαία. Διαβάστε το σημείωμα της κ. Νικολίτσας Λιαντίνη από κάτω. Τόπος ποιητικός.

Και το ξίφος της λευτεριάς υπογραμμίζει την κίνηση του χεριού. Το Χάσμα Σεισμού ζωντανεύει εδώ. Και οι δύο πρώτοι στίχοι του εθνικού ύμνου. Επί ξυρού ακμής. Απροσδιοριστία...

Και το φοβερό σύνορο, το μεταίχμιο του θανάτου και πάλι...

Είναι, είναι πολύ καλύτερη η ιστοσελίδα από αυτό που περίμενα. Με σοφία και αρετή σχεδιασμένη.