Βγήκε η «βραχεία λίστα» για το Βραβείο Αναγνωστών 2009

Η είδηση είναι από το ΕΚΕΒΙ, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου:

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=4532&cnode=351

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) ξεκινά από σήμερα τη διαδικασία ψηφοφορίας για την ανάδειξη του αγαπημένου ελληνικού μυθιστορήματος της χρονιάς.

Η «βραχεία λίστα» των 15 βιβλίων που κατήρτισαν με την ψήφο τους μέλη Λεσχών Ανάγνωσης από τις 230 που λειτουργούν σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι η εξής (με αλφαβητική σειρά, σύμφωνα με το επώνυμο κάθε συγγραφέα):



1. Κόκκινο στην πράσινη γραμμή του Βασίλη Γκουρογιάννη, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 1 στο 54160)

2. Το τέλος του χρόνου καθυστέρησε του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 2 στο 54160)

3. Το πάθος χιλιάδες φορές της Ζυράννας Ζατέλη, εκδόσεις Καστανιώτη
(στείλτε ΒΑ 3 στο 54160)

4. Οι αλήθειες των άλλων του Νίκου Θέμελη, εκδόσεις Κέδρος
(στείλτε ΒΑ 4 στο 54160)

5. Ξιφίρ Φαλέρ της Αθηνάς Κακούρη, εκδόσεις Καστανιώτη
(στείλτε ΒΑ 5 στο 54160)

6. Φίλοι και εραστές του Θοδωρή Καλλιφατίδη, εκδόσεις Γαβριηλίδη
(στείλτε ΒΑ 6 στο 54160)

7. Ιμαρέτ του Γιάννη Καλπούζου, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 7 στο 54160)

8. Ο βιολονίστας του Κώστα Καρακάση, εκδόσεις Ψυχογιός
(στείλτε ΒΑ 8 στο 54160)

9. Ο μύθος του Ηρακλή Σπίλου του Νίκου Κουνενή, εκδόσεις Μεταίχμιο
(στείλτε ΒΑ 9 στο 54160)

10. Υγρό φεγγαρόφωτο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, εκδόσεις Κέδρος
(στείλτε ΒΑ 10 στο 54160)

11. Οι οδοιπόροι της καρδιάς της Εύας Ομηρόλη, εκδόσεις Λιβάνης
(στείλτε ΒΑ 11 στο 54160)

12. Αν ήταν όλα... αλλιώς της Αλκυόνης Παπαδάκη, εκδόσεις Καλέντης
(στείλτε ΒΑ 12 στο 54160)

13. Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
(στείλτε ΒΑ 13 στο 54160)

14. Για να δει τη θάλασσα της Ευγενίας Φακίνου, εκδόσεις Καστανιώτη
(στείλτε ΒΑ 14 στο 54160)

15. Λόγια φτερά του Χρήστου Χωμενίδη, εκδόσεις Πατάκη
(στείλτε ΒΑ 15 στο 54160)



Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου προσκαλεί το αναγνωστικό κοινό να επιλέξει, από σήμερα 11 Νοεμβρίου έως τη Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009, το αγαπημένο βιβλίο της χρονιάς, ανάμεσα στα δεκαπέντε της βραχείας λίστας.

Με την ψήφο τους οι αναγνώστες συμμετέχουν κατά 50% στο τελικό αποτέλεσμα ενώ το υπόλοιπο 50% βγαίνει από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει οι Λέσχες Ανάγνωσης.

Υπενθυμίζουμε ότι το 2005 το αναγνωστικό κοινό βράβευσε την Ευγενία Φακίνου για το βιβλίο της «Η μέθοδος της Ορλεάνης», το 2006 τη Ρέα Γαλανάκη για το βιβλίο της «Αμίλητα βαθιά νερά», το 2007 τον Ανδρέα Μήτσου για το βιβλίο του «Ο κύριος Επισκοπάκης» και το 2008 τον Δημήτρη Μπουραντά για το βιβλίο του «Όλα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη».


Πότε ψηφίζετε:

11 Νοεμβρίου – 7 Δεκεμβρίου 2009

Πώς ψηφίζετε:

Στείλτε με sms (χρέωση απλού μηνύματος)
τον κωδικό που αντιστοιχεί στο βιβλίο της επιλογής σας, στο 54160

Κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα για μία μόνο ψήφο.

Η ψήφος σας καταχωρείται αυτόματα.

