Επιτέλους έκανα κάτι για μένα...

Ούτε θυμάμαι πόσος πέρασε καιρός να κάνω ό,τι και όσα ήθελαν οι άλλοι. Χούι κακό από τη μάνα μου αυτό. Υπέρ φτωχών και αδυνάτων και άλλων αναξιοπαθούντων. Και να τρως τις σφαλιάρες και πάλι εκεί εσύ, λαμπάδα αναμμένη.

Και πάει καιρός που σαν τρίτος καθόμουν και στοχαζόμουν κάθε νύχτα της μέρας τα καμώματα και καθόλου δε γέλαγα. Σταθερά και μονότονα εκεί στο μαξιλάρι λίγο πριν με πάρει ο Μορφέας στις αγκάλες του, όρκο έκανα πως τέρμα. Και πως το επόμενο πρωί θα ήμουν μια άλλη...

Πέρναγαν όμως οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και τα ίδια Παντελάκη μου.

Το ένιωθα όμως. Να μη λέω ψέματα. Γιατί το είχα ξαναζήσει το σκηνικό. Και ήξερα έστω και πολύ βαθιά μου πως θα έρθει η στιγμή της μεγάλης ανατροπής. Έτσι είμαι φτιαγμένη. Στα πενήντα μου ευτυχώς έχω πια το προσόν να με ξέρω. Τα δίνω όλα. Φορτσάρω ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Και λίγο παραπάνω από το όριο.

Κι έπειτα; Έπειτα αρχίζει το τρωκτικό να μου ροκανίζει την ψυχή. Να περνά από το σίτι το ψιλό το κάθε τι. Και ανθρώπους και γεγονότα...

Με είπαν πολλές φορές απόλυτη. Και είχαν δίκιο. Όπως δίκιο έχουν να μου λεν πως τα έχω τα κιλάκια μου ή πως δεν είμαι γαλανομάτα. Το καταλαβαίνω κι εγώ. Πως κυκλοφορώ με στενή μεζούρα. Και μην κοιτάς που κάνω τη χαζή. Είναι που μέχρι αηδίας επιμένω να δώσω στον άλλο ακόμη μια ευκαιρία.

Στο τεφτέρι όμως γράφω. Και δε διαγράφω. Κι όταν η σούμα ξεπεράσει το κρίσιμο όριο, χραπ και τέλος. Ποιος μεγάλος έρωτας και ποια φιλία και ποια κατάσταση κατάφερε να με κρατήσει δέσμια;

Και δεν είναι θέμα μη σκίσω την κάλτσα... και μην τσαλακώσω το ταγιέρ. Εξάλλου μια ζωή με ένα σκισμένο τζιν κι ένα φτηνό πουκάμισο γυρίζω. Βάλε με εμένα σε ταγιέρ και φουστάνια και θα είμαι σαν το ψάρι έξω απ' το νερό. Αλλού σου λέω είναι το θέμα. Στο άχθος αρούρης. Γιου νόου άχθος αρούρης;

Όχι, δεν είναι κινέζικα. Το άχθος το ξέρεις, γιατί ξέρεις σίγουρα τον αχθοφόρο, αυτόν δηλαδή που φέρει το άχθος... Και την άρουρα τη γνωρίζεις, δεν μπορεί... κάπου κάποτε θα άκουσες για αρουραίους. Πού κατοικούν οι αρουραίοι; Στην άρουρα, μέσα στην άρουρα...

Βάλε τώρα μαζί τις λέξης. Και θα έχεις το άχθος αρούρης. Τον άνθρωπο που περνάει από την πλάτη της γης σαν βάρος περιττό και τίποτε παραπάνω.

Ποια κάλτσα λοιπόν... Που πειράχτηκες από το ερώτημα για ποιον να γράψω και τι... Που ακόμη δε βγήκες από τ' αυγό σου και θάρρεψες πως θα ζηλέψω λέει τι; Τα βυζιά της Μπελούτσι!!! Έλεος... Στα πενήντα μου;

Τι να ζηλέψω πια κοπελιά; Που αύριο θα είμαι τροφή για τα σκουλήκια...

Κάτσε να φτάσεις στα χρόνια μου και τότε να θυμηθείς τις κουβέντες μας. Τώρα και να θέλεις δεν μπορείς να καταλάβεις. Πώς αλλάζει το πρίσμα και το ζύγι που μετράς και ανθρώπους και καταστάσεις και βασικά το κάθε δράμι του χρόνου που σου μένει.

