Θα φύγω

Θα φύγω

Για ένα ταξίδι θα φύγω - ποιός το ξέρει;
Μ' ένα καράβι; Με φτερά πουλιού; Μ' ένα μαχαίρι;
………………………………………………………………
Κι αν είναι οι νύχτες όμορφες πολύ και το νησί μου
στις μυρωδιές του Γιασεμιού και του Διατσίντου είναι λουσμένο,
τόσο πολύ με πίκραναν κι οι ξένοι κι οι δικοί μου,
που εγώ δεν έχω ν' αγαπώ τίποτα εδώ και να προσμένω.

Φώτης Αγγουλές


______________

ΣΧΟΛΙΟ: Κοίτα να δεις τι βρίσκει κανείς ξημέρωμα ώρα στο διαδίκτυο και στο αγαπημένο μπλογκ της Γητεύτριας...

http://ghteytria.blogspot.com/2009/05/blog-post_25.html

Πηγή της το Περιοδικό Χίου: «Δάφνη»

Από το Περιοδικό αυτό και το ακόλουθο απόσπασμα για τον ποιητή:

"Όποιος καταπιαστεί με το Φώτη Αγγουλέ, το έργο και τη ζωή του, πρέπει νάχει τρεις αρετές: Νάναι ποιητής. Να μη φοβάται και Ν` αγαπά το λαό. Αλλιώς να σωπαίνει. Να σωπαίνει πρέπει σεμνά.

Περάσανε πάνω από τη Χίο άνθρωποι με πλούτη, με εξουσίες, με φανφάρες, άνθρωποι απάνθρωποι, σκάρτοι, σκληροί, φαντασμένοι. Κι όλους τους έφαγε το σκοτάδι, τους τρωει κάθε μέρα που περνά σαν νάναι θεριό η λήθη, σαν νάναι φυσική τους κατάληξη το σκοτάδι.

Κι ένας ψαράς αγράμματος, ένας τυπογράφος μεροκαματιάρης, που ήταν όμως ποιητής χαρισματούχος, που ήταν παλικάρι αδείλιαστο και μάρτυρας αψεγάδιαστος, που αγάπησε την αλήθεια, που στάθηκε με ειλικρίνεια δίπλα στον άνθρωπο και πόνεσε για το βρώμικο κατάντημα του πλούσιου και το γελοίο κατάντημα του φτωχού, του μοιρολάτρη και βλάκα. Που αγάπησε την ειρήνη, αυτός που υπέφερε ξεριζωμούς, πολέμους, εξορίες και διώξεις, αυτός που πάντα βαστούσε ένα λουλούδι και τον κράτησαν χρόνια και χρόνια οι φυλακές σαν λουλούδι. Κάθε μέρα που περνά γιγαντώνει και λάμπει πιο πολύ.

Γιατί η Ιστορία όπως πάντα άλλα ορίζει…"

Εκεί και διάβασα πως η ζωή του τελείωσε σε ένα καράβι. Και ζήλεψα... Παράξενο; Όσο παράξενο είναι πως σκεφτόμουν τους στίχους του, ώρα ξημέρωμα και ανάμεσα στον πρώτο και το δεύτερο ύπνο, πριν ακόμη τους διαβάσω για πρώτη φορά... Ξαναδιαβάζω:

Θα φύγω

Για ένα ταξίδι θα φύγω - ποιός το ξέρει;
Μ' ένα καράβι; Με φτερά πουλιού; Μ' ένα μαχαίρι;
………………………………………………………………
Κι αν είναι οι νύχτες όμορφες πολύ και το νησί μου
στις μυρωδιές του Γιασεμιού και του Διατσίντου είναι λουσμένο,
τόσο πολύ με πίκραναν κι οι ξένοι κι οι δικοί μου,
που εγώ δεν έχω ν' αγαπώ τίποτα εδώ και να προσμένω.

αχ ο Αγγουλές...