Συμμετέχοντας με το δικό μας τρόπο στο διαγωνισμό του ΕΚΕΒΙ, σκεφτήκαμε να παρουσιάσουμε τα βιβλία που είναι υποψήφια για το βραβείο αναγνωστών.





1. Κόκκινο στην πράσινη γραμμή του Βασίλη Γκουρογιάννη, εκδόσεις Μεταίχμιο

(στείλτε ΒΑ 1 στο 54160)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ:

Το νέο μυθιστόρημα του Βασίλη Γκουρογιάννη με θέμα τους μαχητές που πολέμησαν στην Κύπρο το 1974, κατά την εισβολή του Αττίλα, και ξεχάστηκαν τόσο από την πολιτική όσο και από τη στρατιωτική ηγεσία. Μεγάλο μέρος του μυθοπλαστικού υλικού του βιβλίου είναι βασισμένο σε μαρτυρίες ελλήνων και τούρκων βετεράνων που έλαβαν μέρος στα γεγονότα.

___________________

Δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο. Το θέμα του όμως με αγγίζει βαθιά...

Το γιατί θα αφήσω το παρακάτω κείμενο να το αποκαλύψει:

Παράθεση :

Τον λέγανε Χριστάκη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους Κύπριους, ακόμη και άντρες ολόκληρους, σε άκη τους φωνάζουν. Χριστάκη, Γιαννάκη κλπ. Και τους γράφουν ακόμη. Και το φίλο μου "Χριστάκη" θα τον δείτε να τον αναφέρουν στις σελίδες του Φιλελεύθερου, της εφημερίδας που χρόνια υπηρετεί ως δημοσιογράφος.

Με το Χριστάκη γνωριστήκαμε όταν ακόμη ήμασταν παιδιά. Τότε που η πατρίδα του κόπηκε στα δυο και το χωρκό του βρέθηκε στη λάθος μεριά... Ο Γερόλακκος. Μια δρασκελιά δρόμος από τη Λευκωσία. Μια ζωή μακριά ο Χριστάκης από τον τόπο του.

Εκείνο τον καιρό μας είχε πιάσει όλα τα κορίτσια να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας στην Κύπρο. Και στέλναμε γράμματα. Σε ανθρώπους που δε γνωρίζαμε παρά από φωτογραφίες. Τίποτα το πονηρό. Μόνο η ανάγκη να τους σταθούμε στις δύσκολες ώρες. Έτσι βρέθηκα κι εγώ να αλληλογραφώ με το Χρηστάκη. Κι έπειτα τα χρόνια πέρασαν και χαθήκαμε. Και μόνο σα βρέθηκα στη Λευκωσία για σπουδές ήρθε μια μέρα στο νου μου ο παιδικός μου φίλος. Ευτυχώς θυμόμουνα το όνομα. Τίποτα άλλο. Κι ευτυχώς η Κύπρος είναι μικρός τόπος. Τον βρήκα από τη cyta, το δικό τους ΟΤΕ. Και συναντηθήκαμε επιτέλους από κοντά... Ώρα μείναμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Παράξενη αίσθηση. Ένας άγνωστος που γνωρίζεις και σε γνωρίζει...

Κι έπειτα πήραμε και λέγαμε και λέγαμε και δε σταματούσαμε. Τα παλιά που ζωντάνεψαν ξαφνικά και όλα τα ανάμεσα που αγνοούσαμε ο ένας για τον άλλο. Παντρεμένος εκείνος πια, αρραβωνιασμένη τότε εγώ... Πού να χωρέσουν σε λόγια τόσα χρόνια;

Έτσι πιάσαμε τη φιλία μας ξανά κι ας λένε πως ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα δε χωρά φιλία. Και χωράει και ο Χριστάκης δεν είναι ο μόνος μου φίλος. Λίγο καιρό μάλιστα αργότερα γνώρισα και τη γυναίκα του, την Άντρη, ένα καταπληκτικό κορίτσι και στην εμφάνιση και στην καρδιά. Και με ζήλεια ανύπαρκτη. Έτσι συνεχίσαμε να βγαίνουμε με το Χρηστάκη και να γυρνάμε σε βουνά και μοναστήρια κι άλλοτε πάλι δίναμε ραντεβού και οι τρεις σε ένα "ταβερνούι" στον Άγιο Αντώνιο... Αυτά τα υπέροχα κυπριακά ταβερνάκια με τα δεκάδες πιάτα μεζέδες.