Σήμερα λοιπόν έκανα κάτι για μένα. Γιατί τα δράμια λιγόστεψαν επικίνδυνα. Και η απόφαση για οριστική αναχώρηση από την Αθήνα εξακολουθεί να ισχύει. Έπρεπε πια να ζήσω έναν άλλο χειμώνα. Τον τελευταίο ελπίζω στο κλεινόν άστυ. Πριν απλώσω φτερούγες για το όνειρο...

Και δες για πού. Δες και άμα θες μην παραδεχτείς ότι ζηλεύεις:



Ηγουμενίτσα παρακαλώ! Και στο βάθος Κέρκυρα.

Όσο για το μεγάλο δρόμο είναι η Εγνατία. Όριο ταχύτητας 130... Σε λιγότερο από ώρα φτάνεις Γιάννενα. Και από την άλλη μεριά ξεκινά η Ιόνια οδός. Για Πάργα και Πρέβεζα. Και για Λευκάδα επίσης...

Η Ιόνια οδός... Πού θα πάει; Θα την φτιάξουν κι αυτή... Είναι και στα πλάνα του νέου πρωθυπουργού. Για άλλα πράγματα μπορεί να μη μίλησε ή να μην απάντησε. Για την Ιόνια οδό όμως το ξεκαθάρισε... Εμ πώς νομίζεις βάφτηκε πράσινη όλη η Ήπειρος;

Άσε πια το λιμάνι. Σε οκτώ ώρες Ιταλία. Και από κει να η Αυστρία και η Ελβετία και η Γερμανία και η Ευρώπη ολόκληρη. Αν και εμένα μου φτάνει η Ιταλία. Τη λόξα μου για τη χώρα αυτή την έχω ξαναπεί, έτσι δεν είναι;

Και θέλω τώρα να προσέξεις εκείνη τη "δαγκάνα" μες στη θάλασσα. Στο κέντρο της φωτογραφίας. Είναι ο Δρέπανος. Ο Δρέπανος που σας τρέλανα όλο το καλοκαίρι με τις φωτογραφίες του.

Τι κρίμα που τις ανέβασα από το γκάλερι και πάνε όλες... Τις έφαγε η μαρμάγκα. Αλλιώς ένα κλικ θα σου έλεγα να κάνεις για να θυμηθείς τι εστί Δρέπανος.

Τσπ... είμαι στις καλές μου σήμερα. Κι ας είπα πως δε νοιάστηκα για τη συντριβή της Νέας Δημοκρατίας. Είναι που δεν ήθελα να δείξω χαρά για τους άλλους. Αλλά και η κυρία ΔΕ ΜΑΣΑΩ σαν τεθλιμμένη χήρα μπορούσε να μη κάνει να γελάνε και τα αυτιά μου; Λοιπόν ας ανεβάσω ξανά κανά δυο φωτογραφίες από Δρέπανο, να έχεις σαφή αντίληψη για πού αναχωρώ:


Η λιμνοθάλασσα είναι αυτή. Η πίσω από την παραλία του Δρέπανου. Και στο βάθος ο πύργος Ραΐου. Για δες τώρα και από ψηλά την ίδια περιοχή:


Στο βάθος η Ηγουμενίτσα. Και ο τόπος που σκοπεύω να ζήσω όσα δράμια χρόνου μου μένουν. Αν μένουν. Μα μη θαρρείς πως σκάω ιδιαίτερα γι' αυτό. Γιατί έζησα με τις οκάδες τη ζωή μου. Και δίχως κάλτσες... Τι σκασίλα να βάλω τώρα για τα δράμια;

Άλλο με νοιάζει εμένα πια και γι' αυτό θα φύγω. Η μικρή αλεπού! Τη θυμάστε τη μικρή αλεπού;

Μην κοιτάτε που δε μιλάω για πάρτη της τον τελευταίο καιρό... Είναι που την έχω αφήσει να ζευγαρώσει με τη γενιά της στο Τζουρλόγγο. Σε κείνο το κάθετο δάσος που κρέμεται απέναντι από το πατρικό μου. Στην Ήπειρο πάντα. Πού αλλού;


Να χορεύει με τις Αμαδρυάδες και να τακιμιάζει με τα αγριογούρουνα.

Με τη μικρή μου αλεπουδίτσα έχω λοιπόν το μεγάλο ραντεβού και το μεγάλο στοίχημα από του χρόνου.

Κι αν σήμερα έκανα κάτι για μένα ήταν ακριβώς αυτό. Την επίσημη έναρξη της ετοιμασίας για το ραντεβού με το ζουλάπι του ... δάσους!

