ΛΑΜΨΗ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΩΚΕΑΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ

Σαν κείτομαι μόνος μες το ρυθμό της νύχτας ακούω τα πάντα...

Σαλεύω τη σκέψη μου και πλησιάζω σε ώρες δύσκολες σε αυτό που με γυμνώνει. Λέω την αλήθεια τέτοιες στιγμές, παθιάζομαι απρόοπτα και γίνομαι ειρμός... Αναμένω την ίδια την αίσθηση κοντά της να με πάρει. Αραδιάζω τα φρόνιμα και κρεμώ στον τοίχο της καρτερίας το μόνο που δεν δέχτηκε να με αποκοιμίσει, την κρυφή μου λέξη...

Δεν θα μαρτυρήσω πουθενά αυτό που απασχολεί τη μοίρα και τον καημό, οφείλω να κρατήσω κειμήλια τα βρώμικα δωμάτια της ντροπής και της νιότης, σε αυτά όπου η απόλαυση ξεπερνά τις κάμαρες της νόησης και της ελευθερίας.

Κοιτώ στο πλάι και αντικρίζω το ρολόι... Ο χρόνος περνά και τα λεπτά που χάνονται θυμίζουν τη μορφή... Μια ατέρμονη και μισοσκοταδιασμένη ευθύνη με κρατάει απόψε για άλλη μια φορά στα πατήματα τα οριστικά και τα θαμμένα... Εδώ βρίσκομαι, μου ψιθυρίζει... Είμαι η φωνή του ρυθμού που θυσίασες απόψε, είμαι η κόγχη όπου ξέχασες να αναζητήσεις το μόνο πράγμα που σε έκανε να τολμήσεις προκλητικά... Έρχομαι να σε ντύσω, ετοιμάσου άγνωστε να παλέψεις για να βιώσεις τον πόνο του ερχομού...

Όμως δεν φοβάμαι...Και τι που έψαξα στα πιο βαθιά υπόγεια μαζί με την ορμή του απροστάτευτου, που πέρασα τόπους με κοράκια που τραγουδούν το πέρασμα του, εδώ θα παραμείνω!

Θα σείω τη γη ολόκληρη και θα 'χω για μάρτυρα πιστό την αστραπή και τη ματιά μου, περιμένοντας να ανέβω στις παρυφές της και να την αγκαλιάσω όπως δεν τόλμησε κανείς...

Μα η μέρα έρχεται...Τι πράττω και τι αποφασίζω; Σκούριασε και το ρολόι, πάγωσαν οι δείκτες, σταμάτησε η ανάσα, το δωμάτιο άδειασε...

Φεύγω...

_________

ΣΧΟΛΙΟ: Ευχαριστούμε φίλε που υπάρχεις για να ομορφαίνεις τη ζωή μας και να αναρριπίζεις τις ελπίδες μας.

Δανἀη, σου απαντάω συμπληρωματικά για τον τοίχο της καρτερίας σου με την ποιητική γραφίδα του Λιαντίνη:
Αχρονολόγητο καιρό
πελεκάς το άγαλμα της απορίας σου
στέκοντας ανάμεσα στο ναι και το όχι
που σε κυκλώνουν
ωσάν τα πετρωμένα σαγόνια των Συμπληγάδων.

Δ. Λιαντίνης, Οι ώρες των άστρων, σελ. 85.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Δικό μου το λάθος και οφείλω να το διορθώσω. Έγραψα ότι είναι αναδημοσίευση το παραπάνω άρθρο από το blog ΩΚΕΑΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ αλλά δεν τόνισα πως δεν είναι δικό μου, θεωρώντας αυθαίρετα ότι αυτονόητα θα ξέρανε και οι άλλοι πως δε μου ανήκει αυτό το blog.

Να διευκρινίσω λοιπόν ως οφείλω έστω και των υστέρων:

Είναι ιδιαίτερα σεμνός εκείνος που το έγραψε. Και γι' αυτό απέφυγα να αναφέρω το όνομά του. Θα πω όμως ότι είναι μέλος του φόρουμ και φυσικά τον ενημέρωσα ότι κάναμε αναδημοσίευση του άρθρου του.

Πρόκειται για ένα νέο άνθρωπο, μια εξαιρετική περίπτωση. Αγαπά την ποίηση, γράφει και ο ίδιος, αγαπά όμως υπερβολικά και τη φύση. Την αγαπά αληθινά. Όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα. Για μας είναι τιμή μας που παρευρίσκεται στο χώρο αυτό. Και ελπίδα για αύριο που θα φύγουμε πως άνθρωποι αληθινοί θα προωθήσουν και θα διαδώσουν το έργο του Δασκάλου. Έστω και αν δεν τον γνώρισε ποτέ παρά μόνο από τα βιβλία του.

Σταματώ εδώ γιατί είναι βέβαιο πως θα αισθανθεί άβολα με όσα γράφω για εκείνον. Είναι όμως πολύ λίγα μπροστά σε όσα θα ήθελα να πω για το παλικάρι αυτό.