Ευτυχώς δεν είμαι νέα εκπαιδευτικός...

Περιοδεία σήμερα στα σχολεία. Ανακοινώσεις για τη συνέλευση του παλιού μου συλλόγου, ανακοινώσεις και για τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ την άλλη βδομάδα.

Η ώρα περασμένη και μεσημεριανή. Και τα σχολεία στη ζώνη του ολοήμερου. Ζώνη... Νέος όρος στη ζωή μας: Πρωινή ζώνη, ζώνη του ολοήμερου, ζώνη ευέλικτη και τώρα ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας! Ζώνες που μας ζώνουν από παντού και συνθλίβουν το όραμα για το σχολείο που κάποτε ονειρευτήκαμε.

Μόλις 24 χρόνια πριν, τότε που αναπληρωτάκι κι εγώ πρωτομπουσούλαγα στις έδρες των σχολείων, όλα ήταν διαφορετικά. Αρχίζοντας από το κουδούνι, που χτύπαγε στις 8.30 και σήμαινε τη λήξη στις 13.00. Έπειτα μετακόμισε στις 8.15 και στις 13.15. Και πρόσφατα στις 8.10 και στις 14.00. Και λάου λάου το πάνε να χτυπάει ακόμη νωρίτερα. Πρωί με την αυγούλα χαρούμενος ξυπνώ, που λέει και το παιδικό άσμα! Δε λέει όμως πουθενά το άσμα πως θα δουλεύω και μέχρι να νυχτώσει. Πλην αυτό ακριβώς είναι το μακρόπνοο σχέδιο των ιθυνόντων: Δουλειά από νύχτα σε νύχτα!

Η πρώτη ανατροπή των δεδομένων έγινε με το περίφημο ολοήμερο σχολείο. Που το βάφτισαν σχολείο αλλά σχολείο δεν είναι. Ούτε και φαίνεται τέτοια ελπίδα στο μέλλον. Έτσι σιγά σιγά ο όρος μετατράπηκε σε ζώνη του Ολοήμερου και αντίστοιχα το πρωινό σχολείο χαρακτηρίστηκε ως πρωινή ζώνη. Όθεν και η ουσία. Στη ζώνη!

Τι είναι λοιπόν αυτή η ζώνη; Πρόγραμμα φύλαξης των παιδιών που εργάζονται και οι δύο γονείς. Παιδοφυλακτήριο λοιπόν και πάρκινγκ παιδιών, όπως λένε οι συνδικαλιστές της αριστεράς.

Περιλαμβάνει το πρωινό τμήμα από τις 7 έως τις 8 και το μεσημεριανό από τις 12.25 έως τις 16.00 μέχρι πρότινος και νυν έως τις 16.15 και ενίοτε και έως τις 17.00, αναλόγως των αναγκών των γονιών κάθε σχολικής μονάδας.

Φαντάσου δηλαδή ένα πιτσιρίκι, ετών 6, με εργαζόμενους γονείς. Που ξεκινά τη μέρα του στις 6 και κάτι... Πάει στις 7 στο σχολείο. Και τελειώνει στις 17.00. Σύνολο ωρών; Μόλις 10 ώρες!!! Τύφλα νά ΄χει ακόμη και το 8ωρο των εργαζομένων!

Θα μου πεις, παιδιά είναι, αντέχουν. Και θα σου πω δεν ξέρεις τι λες. Από πότε τα παιδιά χρωστάνε να εργάζονται περισσότερες ώρες από τους ενήλικες;

Σ' αυτό όμως το τελευταίο, κρύβεται και η άλλη όψη του προβλήματος. Το πρόβλημα στελέχωσης αυτού του δεκάωρου προγράμματος με εκπαιδευτικούς. Ίσως στο μέλλον οι κυβερνώντες να το λύσουν με αύξηση του ωραρίου. Υποχρεωτική αύξηση μέσω υπερωριών σε πρώτη φάση, κάτι που έχει αρχίσει δειλά δειλά να εφαρμόζεται... Όχι βέβαια για το δεκάωρο, αλλά το κατακτημένο διδακτικό ωράριο έχει από καιρό υποχωρήσει.