Μην καρτεράς να σου πω τι ακριβώς. Κράτα όσα είπα. Που είναι και η καθαρή αλήθεια. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο...

Από δω θα παίρνω το καράβι και θα τραβάω για την αγαπημένη γη της Μεγάλης Ελλάδας. Γιατί εδώ μας έπνιξαν οι μικρότητες και οι ψυχούλες μας αύριο κάνουν πανιά...

Και ένα γενικότερο πλάνο της περιοχής. Σε πρώτο πλάνο ο Μούρτος, τα Σύβοτα όπως τα ξέρουν στην υπόλοιπη Ελλάδα.


Ο δεύτερος όρμος είναι η Πλαταριά. Εκεί που έκανα τη μικρή μου φετινή απόδραση από το χωριό...


Και πίσω, τρίτος στη σειρά όρμος, είναι το φυσικό λιμάνι της Ηγουμενίτσας.


Ακόμη πιο βάθος είναι τα δικά μου βουνά. Το λίκνο και η πατρίδα η ιδιαίτερη.

Άλλα όνειρα για εκεί... Και για τα μικρά αλεπουδάκια της Ηπείρου. Να είναι καλά ο Νηρέας που κατάφερε να πάρει μια τεράστια επιχορήγηση για το Λαογραφικό μας μουσείο. Ώρα τώρα να κάνουμε κι εμείς το χρέος για τα νιάτα του τόπου. Να ντύσουμε το μουσείο μας και με εκπαιδευτικά προγράμματα. Είδες που σου λέω; Με περιμένει δουλειά εκεί.

Κι εσύ μου λες σε πρόσβαλα που βρήκα ανιαρό να μιλάω στα ιντερνέτια. Σου ξαναλέω. Για ποιον; Και για τι;

Έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, λες; Μα τι να πω κι εγώ... Που μερικοί νομίζανε πως μια ζωή εδώ θα σπαταλιέμαι...

Τι έκανα; Α, να μη λέω και ψέματα... Από το καλοκαίρι άρχισε η μεγάλη η στροφή. Ένα ολόκληρο μήνα στο χωριό; Και να γυρνάω όλη μέρα από τη μια άκρη της Θεσπρωτίας στην άλλη;

Γύρναγα και συνέχεια κλακ κλακ με τη μηχανή. Να ονειρεύομαι το χειμώνα για πού σηκώνω άγκυρα...

Εδώ τα καγκελάκια του σχολειού. Ποιος ξέρει; Ίσως να φανώ τυχερή και να βρω θέση ακριβώς σ' αυτό. Δίπλα στη θάλασσα και δίπλα στο λιμάνι. Να βλέπω από το παράθυρο της τάξης τη μεγάλη αγαπημένη και να κουνάω μαντήλι στα καραβάκια...

Τρυπώνω το φακό μέσα από τα κάγκελα. Έτσι, για να δει η μηχανή τουλάχιστον τι θα βλέπω κι εγώ κάποτε όταν θα κάνω εφημερία σ' αυτή την αυλή...

Ναι, έχει και αυτοκίνητα απέξω. Περνάει βλέπεις η παραλιακή της Ηγουμενίτσας. Αλλά πιο πέρα; Η θάλασσα και ο ανοιχτός ορίζοντας. Τέρμα πολυκατοικίες και μπαλκόνια και μπουγάδες...

Στρίβω μετά στο στενό. Στο βάθος η θάλασσα, ο Δρέπανος, η Κέρκυρα. Παραδίπλα το Del Mare...

Θέλω να φτάσω στην είσοδο του σχολειού, να φαντασιώσω την ώρα και τη στιγμή που θα διαβώ την κλειδωμένη τώρα αυλόπορτα...

Και ξέρεις, δεν είναι μόνο η θάλασσα. Εδώ ακριβώς, σε ένα τέτοιο στενό, πήγα για πρώτη φορά γυμνάσιο. Η θάλασσα που είναι εκεί μπροστά έχει πολλά να μου θυμάται και να της θυμάμαι...



Και ιδιαίτερα τούτο το λιμανάκι, με τα κρις κραφτ και τα καΐκια.