κι έλεγα κι εγώ ποιο τραγούδι με συντρόφευε αυτό το καλοκαίρι

ας το επαναλάβω και πάλι:

Θα φύγω

Για ένα ταξίδι θα φύγω - ποιός το ξέρει;
Μ' ένα καράβι; Με φτερά πουλιού; Μ' ένα μαχαίρι;
………………………………………………………………
Κι αν είναι οι νύχτες όμορφες πολύ και το νησί μου
στις μυρωδιές του Γιασεμιού και του Διατσίντου είναι λουσμένο,
τόσο πολύ με πίκραναν κι οι ξένοι κι οι δικοί μου,
που εγώ δεν έχω ν' αγαπώ τίποτα εδώ και να προσμένω.


για να ακούγεται και το φθινόπωρο... και ειδικά στις αρχές του Νοέμβρη...

	Γράμμα ενός αρρώστου
	Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Ξέμπαρκοι Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω... Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα που να μου φέρει λίγη ποικιλία Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε και τ' άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη... Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει: «Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!» κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα κι αν τύχει ν' απαντήσεις την Ελένη πως μ' ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα και τώρα πια να μη με περιμένει Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε σαν ένας καπετάνιος να με πάρει χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Αυτό μου θύμιζε έντονα το ποίημα του Αγγουλέ...

Ήμουν βυθισμένη για πολλές ώρες σε λήθαργο. Κι ας μην ήταν Πέμπτη...

Ξέρεις τι σημαίνει λήθαργος;

Τότε ξέρεις και τι σημαίνει α-λήθεια.

Θα σου πω και κάτι ακόμη για να ξέρεις. Οι άνθρωποι νομίζουν μεγάλη δυστυχία να μην κάνουν παιδιά. Κι άκου τώρα η σύμπτωση. Όταν κάποια στιγμή άρχισα να γυρίζω στην πραγματικότητα, η τηλεόραση ακόμη έπαιζε. Από τα σκοτεινά βασίλεια ενός ύπνου δίχως όνειρα, βρέθηκα στην Ινδία του σήμερα. Παρέα με τον Τάσο Δούση. Τον ξέρεις τον Δούση; Εμένα μου θυμίζει πάντα το Λιαντίνη. Ή μάλλον τις μέρες που εξαφανίστηκε ο Λιαντίνης. Ήταν κι ο Δούσης εκεί. Μετά τον κέρδισαν οι ΕΙΚΟΝΕΣ. Κι απέμειναν οι δημοσιογραφίσκοι της συμφοράς να τελειώσουν τα ρεπορτάζ...

Ξέρεις, για μια ΕΙΚΟΝΑ βασανίζομαι κι εγώ. Τυχαίος θαρρείς ήταν ο λήθαργος;

Το έπαθα και προχτές. Την προηγούμενη Πέμπτη. Λήθαργος βαθύς και τότε. Να σκεφτείς πως πήρε το μικρό μας τηλέφωνο, από τους ωκεανούς, και της το έκλεισα. Κοιμάμαι, της είπα. Έπειτα με έπιασαν ενοχές. Τι είπα του παιδιού; Ήταν περασμένες τέσσερις. Την ώρα που ο θάνατος χτύπαγε. Κι εγώ σε λήθαργο ανεξήγητο. Τώρα ξέρω. Τυχαίος δεν ήταν.

Ξύπνησα που λες και έβλεπα την Ινδία. Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ το Αλγέρι και το Σφαξ... Καββαδία θυμήθηκες χρυσό μου; Ε, σημείωσε πως αυτός είναι ο δικός μου Καββαδίας. Θυμάσαι πως τελειώνει; "Κι η μάνα μου περήφανη θα λέει σε όποιον ρωτά: Ήταν μια τρέλα νεανική μα τώρα έχει περάσει." Έχει;

Πάντως το ποίημα έχει. Συνέχεια:

"Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει.
Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει, θα οπλιστεί.
Θα σηκωθεί και άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες."

Ξέρεις, σήμερα η γιαγιά είχε γενέθλια. Δεν τα γιορτάσαμε. Το πένθος βλέπεις. Μιλήσαμε μόνο στο τηλέφωνο. Και είπαμε διάφορα.

