Το δικό μου "ναυτικό" ποίημα

Κάτι που έγραψα πριν από χρόνια. γράφτηκε σε σκάφος, ήμουν ο καπετάνιος, είχα μόλις φτάσει στο λιμάνι...

Στις παρυφές μιας πόλης τρελαμένης,
Στεγνής άχρωμης, μα μ'έγχρωμες στιγμές,
Γεμάτης θόρυβο, συνάμα βουβαμένης,
Στέκομαι, σκέφτομαι το σήμερα, το χτες.

Που πήγαν τα όνειρα, σε ποια θάλασσα πλένε?
Ποια καταιγίδα τους ξεσκίζει τα πανιά?
Ποια είναι η ρότα που τα βγάζει απάν' στη ξέρα
Και ποιος τη χάραξε με πέτρα την καρδιά?

Στερνή ελπίδα κάποια απάγκια ξεχασμένα
Και 'να μπατάρισμα τ' αγέρα ξαφνικό
Για να ξανάβρουμε ονείρατα χαμένα
Να ορθοπλωρίσουμε για μέρος μαγικό.


Ελπίζω να σας αρέσει.
Κυρία ΔΑΝΑΗ σαν δασκάλα που είσαι περιμένω βαθμολογία!

Πέτρος

Σε παλιότερες εποχές, αγαπητέ Πέτρο,

ίσως και να το έκαμα. Να βαθμολογούσα δηλαδή το ποίημα ενός ανθρώπου. Από τον καιρό που καταγίνηκα με τη συστηματική μελέτη της λογοτεχνίας, και ιδιαίτερα από τη μέρα που γνώρισα το δάσκαλο Αντρέα Μήτσου, κατάλαβα τούτο: Το άριστον ενός λογοτεχνικού κειμένου κρίνεται μόνο από το βαθμό που συνταυτίζεται με τη βαθύτερη αλήθεια που ο καθένας μας κουβαλά στην ψυχούλα του. Άρα ο μόνος αρμόδιος να το κρίνει είναι ο ίδιος που το γράφει.

Οι άλλοι; Μπορούν μόνο να αποφανθούν αν το έργο συνάδει και με τη δική τους βαθύτερη αλήθεια...

Γίνεται έτσι η λογοτεχνία η πιο αγνή και άμεση επικοινωνία των ψυχών. Και στο βαθμό που είναι έκφραση της ψυχής σου δεχόμαστε το έργο σου ως εικόνα και αποκάλυψη και του είναι του δικού σου. Βαθμοί λοιπόν δε χωράνε. Μόνο σεβασμός στην προσπάθεια προσέγγισης - έτσι το εκλαμβάνω εγώ - που επιχειρείς πάνω στην κοινή συνισταμένη του χώρου, την ιδιαίτερη αγάπη προς τη μεγάλη πράσινη που λέει και η φίλη μου η Θαλασσινή, καπετάνισσα κι αυτή και τον τελευταίο καιρό με δικό της σκαφάκι.

Φαίνεται πάντως πως η αγάπη για το υγρό στοιχείο παρακινεί τον άνθρωπο να εκφραστεί ποιητικά. Και είναι η απεραντοσύνη της θάλασσας ισχυρό ερέθισμα στον άνθρωπο για ταξίδια όχι μόνο επιφανειακά αλλά και ενδοσκόπησης. Κι αυτό είναι το εξαίσιο και μαγευτικό.

Αν λοιπόν χωρεί εδώ κάποιο άριστα είναι στη θάλασσα που καταφέρνει να βγάζει στον αφρό όσα κρύβονται στα βάθη του εαυτού μας... Και ταυτόχρονα με την παρουσία της διδάσκει την ελπίδα, ακόμη και όταν τα όνειρα κουρελιάζονται. Ίδια με την ελπίδα πως η τρικυμία δε θα κρατήσει για πάντα. Ή πως θα καταφέρουμε να φτάσουμε σε απάγκιο... και να ξαναβρούμε τη ρότα μας για το χαμένο όνειρο.

ΔΑΝΑΗ σε ευχαριστώ. Αν και αστειευόμουν σχετικά με τη βαθμολογία, έχεις δίκιο για το άριστα...