Αχ, χρόνια και καιροί... Πηγαίναν που λες τα έξυπνα της τάξης, πρώτη γυμνασίου ήμασταν, και παίρναν ψάρια από τους ψαράδες και τα έβαζαν στην καρέκλα του καθηγητή ... δηλαδή της καθηγήτριας, οι καθηγήτριες την πλήρωναν... Στους καθηγητές πού να τολμήσουν να κάνουν τέτοια κόλπα;

Κι άλλοτε πάλι, την ώρα που μας έβγαζαν διάλειμμα, κάναν πως γλίστρησαν και μπλουμ στη θάλασσα... για να γλιτώσουν την εξέταση και το διαγώνισμα. Αυλή; Όχι, δεν είχαμε αυλή. Ένα νοικιασμένο κατάστημα ήταν η αίθουσα της τάξης μας. Και αυλή μας ετούτο το λιμανάκι...

Βρε λες να καταλήξω δασκάλα εκεί που ονειρεύομαι και να πάθω τα ίδια από τη μαρίδα της γειτονιάς; Άσε που στοίχημα πάω ότι όλο και κάποιο εγγονάκι συμμαθητή ή συμμαθητρίας θα τύχω...

Το ίδιο πάντα λιμανάκι. Ξεκολλάω εύκολα εγώ απ' αυτό;

Ή τυχαία θαρρείς είναι το στέκι μου το Del Mare; Αφού σου λέω ότι εκεί μεγάλωσα. Αυτή ήταν η αυλή που έπαιζα κοριτσάκι ετών 13... Κι εκεί την άκουσα να με καλεί για πρώτη φορά κοντά της. Ποια; Η θάλασσα! Ποια άλλη;

Ως τότε την έβλεπα μόνο καλοκαίρια. Εκείνο όμως το χειμώνα τη γνώρισα και από την άλλη της όψη. Και τη μύρισα. Και την ανάσανα ως το βαθύτερο μεδούλι μου και ως τα κύτταρά μου.

Από αυτό το λιμάνι έλυσα κάβους. Καιρός εκεί να καταπλεύσω και πάλι. Δίπλα στη θάλασσα, την πλατιά, τη μεγάλη...

Στο βάθος, δεν ξέρω αν θυμάσαι Νηρέα, είναι η παραλιούλα που κάναμε τις πρώτες μας βουτιές... Εκεί ακριβώς που κοκκινίζει κάποια στέγη.

Αυτοκίνητο δεν είχαμε, ούτε και λεωφορείο υπήρχε τότε για τον Δρέπανο. Και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας ήταν λαμπίκος... ένα δυο φέρρυ έρχονταν τότε από την Κέρκυρα όλο και όλο. Πώς να βρωμίσει η θάλασσα;

Εκεί λοιπόν, στην άκρη της Ηγουμενίτσας, μας πήγαινε η μάνα μας για μπάνιο. Κι ακόμη τώρα θυμάμαι τη μυρωδιά από τα θάμνα... Τα μύριζα περνώντας το καλοκαίρι για τον Δρέπανο και αναγάλλιαζε η ψυχούλα μου...

Από την άλλη μεριά το λιμάνι. Το παλιό που εξυπηρετεί Κέρκυρα, Λευκίμη και Παξούς και το νέο που φτάνει από Πάτρα μέχρι Μπάρι, Μπρίντεζι, Αγκόνα και Βενετία...

Και τα καράβια βεβαίως. Γίνεται λιμάνι χωρίς καράβια; Τα μεγάλα και πάρα πολλά πλέον καράβια που ενώνουν την Ηγουμενίτσα, πύλη της Ελλάδας σήμερα προς τη Δύση, με τα λιμάνια της Ιταλίας.

Είναι αυτά τα καράβια που θα τους κουνάω το μαντηλάκι που λέγαμε... και που θα σαλπάρω μαζί τους όταν θα ξεκλέβω λίγο χρόνο για μια βόλτα στην απέναντι όχθη του Ιονίου. Λέτσε, Στερνατία, Καλημέρα, Κοριλιάνο Ντ' Οντράντο, Καλλίπολη και τόσα άλλα πανέμορφα μέρη της Γκρέτσια Σαλεντίνα...

νομίζω ότι η καθημερινότητα στην Ηγουμενίτσα είναι πολύ λιγότερο όμορφη από τις εικόνες της... Θεσπρωτία του πράσινου και του γαλάζιου, δες τα εκλογικά αποτελέσματα και, κυρίως, την πελατειακή μετακίνηση των ψηφοφόρων ανάλογα ποιος φαίνεται ότι επικρατεί κάθε φορά για να φανταστείς τι σε περιμένει εκεί...

Τώρα που ολοκληρώθηκε η Εγνατία, γλίτωσε από το λεφούσι των ταξιδιωτών, τα καραβάνια των Τούρκων κυρίως που από δω περνούσαν πηγαίνοντας ή γυρίζοντας από Γερμανία.