Και σήμερα, εννοώ χτες αν δεις το ρολόι..., πέρασα από το γραφείο εκπαίδευσης για την αίτηση. Της μετάθεσης. Να ρωτήσω. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Και ο κύβος είναι έτοιμος να ριφθεί. Τυχαίος θαρρείς ήταν ο λήθαργος;

Στην Ινδία ξέρεις, τις γυναίκες που δεν κάνουν παιδιά τις σκοτώνουν. Παράξενες, είπε ο Δούσης, εκρήξεις συμβαίνουν σε κουζίνες σπιτιών. Λούζουν με κηροζίνη τη γυναίκα που δεν κατάφερα να φέρει παιδί στον κόσμο και μάλιστα αρσενικό. Αν ζούσα στην Ινδία θα με είχαν ήδη εξολοθρεύσει!!!

Αυτά στις ΕΙΚΟΝΕΣ του Δούση. Μα εγώ ήμουν στη δική μου Εικόνα βυθισμένη. Τυχαίος, σου ξαναλέω, δεν ήταν ο λήθαργος. Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε το τηλεφώνημα της Μελίνας. Έστω και αν εκείνη δεν το ξέρει.

Η δική μου Εικόνα γράφεται για το σεμινάριο. Το έχασα την προηγούμενη Παρασκευή. Με πέτυχε το τηλεφώνημα μόλις που είχα μπει στο ταξί. Επιστροφή στο σπίτι και αναχώρηση για την κηδεία...

Προχτές, σαν ξαναβρέθηκα εκεί, πέτυχα να διαβάζουν οι συμμαθητές τα δικά τους πλέον διηγήματα. Εκεί και άκουσα για τη Φωτογραφία της μαμάς που ξεθώριασε στον τάφο... Και για το ροζ σαμιαμίδι. Ίσα για να σταματήσω να ξεθωριάζω την άλλη Εικόνα. Αυτή που με έκανε να κλαίω ασταμάτητα στην κηδεία.

Ξέρεις τι λέει ο καινούριος μου δάσκαλος; Πως η γραφή είναι η συνάντηση με τη βαθύτερη αλήθεια που κουβαλάμε μέσα μας.

Προχτές, Κυριακή, στρώθηκα να γράψω κι εγώ ένα διήγημα. Να το πάω την ερχόμενη Παρασκευή στην ομάδα. Τίτλος; Η Εικόνα.

Η διαδικασία, λέει ο δάσκαλος, είναι επώδυνη. Χρειάζεται να καταδυθείς στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής. Εκεί που ακόμη και το χάδι προκαλεί πόνο αφόρητο. Τυχαίος θαρρείς ήταν ο σημερινός λήθαργος;

Πρώτη φορά γράφω και ξαναγράφω. Μέχρι τώρα ήμουν της σχολής του αυτόματου γραψίματος. Ακουαρέλα δηλαδή. Ο δάσκαλος λέει πως πρέπει να επενδύεις χρόνο. Να χτενίζεις και να ξαναχτενίζεις το γραφτό σου. Πρόταση πρόταση και λέξη λέξη, ακόμη και γράμμα.

Ήρθες και έγραψες τις ώρες που χαμένη ήμουν σε κόσμους άλλους. Τυχαίο δεν ήταν ούτε αυτό. Είναι πολλές οι φορές που χάνεσαι και δεν ξέρω πού είσαι και δεν γράφεις ούτε αράδα για καιρό πολύ. Ξέρω όμως εσένα. Και δεν ανησυχώ.

Κι άλλες πάλι εμφανίζεσαι από το πουθενά. Και γεμίζεις το φόρουμ αναρτήσεις. Ούτε κι αυτό τυχαίο είναι. Γι' αυτό σε αγαπώ. Που μαζεύεις πρώτα τις σιωπές σου και μετά γράφεις.

Μάζεψα κι εγώ το λήθαργο. Σου είπα. Τυχαίος δεν ήταν.

Όλη τη μέρα χτες ούτε που άνοιξα την Εικόνα μου. Δεν τόλμησα να την ακουμπήσω πάλι.

Έπειτα ήρθε εκείνη η ατάκα του Δούση. Για τις γυναίκες που καίνε στην Ινδία.

