Εν Πολυδρόσω

Κι άλλες ξωθιές μικρότερες:


Με το ίδιο φουστάνι. Το φτιαγμένο από βρύα. Που το κεντούν αμέτρητα έντομα με υφάδια και διάφανα...

Απέθανε ο μέγας Παν;

Και για ποιον χορεύουν όλες τούτες οι τσούπρες;

Αν καταφέρεις να τις δεις... όλες κοιτούν τον ουρανό. Μ' αυτόν ο αιώνιος διάλογος και ο έρωτας δίχως τέλος...

Τώρα η μέρα φώτισε για τα καλά.

Κι άρχισε ο γνώριμος βόμβος από τα αγριομελίσσια και τα άλλα όμοια.

Κάτω, ανάμεσα στο βουνό και σε μένα, στο Μέγα Λάκκο, η ομίχλη φτιάχνει τις δικές της αέρινες ξωτικές και τις άλλες παράξενες φιγούρες...

Και πέρα, πάνω ακριβώς από το ποτάμι, μια άσπρη θάλασσα. Και οι κορφούλες των βουνών, νησάκια...

Λέω μετά κι εγώ πώς έγινα ναυτικός. Που αυτή τη θάλασσα ταξίδευα ανελλιπώς χρόνους και χρόνους σαν παιδί. Ώσπου με πήρε η πόλη και μου έσφιξε βρόγχο και βρόχια στο λαιμό...

Τρίλιες και σφυρίγματα και σουρσίματα και φτερουγίσματα. Τι να σου πουν οι λέξεις; Να σου πουν για την ουρίτσα που σπάθισε από τον πλάτανο στη μελία κι έπειτα στον τσέρο κι έπειτα πέρα στη μεγάλη καρυδιά; Εκεί που κάνουν πανηγύρι κάθε βράδυ τα πελέκια;

Και η ομίχλη ανεβαίνει σιγά και σταθερά...

Ανάποδα ακριβώς από τη δική μου διάθεση. Που θέλει μα δεν μπορεί να ξεχάσει ότι οι ώρες μετρούν πια ανάποδα το χρόνο...

Μου λείπουν. Πολύ.

Πειράζει που μου λείπουν κιόλας;



Δεν πειράζει!

Θα είναι η δική τους φωνή που δε θα με αφήσει να λιποτακτήσω και αυτή τη φορά από το όνειρό μου.

Το όνειρο νούμερο 2...

Πρωινό ξύπνημα στην Αθήνα...

Όταν την έχεις στερηθεί ένα ολόκληρο μήνα, τότε και μόνο καταλαβαίνεις πόσα πολλά σε ενοχλούν πια σε αυτή την πόλη.

Αρχίζεις αυτόματα μέσα σου το τραγουδάκι: Εγώ τώρα θα ήμουν ανάμεσα τσέρο και μανόλια και θα άκουγα κοτσύφια. Κι αντί κοτσύφια ακούω το κατσαριδάκι της γειτόνισσας που δεν παίρνει μπροστά και βήχει σαν φυματικό... Ή μάλλον εμείς θα γίνουμε φυματικοί με τόσο καυσαέριο και άσε να λένε πως για όλα φταίει το τσιγάρο.

Πωπω.... Ποιος πάει σήμερα στη δουλειά; Μετά από ραχάτι 9 εβδομάδων;

Καλά, ξέρω... αποτελεί πρόκληση για τους άλλους που μετά βίας πήραν 20 μέρες άδεια ή και καθόλου... να ρωτάμε πώς πάνε στη δουλειά, αλλά πιστέψτε με, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αυτό και όχι καλό όπως νομίζουν οι πολλοί. Χάνεις το ρυθμό σου τελείως με τόσο μεγάλο διάστημα εκτός εργασίας και μετά άντε να προσαρμοστείς...

Κι ακόμη δεν ξέρω πού θα είμαι φέτος. Την πήρα άραγε την απόσπαση; Κοντός ψαλμός αλληλούια...

Για γούρι πάντως θα βάλω αυτή τη φωτογραφία:


Και ποιος ξέρει; Ίσως του χρόνου τέτοια μέρα αυτή την πόρτα να περνάω...

Φιλάκια και καλημέρες. Ιδιαιτέρως στους "ομοιοπαθείς" που ξεκινάν σήμερα σχολείο. Εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους...

Παρέα με την ομίχλη αυτή πέρασα αρκετούς χρόνους...

Κι έμαθα στην ομίχλη να βλέπω τους κόσμους που δε φαίνονταν

Αλλά και να πιστεύω πως ακόμη και όταν όλα τριγύρω είναι θολά, θα έρθει η ώρα που ο ήλιος θα κάνει και πάλι τον κόσμο λαμπερό...