Ένα μεσημέρι λοιπόν βλέπω το φίλο μου και σκάει μύτη ξαφνικά στη μικρή μονοκατοικία που είχαμε νοικιάσει με τη συμφοιτήτριά μου στην Αγλαντζιά. Παχύ το τζια... το είπαμε αυτό...

Είσαι μου, λέει, για βόλτα; Ρώταγα πού, αλλά δεν έλεγε. Τάχα μου για έκπληξη. Έκανα πως τον πίστεψα, μα κατάλαβα πως κάτι έτρεχε. Δε θα ήταν αυτή βόλτα σαν τις άλλες...

Στάση πρώτη... ένα φυλάκιο μέσα στην πόλη. Το ξέρετε δα πως η Λευκωσία είναι χωρισμένη στα δυο. Από δω η ελεύθερη πόλη, από κει τα κατεχόμενα. Και στη μέση η πράσινη γραμμή... Αυτή τη γραμμή πιάσαμε εκείνη την ημέρα. Και πηγαίναμε και μου έλεγε. Όλες τις μνήμες και τα γεγονότα. Σαν τρίτος και σαν παρατηρητής. Εδώ ετούτο, εκεί το άλλο. Και παρακάτω ... το φίλο που τον "έπαιξαν" δυο σφαίρες οι τούρκοι και τον ξάπλωσαν κάτω...

Κι έπειτα πιάσαμε το δρόμο που βγαίνει έξω από την πόλη. Πάντα δίπλα στην πράσινη γραμμή. "Είσαι;", με ξαναρώτησε. Και κατάλαβα. Δε χρειάστηκε να το εξηγήσει. "Είμαι", του λέω. Και στρίβει το αμάξι και μπαίνουμε. Εκεί που ανθρώπου πόδι είχε χρόνια να πατήσει. Μέσα απ' την πράσινη γραμμή. Μέσα στη νεκρή ζώνη...

Χρειάζεται να το ξαναπώ πως αν δεν το ζήσεις, δεν το νιώθεις; Και άμα το ζήσεις, δεν το ξεχνάς; Μιλάμε για εκείνα τα λίγα και ελάχιστα της ζωής μας που μας αλλάζουν. Και μας σημαδεύουν παντοτινά.

Ότι φοβάσαι, δεν το συζητώ. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. Καταλάβαινα τον κίνδυνο. Κι άλλο τόσο δεν τον λογάριαζα. Τέτοιες στιγμές δεν αποφασίζεις εσύ. Κάποια αόρατη δύναμη σε σπρώχνει να μάθεις. Να γευτείς. Να ζήσεις.

Φτάσαμε σε ένα φυλάκιο. Σταματήσαμε και κατεβήκαμε. Ήταν φυλάκιο του ΟΗΕ. Μας πλησίασαν με τα όπλα προτεταμένα. Να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα. Δεν είχαμε κάνει πια και έγκλημα.

Οι εξηγήσεις δόθηκαν στα αγγλικά. Ευτυχώς όλοι οι Κύπριοι μιλάνε καλά αυτή τη βαρβαρική γλώσσα. Καταλάβαινα τι έλεγαν, αλλά φυσικά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Θα με πρόδιδε η φωνή μου πως φοβόμουν και δεν το ήθελα με τίποτα.

Ο Χριστάκης, ατάραχος. Με ολύμπια αταραξία θα έλεγα. Τους είπε καθαρά τι θέλαμε. Να δούμε το χωρκό του, το σπίτι του... Το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Όχι από κοντά. Μόνο από τα μεγάλα κυάλια του φυλακίου. Και δίπλα στην αλήθεια είπε και ένα ψέμα, για να συγκινήσει. Με έδειξε και είπε: "My wife"... Έκανα πως δεν κατάλαβα. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε τίποτε να καταλάβω πέρα από την προσπάθεια ενός ανθρώπου να δει και να δείξει το σπίτι του...

Ατάραχος και ο Οηές... Δεν είναι σπίτι σου, δεν είναι χωριό σου, του απάντησε. Εκεί είναι τώρα Τούρκοι. Αυτό που κάνατε είναι παράνομο, συνέχισε. Κανονικά θα έπρεπε να σας συλλάβω.

