Νεκρές ώρες

Πέμπτη και πάλι.

Πέμπτη και προχτές. Η Πέμπτη, 29 Οκτώβρη 2009. Η μέρα που έφυγες. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Κι όμως χρειάστηκε να φτάσει η Παρασκευή για να μάθω το θάνατό σου. Σχεδόν 12 ώρες μετά.

Τι σημασία έχει; Έχει;

Ξαφνικά, ναι. Έχουν σημασία ακόμη και οι νεκρές ώρες. Ο χρόνος. Ο χρόνος που χρειάστηκε μέχρι κάποιος να θυμηθεί να με ειδοποιήσει.

Αυτός ο χρόνος που εσύ δεν ήσουν πια εδώ. Κι εγώ δεν ήμουν, δεν υπήρξα, στο νου εκείνων που το έμαθαν. Νεκρή και εγώ. Έτσι αισθάνθηκα.

Και ξαναζώ αυτές τις ώρες. Τις νεκρές. Με την επίγνωση και την απορία.

Ο θάνατος. Η ζωή.

Τι είναι θάνατος; Τι είναι ζωή;

Έμεινα μέρες τώρα να περνάω και να ξαναπερνάω από τη σελίδα της στο Face book. Και να τρελαίνομαι.

Μου έλεγε προχτές μια συνάδελφος... πως συνέχισε να στέλνει μέιλ σε ένα φίλο της που έχασε. Χωρίς παραλήπτη...

Η νέα όψη του θανάτου. Ο θάνατος στην εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης. Και οι ψευδαισθήσεις, οι αυταπάτες, πως ο άλλος ακόμη ζει.

Και η φρίκη. Η φρίκη του μηνύματος στο Face book. Να σου ζητάει το σύστημα να προτείνεις φίλους σε έναν άνθρωπο που εσύ ξέρεις ότι έφυγε για πάντα. Ξανά και ξανά και συνέχεια το ίδιο από τη μέρα που έφυγε:


Roditsa Lambrides
Βοηθήστε τον/την να βρει περισσότερους φίλους.


Πώς γίνεται αυτό; Φταίει κάποιος που πατάει κάτι; Φταίει το ίδιο το σύστημα γιατί εμείς επισκεπτόμαστε συνέχεια τη σελίδα της;

Δεν ξέρω. Δε θέλω να ξέρω.

Θα ήθελα μόνο αυτή η φοβερή μας τεχνολογία να μην άφηνε τόσες ώρες νεκρές μέχρι να μάθω πως έφυγε. Κι όμως αυτό η τεχνολογία δεν το κατάφερε.

Η τεχνολογία... ο πολιτισμός μας...

Ποια τεχνολογία και ποιος πολιτισμός; Η ίδια τεχνολογία και ο ίδιος πολιτισμός που έκοψε το νήμα της ζωής της.

Εγνατία. Ξέρεις, μου λένε τώρα, τι σημαίνει Εγνατία;

Ένας τεράστιος δρόμος που σε προκαλεί να ισοπεδώσεις το γκάζι.

Και τα μεγάλα μας υπεραυτοκίνητα. Με την άλλη ψευδαίσθηση. Του βασιλιά της ασφάλτου.

Ώρες νεκρές. Και νεκρή ζωή.

Πώς καταντήσαμε έτσι τη ζωή μας;