Ρε κάτι άνθρωποι που κυκλοφορούν. Δηλαδή όχι άνθρωποι άνθρωποι, για δημοσιογράφους μιλάω. Την τέταρτη εξουσία ντε...
Με βρήκε που λέτε μέσω παρακαμπτηρίου. Της έδωσαν το όνομά μου για το ρεπορτάζ που ετοίμαζε. Έτσι ξεκίνησε να με παίρνει τηλέφωνο. Και να μου ζητάει συνέντευξη.
Εγώ να δώσω συνέντευξη, αλλά για πράγματα που με αφορούν και τα κατέχω και έχω δικαίωμα να μιλήσω. Ηθικόν δικαίωμα...
Και γενικά συνεντεύξεις έχω δώσει αρκετές στη ζωή μου λόγω της προηγούμενης δουλειάς μου. Κρα κάναν οι δημοσιογράφοι να τους μιλήσουμε και να τους αφήσουμε να μας φωτογραφίσουν με τα πηλίκια και τις στολές...
Από τους γνωστούς δημοσιογράφους θυμάμαι τη Φωτεινή Πιπιλή (αν δεν κάνω λάθος για το περιοδικό Γυναίκα) και τη Μαίρη Λαμπαδίτη για τις Εικόνες (31 Οκτ 1990, τεύχος 313 )
Και πάλι... διαβάζοντας τις κιτρινισμένες σελίδες... αναζητώ υπογλώσσιο για την πίεση. Διότι αλλιώς τους τα λες και αλλιώς τα μαγειρεύουν για να πουλήσει το άρθρο τους. Δημοσιογράφο που να γράφει ακριβώς αυτό που θα του πεις, δεν έχω συναντήσει ακόμη. Φαίνεται πως στις σχολές δημοσιογραφίας τους διδάσκουν ανάμεσα στα άλλα πως το σημαντικό είναι να εντυπωσιάσουν τον αναγνώστη τους έστω και αν πατήσουν και σε πτώματα...
Πώς λοιπόν να αναλάβεις να μιλήσεις για άλλον; Εδώ τα προσωπικά σου ζητήματα τους λες και τα διαστρεβλώνουν...
Επέμενε λοιπόν η κυρία να της δώσω συνέντευξη για το Λιαντίνη.
Πού τον θυμήθηκαν το Λιαντίνη οι δημοσιογράφοι μετά από τόσα χρόνια;
Αυτό είναι το ένα ερώτημα. Το άλλο είναι αν η μνήμη μου έχει εξασθενήσει τόσο που να μη θυμάται προηγούμενα δημοσιογραφικά τερτίπια γύρω από το θέμα "Λιαντίνης". Φυσικά και δεν έχει...
Εξήγησα λοιπόν στην κυρία όσο πιο ευγενικά μπορούσα ότι δεν επιθυμώ να βγω στο γυαλί. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που παρακολούθησα την εκπομπή για την οποία προοριζόταν το ρεπορτάζ... και είδα κουταλάκια να λυγίζουν και χαλασμένα ξυπνητήρια να παίρνουν μπρος. Έλεος!!!
Δεν αρνήθηκα να τη βοηθήσω να βρει πληροφορίες... ίσα ίσα. Εκείνο που αρνήθηκα ήταν η προσωπική συνέντευξη. Μάλιστα δέχτηκα να συναντηθούμε και για καφέ, να μην της χαλάσω το χατίρι...
Άλλο όμως αυτό και άλλο η τρελή απαίτηση να παρατήσω τα πάντα για να πιούμε τον καφέ. Πώς την έχουν δει έτσι οι δημοσιογράφοι; Μου λες???
Και λοιπόν το κεφάλι μου πήρε ανάποδες. Και λέω. Κακώς έκανα ακόμη και για τον καφέ. Άκυρος... Διότι καφέ θα πίνω μόνο με όποιον θέλω και όποτε μπορώ...
πχ με τις πολυαγαπημένες μου Καπετάνισσες αυτή την Κυριακή. Θα πιούμε το καφεδάκι μας και θα χορτάσουμε κουβέντα. Και χωρίς να φοβόμαστε πως άλλα θα πούμε και άλλα θα διαβάσουμε την άλλη μέρα στις φυλλάδες...