Στραβοκατάπια την αγωνία μου. Υπάλληλος του ελληνικού υπουργείου παιδείας να διαταράζει τις διεθνείς συμφωνίες για ειρήνη στην Κύπρο... Δε θα ήταν και το καλύτερό μου. Προφανώς δε θα ήταν καλό ούτε για την κυπριακή κυβέρνηση που με φιλοξενούσε εκεί ως υπότροφη... Το λιγότερο που θα με περίμενε θα ήταν το πρώτο αεροπλάνο και πίσω. Νομίζω ότι εκείνο το "my wife" μας έσωσε... Ίσως ο Οηές, με όλη την αγριάδα που προσπαθούσε να μας πουλήσει, να είχε κι εκείνος μια γυναίκα κάπου να τον περιμένει... Γλιτώσαμε λοιπόν τη σύλληψη, αλλά οι κανονισμοί, κανονισμοί.

Η εντολή μας δόθηκε κοφτά και χωρίς περιθώρια για αντιρρήσεις. Θα γυρίσετε πίσω από τον ίδιο δρόμο που ήρθατε. Δε θα σταματήσετε πουθενά. Θα σας παρακολουθούμε συνέχεια μέχρι να βγείτε από την απαγορευμένη περιοχή.

Χαιρετίσαμε και φύγαμε τα πίσω μπρος... Στην αρχή δε μιλούσε κανένας. Βουβοί εμείς, βουβός και ο τόπος. Ούτε πουλί δεν πέταγε. Νεκρή ζώνη όνομα και πράγμα.

Κι έπειτα άκουσα όλες τις κυπραίικες βρισιές μαζεμένες. Η οργή, η πίκρα, η αγανάκτηση... χείμαρρος ασυγκράτητος από τον πάντα ήρεμο φίλο μου. Τα έσυρε εξ αμάξης σε όλα τα μεγάλα κεφάλια της γης. Που έτσι καταντήσανε τον τόπο του. Που τους ξεριζώσανε από τη γη των παππούδων τους.

Κι έπειτα σαν ηρέμησε λίγο, άρχισε να μιλά. Εκ βαθέων πια και όχι σαν δημοσιογράφος. Είδαμε την καλυβούλα του παππού, τον αχυρώνα που έκανε το πρώτο του τσιγάρο, εκεί που έμαθε τι είναι το φιλί... και όλες τις παιδικές σκανταλιές που πρόλαβε να ζήσει πριν τον διώξει ο πόλεμος και τον κάνει μέσα σε λίγες ώρες από παιδί άντρα. Έλεγε, έλεγε ... και δε σταματούσε. Κι εγώ μόνο άκουγα. Τέτοιες στιγμές μόνο ακούς. Και μετράς τις λέξεις, μετράς τις σιωπές, τις απότομες αλλαγές της φωνής. Κι εκεί η ψυχή πικρότερο αγρικά τι έχασαν, τι έχουν, τι τους πρέπει οι πρόσφυγες και οι ξεριζωμένοι όλης της γης.

Και ζεις μέσα σε λίγη ώρα μια ολάκερη ζωή...

Αργότερα, έξω πια από τη ζώνη της ντροπής... βρεθήκαμε σε ένα δικό μας φυλάκιο. Τα είχαν δει όλα. Μας περίμεναν. Μας κέρασαν καφέ και μερικές γλυκές ήρεμες κουβέντες για να πάει η ψυχή στον τόπο της. Τους είπαμε με λίγα λόγια τι έγινε. Και μας οδήγησαν στα κυάλια... Επιτέλους, ο Γερόλακκος ήταν μπροστά μου. Και το σπίτι. Το σπίτι που γεννήθηκε ο φίλος μου. Και μια μπουγάδα απλωμένη στην αυλή. Δίχως ούτε ένα δικό του ρουχαλάκι... Μια γυναίκα φαινόταν στο κατώφλι. Και δεν ήταν η γυναίκα του φίλου μου, η γλυκιά μου η Άντρη.

Έπειτα η μπουγάδα χάθηκε. Πάει και η γυναίκα. Ένα παιδάκι έτρεχε αμέριμνο στον κήπο. Σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Χαρούμενο και ήρεμο. Και μια μανούλα, σαν όλες τις μανούλες του κόσμου, βγήκε στο παραθύρι και το φώναξε: Πρόσεχε, Χριστάκη μου, πρόσεχε παιδί μου!