Ήρθαν και οι δικές σου αναρτήσεις. Μαζεύω πολύτιμα πετράδια τους τίτλους σου:

Ερημιά

Θα φύγω

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;

Πως συντονίζονται οι άνθρωποι μαμά;

χαλαρουιτα έγραψε:

Πως συντονίζονται οι άνθρωποι μαμά;

Πως μιλάνε και καταλαβαίνονται βαθιά μαμά;

Πως κατανοούνται οι ψυχές μαμά;

Πως γίνεται το άγνωστο γνωστό μαμά;

Πως το ψέμα γίνεται αλήθεια μαμά;

Πως μεγαλώνουν τα παιδιά μαμά;

Πως αγγίζουν οι σκιές μαμά;

Πως κλαίνε τα μωρά μαμά;

Πως γελάνε τα παιδιά μαμά;

Πως οι αγαπημένοι γίνονται ξένοι μαμά;

Πως οι ξένοι γίνονται αγαπημένοι μαμά;

Πως η ζωή φέρνει τον θάνατο μαμά;

Πως το μετά ξυπνά το άπειρο μαμά;

Πως θυμάμαστε και πως ξεχνάμε μαμά;

Πως πονάμε μαμά;

Πως ελπίζουμε ξανά μαμά;

Πως φοβάται ο κόσμος μαμά;

Πως αρχίζουν όλα μαμά;

Μαμά...;

Το ξέρω δεν θα μου πεις... Ίσως να μην θέλω πραγματικά να μάθω και εγώ... Μπορεί και να ξέρω τις απαντήσεις. Μπορεί και να φοβάμαι. Μπορεί...

Το ναι και το όχι χορεύουν αγκαλία. Τι όμορφα που φαντάζουν! Τα βλέπεις κι εσύ έτσι;

Μπορεί να αρχίσω καταδύσεις... Πάντα μου άρεσε η κατάδυση!

Μπορεί ποτέ να μην καταδυθώ...

Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να ανατρέψει γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα.

Σήμερα εδώ... Άυριο εκεί...

Μόνη με άλλους και παρέα με μόνους...

Μαζί και χώρια.

Σκέψεις που μουντζουρώνουν μια λευκή οθόνη.

Ένα παραθυρο μου δείχνει τον αέρα... μου δίνει ρεύμα!

Πετάω γύρω...

Πως συντονίζονται οι άνθρωποι μαμά;

Ημερολόγιο καταστρώματος

Στη μέση του Ινδικού... για φαντάσου. Ινδίες και πάλι...

Τελικά έκανες κι εσύ μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα. Ευχαριστώ. Το νιώθω. Δε θα το έλεγα αλλιώς.

Κράτησα ξέχωρα την προσπάθεια συντονισμού. Πώς συντονίζονται οι άνθρωποι, παιδί μου; Με το γράψιμο!

Όχι όλοι. Εσύ πάντως ανήκεις σ' αυτούς που συντονίζονται με το γράψιμο. Σ' αυτούς που είτε φοράνε παντελόνια, είτε όχι, καταφέρνουν να γυμνώνουν την ψυχή τους ως το μεδούλι. Να τη στήνουν απέναντι και να τη βυθομετρούν ως εκεί που παρακάτω δεν έχει. Έτσι συντονίζονται. Με την αλήθεια που κουβαλάνε.

Στις Ινδίες που λες τις καίνε τις γυναίκες που δεν κάνουν παιδιά. Τις άλλες όμως; Που κάνουν και τις καίει η ίδια η ζωή; Ή που καίγονται αυτοθέλητα οι ίδιες για τα παιδιά τους;

Ακόμη χειρότερα; Εκείνες και εκείνους που καίγονται και λαμπαδιάζουν για ένα όνειρο;

Θυμάσαι τι έλεγε ο ποιητής; Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα φωτίσει η νύχτα;

Θα φύγω που λες. Τυχαίος δεν ήταν ο λήθαργος. Τίποτε δεν ήταν τυχαίο απόψε. Αμφιβάλλω αν υπάρχει έτσι κι αλλιώς τίποτε το τυχαίο.

Την Εικόνα μου; Όχι. Δεν κατάφερα ακόμη να την ξαναδιαβάσω. Διάβαζα εσένα. Κι εμένα... Και έτσι έπρεπε.

πολλά φιλία

Καλημέρα!


_________________

ΥΓ για το Νηρέα: Να διαβάσεις Νίτσε. Να μάθεις γιατί φεύγουν οι άνθρωποι...