Προς το παρόν λοιπόν η στελέχωση παραμένει πρόβλημα. Και στο πρόβλημα η λύση λέγεται ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί. Να που φτάσαμε στο θέμα που ο τίτλος θίγει. Στη φρικτή εφεύρεση της ωρομισθίας!

Στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα που υποχρεώνονται να υποκύψουν οι νέοι εκπαιδευτικοί.

Για να το καταλάβετε καλύτερα το σκηνικό, θα σας μιλήσω για το κορίτσι που γνώρισα σήμερα στην περιοδεία. Ωρομίσθια εικαστικών. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως τελείωσε όπως μας ενημέρωσε τη σχολή καλών τεχνών. Διάρκεια σπουδών έτη πέντε. Πέντε δύσκολα έτη. Κανείς, μας τόνισε, δεν τα καταφέρνει να βγάλει τη σχολή στα πέντε. Η ίδια, με πολλή προσπάθεια, αποφοίτησε στα έξι.

Και μετά; Το φάσμα της ανεργίας...

Τι να κάνει; Αποφάσισε να στραφεί στη λύση της ωρομισθίας. Που σημαίνει πρόσληψη για ένα σχολικό έτος. Κι έπειτα, μόλις κλείσει το σχολείο για καλοκαίρι, αναγκαστική απόλυση.

Πόσα χρόνια, τη ρωτήσαμε, έχεις ωρομίσθια;

Εφτά!!!

Μάλιστα, εφτά χρόνια ωρομίσθια.

Απλά μαθηματικά... η κοπέλα που μας μιλούσε ήταν περασμένα τα τριάντα. Με επαγγελματικό μέλλον εντελώς αβέβαιο. Ιδιαίτερα τώρα που η κ. Διαμαντοπούλου ανήγγειλε πως τέρμα οι ωρομίσθιοι... Και πως οι προσλήψεις θα γίνονται μόνο μέσω ΑΣΕΠ.

Το προσωπάκι της, όση ώρα μείναμε μαζί της, δεν κατάφερε ούτε ένα χαμόγελο να βγάλει. Πώς να το βγάλει;

Διότι είναι και το άλλο. Το καθεστώς των υποχρεωτικά μειωμένων ωρών εργασίας. Σχεδόν οι μισές από τις ώρες που εργάζεται ένας μόνιμος εκπαιδευτικός. Αντίστοιχη και η αμοιβή.

Αμοιβή... Χμ. Εδώ είναι το άλλο δράμα. Και η αθλιότητα της πληρωμής των ωρομισθίων με πολύμηνες καθυστερήσεις. Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμη δεν έχουν πληρωθεί τα δεδουλευμένα ούτε καν ολόκληρης της περσινής σχολικής χρονιάς. Φέξε μου και γλίστρησα το πότε θα πληρωθούν τα φετινά...

Πώς ζούνε αυτά τα παιδιά; Συμπληρώνοντας δεξιά αριστερά, άλλος με ιδιαίτερα, άλλος σε προγράμματα των δήμων, άλλος σε πιτσαρία και άλλος με μόνιμη στήριξη των γονιών του.

Ποιο χαμόγελο να ανθίσει στα πρόσωπα αυτών των παιδιών; Πού να βρουν κουράγιο να χαμογελάσουν;

Μήπως βλέποντας τις αλλαγές στο ασφαλιστικό που απειλούν και πάλι διεύρυνση προς τα βαθιά γεράματα του χρόνου απασχόλησης;

Ειλικρινά χαίρομαι που δεν είμαι πια νέα. Που δε βρίσκομαι σε αυτό το γολγοθά του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.

Αλλά και ντρέπομαι. Γιατί η δική μας γενιά φταίει και πολύ μάλιστα που κατάντησε έτσι η ζωή των νέων εκπαιδευτικών. Όπως και των νέων παιδιών γενικότερα.

Η γενιά του Πολυτεχνείου... Του ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Πώς καταφέραμε αντί για το ιδανικό που παλέψαμε να καταλήξουμε στην αντίπερα όχθη;

Αύριο, που ένα ακόμη "Πολυτεχνείο" θα τιμήσουμε, ας σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη μας και ας προσπαθήσουμε αν όχι για την απάντηση, τουλάχιστον για το χρέος μας απέναντι στα παιδιά αυτά...