Έσπρωξα πέρα τα κυάλια. Δεν τα χρειαζόμουνα πια. Έπιασα τρυφερά το χέρι του φίλου μου... ένα μικρό παιδάκι έπιανα εκείνη την ώρα. Πάμε, Χριστάκη, του είπα. Θα ανησυχεί η Άντρη. Λείπουμε πολλές ώρες...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ

https://educandus.forumgreek.com/forum-f29/topic-t191.htm

Επειδή λοιπόν με αγγίζει βαθιά το θέμα, έστω και αν δεν έχω διαβάσει το βιβλίο (ακόμη) ανεπιφύλακτα σας το προτείνω. Να το διαβάσετε! Αδιάφορο τι θα ψηφίσετε... Άλλο θέμα αυτό. Το σημαντικό είναι να προσθέσετε το βιβλίο στη λίστα της προσωπικής σας ανάγνωσης και μελέτης.

Ας μην ξεχάσουμε και εμείς πως εκεί κάτω υπάρχει ένα νησί κομμένο στα δυο. Και άνθρωποι υπάρχουν που η ζωή τους κόπηκε στα δυο. Άνθρωποι που λένε και είναι έλληνες.

Θυμίζω το διαγωνισμό...

Προσωπικά κόλλησα στο πρώτο βιβλίο του καταλόγου.

Δεν ξέρω αν έτσι αδικώ τα άλλα βιβλία. Και δε με νοιάζει κιόλας. Κόκκινο είναι αυτό. Και κόκκινο στην πράσινη γραμμή. Πόνος αβάσταχτος. Ώρες ώρες το διάβασμα σκαλώνει επικίνδυνα. Παρατάω το βιβλίο και κάνω χίλια χαζά για να πάρω δυνάμεις να συνεχίσω.

Το μεγάλο κακό του Γκουρογιάννη είναι που δε φοβήθηκε την αλήθεια. Και το ακόμη χειρότερο πως την έψαξε και πέρα από την πράσινη γραμμή.

Και ξαναλέω. Ψηφίστε ό,τι νομίζετε, αλλά μην ξεχάσετε να διαβάσετε οπωσδήποτε το βιβλίο του Γκουρογιάννη.

Υπενθυμίζουμε ότι λήγει σήμερα ο διαγωνισμός για το βραβείο αναγνωστών 2009.

Παράθεση :

Το «Ιμαρέτ» κέρδισε το Βραβείο Αναγνωστών 2009

Οι κάλπες έκλεισαν, το κοινό αποφάσισε.


Το «Βραβείο Αναγνωστών 2009» απονέμεται στο μυθιστόρημα «Ιμαρέτ - Στη σκιά του ρολογιού» του Γιάννη Καλπούζου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα· ένα μυθιστόρημα με φόντο την Ιστορία, που εκτυλίσσεται στην τουρκοκρατούμενη Άρτα του 1854 και επικεντρώνεται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, στον απόηχο των όποιων πολεμικών γεγονότων, στους κώδικες συνύπαρξης των λαών, γιατί υπήρξε συνύπαρξη ανάμεσα στις φυλές που ζούσαν τότε στην Άρτα, Έλληνες, Τούρκοι κι Εβραίοι.

Η ψηφοφορία ανέδειξε το αγαπημένο ελληνικό μυθιστόρημα του αναγνωστικού κοινού, που επέλεξε με sms ένα από τα δεκαπέντε της «βραχείας λίστας» που κατήρτισαν με την ψήφο τους μέλη Λεσχών Ανάγνωσης από τις 230 που λειτουργούν σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Σημειώνουμε ότι με την ψήφο τους οι αναγνώστες συμμετείχαν κατά 50% στο τελικό αποτέλεσμα ενώ το υπόλοιπο 50% βγήκε από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει οι Λέσχες Ανάγνωσης.

Το «Ιμαρέτ» του Γιάννη Καλπούζου είναι ο πέμπτος νικητής του Βραβείου Αναγνωστών που θέσπισε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) το 2005.

Τα αγαπημένα μυθιστορήματα των προηγούμενων ετών ήταν:

το 2005 «Η μέθοδος της Ορλεάνης» της Ευγενίας Φακίνου,
το 2006 «Αμίλητα βαθιά νερά», της Ρέας Γαλανάκη,
το 2007 «Ο κύριος Επισκοπάκης» του Ανδρέα Μήτσου και
το 2008 «Όλα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη» του Δημήτρη Μπουραντά.

Το ΕΚΕΒΙ θα βραβεύσει τον νικητή στο πάρτι που θα οργανώσουν οι εκδόσεις Μεταίχμιο την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου, στις 20:00 (στον Πολυχώρο Μεταίχμιο, Ιπποκράτους 118, Αθήνα ).

ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=4810&cnode=351