Αγροτικό μπλόκο και στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας

Η είδηση από το σημερινό φύλλο του Ριζοσπάστη:

Με τα τρακτέρ τους κατέβηκαν χτες το πρωί και οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Θεσπρωτίας στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας προχωρώντας σε συμβολικό αποκλεισμό για μια ώρα του λιμανιού. Τα τρακτέρ παραμένουν παρατεταγμένα στο λιμάνι και σήμερα προβλέπεται νέος συμβολικός αποκλεισμός του.

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν πού πέφτει αυτή η Ηγουμενίτσα; Κι αν γνωρίζουν, τι ξέρουν για την βορειοδυτική αυτή πύλη της χώρας; Το πιο κοντινό λιμάνι της Ελλάδας προς την ευρωπαϊκή ένωση;

Η Ηγουμενίτσα είναι η πόλη που ξεκίνησα τις γυμνασιακές μου σπουδές, και η Θεσπρωτία η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Γι' αυτό και παίρνω το θάρρος να μιλήσω. Γιατί αυτός ο ξεχασμένος από όλους τόπος, είναι ο τόπος μου και με πονάει ιδιαίτερα. Ένας τόπος ρημαγμένος. Ευλογημένος από τους θεούς αλλά παραμελημένος από τους ανθρώπους.

Τα τελευταία χρόνια μας θυμήθηκαν οι άρχοντες μόνο και μόνο γιατί από κει περνάνε καραβιές νταλίκες... φρόντισαν λοιπόν και έφτιαξαν νέο λιμάνι

και φρόντισαν να φτιάξουν και το μεγάλο οδικό άξονα, την Εγνατία. Ως εκεί όμως. Και καθόλου παραπέρα για να βοηθήσουν και τον τόπο να αναπτυχθεί. Κανένα σοβαρό έργο υποδομής και καμιά υποστήριξη στην ενδοχώρα του νομού.

Αντίθετα η Θεσπρωτία πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει τίμημα για τα δυο αυτά μεγάλα έργα που έγιναν προκειμένου να υποστηριχθούν οι μεταφορές προς άλλους νομούς της χώρας ή και προς γειτονικές χώρες.

Χαρακτηριστικά θα αναφέρω πως από τη μέρα που ολοκληρώθηκε η Εγνατία άρχισε το μαρτύριο των δικών μας χωριών... Τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ για να γλιτώνουν χιλιόμετρα ακολουθούν την Εγνατία και τα χωριά της ορεινής Θεσπρωτίας βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς συγκοινωνία. Ακόμη και τη δεκαετία του 60 που ζούσα εκεί, υπήρχαν περισσότερα δρομολόγια από αυτά που υπάρχουν τώρα.

Αφήστε το τι τραβήξαμε όλα αυτά τα χρόνια που η Εγνατία δεν είχε ολοκληρωθεί, τι καραβάνια από νταλίκες διέσχιζαν τον παλιό δρόμο και πόση ταλαιπωρία προκαλούσαν στους κατοίκους του νομού αλλά και πόσα ατυχήματα έγιναν.

Αλλά και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας... πόση ρύπανση έχει προκαλέσει σε μια από τις ωραιότερες παραλίες μας, το Δρέπανο. Πήγαινα εκεί από παιδί και τα νερά ήταν κρυστάλλινα, πηγαίνω τώρα και είναι ένας βούρκος που σε στέλνει γραμμή στο δερματολόγο.

Κι όμως, δείτε τι ονειρεμένος τόπος είναι αυτό το Δρέπανο... Όπως ονειρεμένος είναι και όλος ο νομός Θεσπρωτίας από φυσική ομορφιά και ταυτόχρονα τόπος με τεράστια ιστορία. Από δω λένε οι ειδικοί ξεκίνησε ολόκληρη η φυλή, λίκνο των Ελλήνων η Θεσπρωτία. Σήμερα όμως;

Τεράστιος ο αριθμός των Θεσπρωτών που έχουν φύγει είτε για άλλα σημεία της χώρας είτε και για το εξωτερικό. Πώς να ζήσουν στη Θεσπρωτία;

Πήρα φέτος την απόφαση πνιγμένη από οργή και πόνο για την εγκατάλειψη του τόπου να ζητήσω μετάθεση εκεί... Κι έκανα τους δικούς μου να ανησυχήσουν. Γιατί είναι κοινή πεποίθηση όλων πως εκεί πάνω δεν μπορεί κανείς να ζήσει. Ακόμη και στην πρωτεύουσα του νομού δεν υπάρχει νοσοκομείο. Αρρώστησες; Θα πας ή στο μικρό επαρχιακό νοσοκομείο Φιλιατών ή θα φύγεις για Γιάννενα. Και μη σου τύχει να αρρωστήσεις στο χωριό... και να είναι νύχτα και να είναι και χειμώνας.

Διότι πέρα από την απαράδεκτη κατάσταση των δρόμων, θα έχεις να αντιμετωπίσεις και το τηλέφωνο που κόβεται κάθε τρεις και λίγο και το κινητό που δεν πιάνει, ακόμη και τη ΔΕΗ που επίσης κόβεται με τα πρώτα μπουμπουνητά...

Και για ρωτήστε να μάθετε τι τραβάνε τα παιδάκια της Θεσπρωτίας για να πάνε σχολείο...

Δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολικό κέντρο, αφού τα μικρά σχολειά των χωριών έχουν από χρόνια κλείσει.

Τώρα οι αγρότες μας ξεσηκώθηκαν. Μπράβο τους!

Εμείς που ξέρουμε την κατάσταση που αντιμετωπίζουν, είμαστε ολόψυχα μαζί τους. Και παρακαλάμε το θεό και όλους τους αγίους να τους δίνουν δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Κι όχι να τερματίσουν τον αποκλεισμό του λιμανιού!!!

Να συνεχίσουν και όσο πιο δυναμικά γίνεται. Μπας και καταλάβουν κάποιοι ότι δεν είμαστε μόνο μια πόρτα. Κι έχει δικαίωμα να ζήσει και ο δικός μας τόπος.

Και να ακούγεται για τα ωραία έργα του και όχι για το πόσοι λαθρομετανάστες πιάστηκαν...

Είμαστε κι εμείς Ελλάδα ωρέ. Κι ας μας έχουν καταντήσει τη φτωχότερη γωνιά της Ευρώπης...