Και εγώ σε λήθαργο ήμουν. Άλλο λήθαργο, διάφορο από τον δικό σου. Μάζευα τις σιωπές μου όπως λες κι εσύ. Τις μάζευα... μα δεν ήξερα ότι ήταν έτοιμες.

Με βοήθησαν να το καταλάβω.

Εδώ, ήθελα εδώ να βγουν οι σιωπές μου... Ήθελα εδώ να ακουμπήσω τα βαθιά μου... Εδώ...

Ξέρεις μετά που γράφεις και το έχεις τελειώσει σε πιάνει αυτό το γνωστό το τρέμουλο, αυτή η γνωστή ταχυπαλμία, η ένταση, η συγκίνηση...

Φεύγω και εγώ σε λίγο.

Θα μου λείψουν πολλά. Όχι ότι μετανιώνω για την έξοδό μου...

Συντονίζομαι μάνα...

Γνωρίζω αδέρφια μάνα...

Μαθαίνω γονείς μάνα...

Αγαπώ πια μάνα...

Δεν με αφορά τι, ποιός, που, πότε, γιατί... Με ενδιαφέρει να νιώθω εγώ. Να ανθίζει μέσα μου.

Χωρίς αντάλλαγμα, δεν με αγγίζουν τα ανταλλάγματα. Έχω δικά μου ανταλλάγματα... Βλέπω να φωτίζομαι και μου αρκεί αυτό. Να φωτίζομαι εσωτερικά, να ανθίζω εσωτερικά, να μυρίζω άρωμα εσωτερικά.

Δεν ζητάω πλέον κάτι. Δεν με αφορά... Μόνο να δίνω θέλω. Να δίνω εκεί που μου λέει η καρδιά μου.

Δεκάρα δεν δίνω πια. Μπορώ να γυμνώσω άνετα το είναι μου αν κρίνω ότι έτσι πρέπει. Και το κάνω... Αφήνω τους χιτώνες να πέσουν απαλά στα πόδια μου. Ανοίγω τα παράθυρα, κλείνω τα μάτια τεντώνω τα χέρια και ΑΝΑΠΝΕΩ μάμα...

Οι ΕΙΚΟΝΕΣ ενός ΛΗΘΑΡΓΟΥ... Η αρχή ενός κόσμου... Το τέλος ενός άλλου...

Τα παιδιά μιας Ινδής... Η κουζίνα με βενζίνη...

Εικόνες... Γεννήσεις... Οράματα... Παιδιά...

Γεννάς τώρα μάμα... Γεννάς τα αδέρφια μου...

Φεύγεις και φεύγω. Είσαι εδώ και είμαι εδώ... Εδώ αλλά χώρια.

Μαμά... οι άνθρωποι είναι παράθυρα. Ανοίγουν και κλείνουν.

Μαμά είναι συγκλονιστικό να βλέπεις δυο παράθυρα να γίνονται ένα.

Μαμά άκου τη βουή από τα φτερά σου.

Είμαι εδώ... Είμαι και εκεί... Ανήκω και όχι... Εγώ ευχαριστώ που σας ξέρω. Εγώ ευχαριστώ που μπήκατε στη ζωή μου.

Στις απουσίες μου όμως ξέρεις ότι είμαι παρούσα.

Πρέπει να υπάρχει λόγος... Πρέπει να καλύπτω κύκλους. Να ανεβαίνω ψηλά και να πέφτω ακόμα πιο βαθιά κάθε φορά. Και μετά πάλι... πιο ψηλά αυτή τη φορά!

Και στο αποκορύφωμα στην άκρη στο βραχάκι, να ανοίγω τα φτερά μου για να πετάξω... Πέφτω όμως. Μα δεν με νοιάζει. Δεν φοβάμαι.

Μαζεύω δύναμη. Ανεβαίνω πάλι και προσπαθώ ξανά.

Μια μέρα θα μάθω να πετώ μαμά.

Μια μέρα θα μπορούμε να πετάμε όλοι μαζί! Αγαπημένοι όπως τώρα, μα και χαρούμενοι!

Ο έρωτας και ο θάνατος, η ερημιά κι η παρουσία.

Είμαι εδώ μα απέχω. Δεν αλλάζει κάτι αυτό. Σε αναμονή, σε επιφυλακή...