Η περιοχή λέγεται Πλατάνια, από τα τεράστια πλατάνια που βρίκονται κατά μήκος του δρόμου...

ΝΗΡΕΑΣ έγραψε:

νομίζω ότι η καθημερινότητα στην Ηγουμενίτσα είναι πολύ λιγότερο όμορφη από τις εικόνες της... Θεσπρωτία του πράσινου και του γαλάζιου, δες τα εκλογικά αποτελέσματα και, κυρίως, την πελατειακή μετακίνηση των ψηφοφόρων ανάλογα ποιος φαίνεται ότι επικρατεί κάθε φορά για να φανταστείς τι σε περιμένει εκεί...

Μην ανησυχείς καλό μου... Ξέρω καλά τι με περιμένει εκεί. Αλλά ξέρω και τι αφήνω πίσω.

Πάντως είναι κι αυτό μέσα στα πλάνα μου... Να ασχοληθώ και πάλι με τα κοινά. Οπότε τρέμε κεντροδεξιά και άλλα δήθεν σοσιαλίζονται κόμματα και παρατάξεις...

Στη θέση σου θα έπαιρνα μαθήματα ζωγραφικής... Κάποιες από τις φωτογραφίες είναι σκέτοι πίνακες! Πάντως καλή επιτυχία εύχομαι στο ... άλλο!!! και μυστικά δε μαρτυράμε

πολύ καλή στη φωτογραφία, όντως ζωγραφίζεις!

Πες μου ότι το μυστικό είναι αυτό που φαντάζομαι.!! Ούριοι άνεμοι στα σχέδια σου!

Δεν ξέρω τι φαντάζεσαι, πάντως σου είχα αναφέρει τι σχεδίαζα να κάνω και είπες ότι μελλοντικά θα σε ενδιέφερε κι εσένα. Περί αυτού πρόκειται αλλά είμαι σε αναμονή απάντησης... Για να δούμε...

Κι επειδή σήμερα τις έφαγα τις απογοητεύσεις μου... πού και πώς και ποιες δεν έχει σημασία... απλώς βεβαιώθηκα για μια ακόμη φορά πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και να τραβήξω για το όνειρο, συνεχίζω τη φωτογραφική και μόνο προς το παρόν απόδραση, κι ας προσπαθεί ο Νηρέας να με απογοητεύσει....

Λοιπόν, εδώ θα πηγαίνω να την αράζω σε μόνιμη βάση από του χρόνου:


Δρέπανος, μόλις πέντε λεπτά από την πόλη της Ηγουμενίτσας...

Και θα μαζεύω εικόνες σαν κι αυτή:




Όχι το μπαλκόνι του απέναντι και τη μπουγάδα του μέσα στη μούρη μου.

Και προπαντός όχι τον ηλίθιο από δίπλα που μας έχει μαμήσει με το μπουζούκι του. Πειράζει που δε μου αρέσει να ακούω την κλάψα του όλη μέρα; Και καπάκι το σκυλί του να ξελαρυγγιάζεται στο γάβγισμα... Και κάθε τρελό να κάνει ό,τι ώρα θέλει ό,τι του καπνίσει...

Θα μου πεις, δεν έχει τρελούς η Ηγουμενίτσα; Θα έχει. Αλλά θα έχει σε απόσταση αναπνοής και μαγικές γωνιές για απόδραση...

Εδώ να πας πού; Και πώς; Διασχίζοντας την ολότρελη παραλιακή μας;

Και γυρνώντας μετά πίσω και να μην έχεις πού να παρκάρεις;

Εσείς καθίστε εδώ... αφού τόσο σας αρέσει!!!

Θα έρχομαι κι εγώ καμιά φορά, Χριστούγεννα ίσως για να δω κανένα θέατρο. Και για να ανανεώνω την απόφαση για οριστική αναχώρηση.

Κι όταν θα βαριέμαι τον Δρέπανο, και τα ωραία κάπότε τα βαριέσαι... θα τραβάω στο λιμάνι:


Λευκίμμη; Νότια Κέρκυρα; Σε μία ώρα!!!

Πας για καφέ δηλαδή και γυρνάς άνετα...

Ή μήπως στη χώρα της Κέρκυρας;

Γιατί όχι Παξούς;

Και σίγουρα αρκετές φορές το χρόνο Ιταλία.

Εσείς; Να καθίσετε εδώ.

Να πηγαίνεται Λαγονήσι...