Αντί κεράσματος

Γιορτάζαμε σήμερα... Μα πώς να σας κεράσουμε μέσω ίντερνετ;

Αντί λοιπόν κεράσματος που μένει αναγκαστικά για το Σεπτέμβρη, μοιραζόμαστε μαζί σας ένα προσωπικό δώρο της σημερινής μέρας:



Δεν ξέρω αν περιμένατε κάτι άλλο, πάντως αυτό για μένα ήταν σήμερα το καλύτερο δώρο. Να δω πρώτη φορά τα γατάκια. Και μάλιστα σε ώρα ιερή.



Πως υπήρχαν γατάκια στο βάθος του κήπου το γνώριζα. Αλλά να πας εκεί είναι κομματάκι δύσκολο...

Σήμερα λοιπόν το πήρα απόφαση. Παραφύλαξα την ώρα που ο πατέρας έλειπε στην εκκλησιά και δανείστηκα τις μεγάλες μπότες του, τις γαλότσες...

Έχετε δει τον παπουτσωμένο γάτο; Ε, κάπως έτσι ήμουν. Γιατί εδώ είναι φιδότοπος και δεν είναι να παίζεις με βολτίτσες στα χορτάρια.

Μια και δυο λοιπόν και με τη φωτογραφική στο χέρι πλησίασα στον παλιό λαχανόκηπο που φέτος είναι ξεροχορταρότοπος...

Τα νόμιζα τρία, τα γατάκια, τόσα είχε δει ο πατέρας. Πλην όμως συνάντησα εκεί μόνο τα δύο. Το τρίτο προφανώς χάθηκε νωρίς...

Η πρώτη τους αντίδραση ήταν να τρέξουν να κρυφτούν. Όσο για τη μάνα τους με κοίταγε περίεργα και ενοχλημένη εμφανέστατα. Λίγο αργότερα όμως η πείνα των μικρών και το μητρικό φίλτρο της γάτας νίκησαν φόβους και ντροπές και άρχισε μπροστά στα μάτια μου μια ιεροτελεστεία που δεν είχα ξαναδεί. Μαγικές στιγμές...



Δείτε τι τρυφερότητα! Όλα με κλειστά μάτια. Και αφοσιωμένα στο πιο ιερό έργο, το θηλασμό. Η μάνα μια ασπίδα γύρω από τα παιδιά της, και με το ποδαράκι της να τονίζει το μητρικό ρόλο της φροντίδας και της απέραντης στοργής.



Τα γατάκια, το ένα τιγρέ, το άλλο καρμπόν σχεδόν με τη μάνα του, αχόρταγα ρούφαγαν το γαλατάκι από τις θηλές της και άλλαζαν διαρκώς θέση. Μία το τιγρέ από δω, μία το ασπρόμαυρο...



Με τα ποδαράκια του έβαζαν αντίσταση στο σώμα της μάνας κι εκείνη με τη σειρά της στηριζόταν σε ένα κλαδί, σαν ιδιότυπη ράχη καναπέ... Κάποιες στιγμές που θόρυβος ακουγόταν, η μάνα άνοιγε για λίγο τα μάτια, αλλά ατάραχη συνέχιζε να τρέφει τα παιδιά της.



Πεινάλας της οικογένειας αποδείχτηκε το ασπρόμαυρο. Πρώτο πήγε να θηλάσει και τελευταίο έμεινε να βυζαίνει τη μάνα του. Την ίδια ώρα το τιγρέ αποσταμένο από τη διαδικασία, στεκόταν παράμερα αλλά πάντα σε επαφή με το σώμα της μητέρας... Καλό και το γάλα αλλά το σημαντικότερο δώρο της μάνας είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο, είναι η στοργή...

Καλού κακού αφήνω και μερικά μακαρόν από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Ηγουμενίτσας, μπουκιά και συχώριο λέμε τα γλυκά του...

Γιατί ήμασταν που ήμασταν με τα νύχια έτοιμα για καυγά, σας έβαλα και τα γατάκια, βλέπω τον Τρωικό Πόλεμο να ξεκινάει. Τουλάχιστον να σας γλυκάνω λιγάκι για να πάρετε δυνάμεις!!!

Το εκμέκ καταΐφι είναι ειδικό κέρασμα για όσους έστειλαν ευχές. Θερμά ευχαριστώ και επιφυλάσσομαι όταν βρεθώ στο κλεινόν άστυ να ανταποδώσω με αληθινό κέρασμα.

Πω πω!
Σούπερ τα ψιψίνια και τέλειες φωτο!
Απ' ό,τι βλέπω πάντως, δεν έμοιασαν καθόλου στον μπαμπά, χαχαχαχα!

Όσο για το γλυκό, έπεσες διάνα, τα μακαρόν και οι ''εργολάβοι'' είναι απ'τα αγαπημένα μου.

Εγώ κερνάω όλους εικονικά παγωτίνια, χεχε!!!

:p