Δενθα θεωρούσα τον εαυτό μου ποιητή η συγγραφέα, είναι όμως γεγονός πως έχω μια αγάπη στις λέξεις γενικότερα, διαβάζω αρκετά και πότε-πότε κάνω κάποιες προσπάθειες. Η έμπνευση έρχεται και φεύγει. Κοιτώντας τώρα πίσω στον χρόνο, αναγνωρίζω πως η έμπνευση φεύγει όταν η καθημερινότητα και η ρουτίνα καταλαμβάνουν την ζωή μου. Η έμπνευση έρχεται με τον έρωτα, με την θάλασσα, με τά παιδιά μου, με τη μουσική... Αλλά και με τον πόνο που κάποια από τα άνω, κάποιες φορές, μπορούν να φέρουν.
Θα ξεθάψω κανένα κειμενάκι να αναρτήσω ακόμα.

Αυτά προς το παρόν.

Πέτρος

Το δώρο

Πέρασε το δρόμο γρήγορα, κρατώντας το κεφάλι του σκυμμένο, για να αποφύγει το ψιλόβροχο. Κοντοστάθηκε στο πεζοδρόμιο, κοιτώντας μέσα από το τζάμι του μικρού μαγαζιού και προσπαθώντας να καταλάβει αν ήταν ανοιχτό η κλειστό. Διέκρινε μια κίνηση και έσπρωξε με ανακούφιση την πόρτα. Μπαίνοντας μέσα στον μικρό χώρο, χαιρέτησε την κυρία με τα όμορφα μάτια και ρώτησε αν είχαν ένα βιβλίο που έψαχνε. Υπήρχε και κάποιος πήγε στο πατάρι να το φέρει. Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία και άφησε τις αισθήσεις του ελεύθερες στην επικείμενη επίθεση της «πραμάτειας» της.
Χρώματα, γράμματα, τίτλοι, όνειρα. Η γνώριμη μυρουδιά του χαρτιού, του καινούριου μολυβιού, της γόμας. Παλιοί γνωστοί και πρωτόγνωροι strangers.
Γυρνούσε το κεφάλι του μια από δώ και μια από κεί διαβάζοντας τους τίτλους.
Συνωστίζονταν στα ράφια, έσπρωχναν το ένα το άλλο για να τραβήξουν την προσοχή του. Του φώναζαν τι έχουν να προσφέρουν, για να διαλέξει εκείνα.
Το ένα του έταζε ταξίδια μακρινά σε μέρη άγνωστα, το άλλο γνώση βαθιά. Βρέθηκαν και πολλά να του υπόσχονται πως θα τον κάνουν ξανά νέο, παιδί σχεδόν. Ακόμη και μωρό αν ήθελε!

Αυτός δεν έδινε σημασία, έψαχνε, έψαχνε. Δεν ήξερε πραγματικά τι έψαχνε. Δεν ήταν γνώση, ούτε και εικόνα μαγική που θα τον έκανε να σταθεί σε ένα από τα βιβλία. Δεν ήταν τα φανταχτερά εξώφυλλα, ούτε και οι έξυπνα γραμμένες περιλήψεις στα οπισθόφυλλα. Και συνέχισε να ψάχνει.

Και να την ώρα που το παράτησε το ψάξιμο, που πήγε να πληρώσει το βιβλίο που ζήτησε και να φύγει, ακούστηκε μια φράση ψιθυριστή. Κοίταξε μπροστά του στον πάγκο μα δεν μπορούσε να καταλάβει από πού ακούστηκε. Σήκωσε μια κοινωνιολογική διατριβή και βρήκε από κάτω μια βαριά πολιτική ιστορία. Από κάτω και από αυτήν ένα λεπτό βιβλίο με άσπρο εξώφυλλο του έκλεισε το μάτι. Ο τίτλος μίλησε στην καρδιά του, το όνομα από κάτω του θύμισε έναν όμορφο άνθρωπο που γνώρισε πρόσφατα. Δεν πείστηκε αμέσως και έτσι ξεφύλλισε τις πρώτες σελίδες. Στην πρώτη κιόλας βρήκε κάτω-κάτω το όνομα του. Ήταν κάτι σαν την υπογραφή στο συμβόλαιο. Έκλεισε το βιβλίο και το έβαλε μαζί με το άλλο που είχε πάρει. Πλήρωσε κι έφυγε ικανοποιημένος...

τα είπες όλα σε λίγες γραμμές - αυτή την ανεξερεύνητη μαγεία της επιλογής βιβλίου...