Ο κύβος ερρίφθη

Ο πανικός των ημερών με το κρούσμα της γρίπης, δεν άφησε χρόνο για το χαρμόσυνο νέο. Λοιπόν...  ο κύβος ερίφθη. Η αίτηση έγινε. Αίτηση για μετάθεση στη γη των προγόνων.

Έπειτα από δεκαετίες στο κλεινόν άστυ, και με μόνιμη γκρίνια εδώ και είκοσι χρόνια για το επίπεδο ζωής στην πόλη, το πήρα πια οριστικά απόφαση. Να φύγω...  Να γυρίσω εκεί που ο τόπος νιώθω να μου μιλάει. Εκεί που αισθάνομαι ότι ανήκω. Στη λατρεμένη γη της Θεσπρωτίας.

Από δω και πέρα είναι θέμα της υπηρεσίας αν θα εγκρίνει το αίτημα. Και θα περάσουν μήνες ώσπου να μάθω την απάντηση. Ως τότε μπορώ να ονειρεύομαι.

Πως τέρμα πια η τσιμεντίλα της Αθήνας. Το πολύβουον και ανώνυμον πλήθος.

Κι αν προσπαθούν οι δικοί μου να με τρομοκρατήσουν, το δικό μου αυτάκι ουδόλως ιδρώνει. Τα ίδια δεν έλεγαν και τότε που ήθελα να πάω στα καράβια; Δεκαετίες μετά ξέρω ότι είχαν άδικο. Ποιος ξέρει; ίσως αυτό το άδικο ξεσηκώθηκε τώρα και ζητάει επιτέλους, έστω και με μία μετάθεση στην επαρχία, διέξοδο και λύση...

Καλώς λοιπόν εχόντων των πραγμάτων, από το Σεπτέμβρη θα ζω στην Ήπειρο. Και δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψει το μπαλκόνι της απέναντι με τη μπουγάδα της μέσα στη μούρη μου. Ούτε το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και όλοι εσείς που με καβαλάτε καθημερινά στο φανάρι.

Δε θα μου λείψει, σας το υπογράφω, τίποτε άλλο εκτός από το θέατρο. Άντε και μερικές αγαπημένες γωνιές.

Λέω πως έχω λύση και γι' αυτό. Θα έρχομαι βολτίτσα κάθε Χριστούγεννα και λίγες μέρες το καλοκαίρι.

Μη συνεχίσει λοιπόν κανείς την τρομοκρατία. Πως δεν ξέρω τι εστί επαρχία και θα το σκυλομετανιώσω και και και και...  

Στο κάτω κάτω, αν τόσο τραγικά τα βρω εκεί, σε δυο χρονάκια θα γυρίσω πίσω. Και όχι με την ουρά στα σκέλια. Αλλά με τη βεβαιότητα πως κυνήγησα το όνειρο.

Ή...  μπορεί να ανοίξω φτερά για εκτός Ελλάδας προορισμούς. Ποιος ξέρει; Απωθημένο όνειρο και αυτό. Η Ιταλία...  Λες;;;

Όπως και να έχει είμαι ευτυχισμένη που αυτή τη φορά έκανα πράξη την επιθυμία μου. Δεν έμεινα στα λόγια. Με πρώτο βέβαια βήμα την απόσπαση ετούτης της χρονιάς. Και γι' αυτήν πόσα δεν είχα ακούσει; Ευτυχώς τα αγνόησα.

Ανατροπή. Διαρκής ανατροπή. Αυτό ζητάει το δικό μου DNA. Όχι προσκόλληση και όχι βαλτονέρια. Και ξεσκονίζω τώρα τα φτερά μου...  

Κάποια στιγμή, όταν και αν επιβεβαιωθεί η μετάθεση, θα κατεβώ και στην Πειραϊκή. Στα ίδια βράχια που έκλαψα όταν διορίστηκα σε σχολείο. Και θα φωνάξω στο πέλαγος:

Όχι, δεν έμεινα ιδανικός και ανάξιος εραστής.

Όχι, δεν κατάφεραν να με κλειδώσουν στους τέσσερις τοίχους της ασφάλειας και της σιγουριάς.

Το ταξίδι αρχίζει και πάλι...

Κύβος είναι και γυρίζει. Μην κοιτάτε που το λέγουν για τη σφαίρα. Ενίοτε το παθαίνουν και οι κύβοι!

Έτσι λοιπόν σήμερα ο κύβος κατερρίφθη. Και μια καινούργια αίτηση μετάθεσης έγινε για επιστροφή. Γιατί δε γυρίζουν μόνο οι εγκληματίες στον τόπο του εγκλήματος αλλά και όσοι έχουν ζήσει κάπου τη μισή τους ζωή, όσο και να ταξιδέψουν, πνίγονται από νοσταλγία...

Πάντως, τώρα που τα χρόνια πέρασαν, και έγιναν πράξεις τα όνειρα, λέω πως εκείνη η αίτηση μετάθεσης ήταν από τα μεγαλύτερα δώρα που έκανα στον εαυτό μου. Αφού έζησα τρία θεσπέσια χρόνια στη Θεσπρωτία και γνώρισα αμέτρητους καλούς φίλους.

Καιρός τώρα να γυρίσω κι εκεί που περιμένουν οι παλιοί. Οι φίλοι και οι συνάδελφοι. Όσοι έμειναν...

Και δεν εννοώ μόνο όσους μετατέθηκαν ή βγήκαν στη σύνταξη. Αλλά και εκείνους που ταξίδεψαν για το ταξίδι χωρίς γυρισμό. Το Σπύρο και τη Μάρω. Θα πονάει την κάθε μέρα η απουσία τους όταν γυρίσω. Και οφείλω να πω ότι έπαιξε ρόλο σημαντικό το δικό τους φευγιό στην τωρινή απόφαση. Στην αρχή, όταν χάσαμε το Σπύρο, και πάνω που είχα ζητήσει μετάθεση από Ηγουμενίτσα για Αθήνα, έλεγα καλύτερα να μην πάω στο παλιό σχολείο, δε θα το αντέξω να είμαι εκεί χωρίς το Σπυράκο. Λίγους μήνες μετά έφυγε και η Μάρω. Στη δική της κηδεία ήμουν παρούσα. Όπως ήταν και σύσσωμο το παλιό προσωπικό του σχολείου. Εκεί και άλλαξε η απόφαση. Την ώρα που αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλο πάνω από τον τάφο της Μάρως μας.

Έτσι λοιπόν. Και ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να μην ικανοποιηθεί η αίτηση. Και στα πλαίσια πως πάντα ισχύει το γελάνε οι θεοί όταν οι θνητοί κάνουν σχέδια...

Και ναι. Ήταν λάθος που γύρισα. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Δεν έπρεπε ποτέ να είχα γυρίσει ξανά στο σχολείο αυτό.