ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΑΡΚΟΥΔΑ!

Οι διακοπές τελειώνουν μα ακόμη προλαβαίνετε να πάτε τα πιτσιρίκια σας στο θέατρο. Δε νομίζω να υπάρχει τίποτε καλύτερο για την ψυχαγωγία ενός παιδιού από το θέατρο... και ειδικά το κουκλοθέατρο για τα πολύ μικρά παιδάκια:


ΦΡΑΝΚ ΤΑΣΛΙΝ

«Μα ...είμαι μια αρκούδα»

Θεατρική διασκευή: Μίνα Σαρρή - Τάκης Σαρρής

στο «ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΥΚΛΑΣ» στα Κάτω Πατήσια




32 χρόνια δημιουργίας και προσφοράς στο χώρο του Κουκλοθέατρου η Μίνα και ο Τάκης Σαρρής παρουσιάζουν το τελευταίο δίμηνο μια παλιότερη πετυχημένη παράσταση, την οποία είχαν πρωτο-ανεβάσει το 1994 και ακολούθησαν αργότερα και άλλες παραστάσεις του ίδιου έργου. Πρόκειται για το κοινωνικο-πολιτικό έργο του Αμερικανού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Φρανκ Τάσλιν, «Μα ...είμαι μια αρκούδα», το οποίο διασκεύασαν για κουκλοθέατρο.

Ενώ μια αρκούδα απολαμβάνει την ομορφιά του δάσους και την ηρεμία του, πέφτει σε χειμερία νάρκη, όπως όλες οι αρκούδες άλλωστε.

Ομως, για κακή της τύχη, έρχονται ξυλοκόποι και κόβουν πολλά από τα δέντρα του δάσους. Στη θέση τους κτίζουν ένα εργοστάσιο.

Ο επιστάτης του εργοστασίου ξυπνάει βίαια την αρκούδα, την οδηγεί στα γραφεία της διοίκησης του εργοστασίου, όπου εκεί της ζητούν επιτακτικά να εργαστεί ως εργάτρια στο εργοστάσιο. Αυτή, φυσικά, αρνείται, εξηγώντας τους ότι είναι αρκούδα και ότι δε γνωρίζει τίποτα από τα ανθρώπινα επαγγέλματα.

Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, για να της αποδείξει ότι δεν είναι αρκούδα και άρα μπορεί να εργαστεί, την οδηγεί στο ζωολογικό κήπο και στο τσίρκο, όπου οι άλλες αρκούδες δεν την αναγνωρίζουν αφού αυτή δε γνωρίζει να κάνει αυτά που κάνουν εκείνες.

Αναγκάζεται, λοιπόν, με βαριά καρδιά να μπει στην παραγωγή. Η ιστορία εξελίσσεται με διάφορα επεισόδια...

Μηνύματα του έργου είναι η διατάραξη του οικολογικού συστήματος και η καταστροφή της φύσης για καπιταλιστική εκμετάλλευση και η αλλοτρίωση των ανθρώπων στην παραγωγική διαδικασία του συγκεκριμένου συστήματος.


Η παράσταση είναι εντυπωσιακή, με πλούσια σκηνικά και κούκλες, που κατασκεύασε με μαστοριά και φαντασία ο Τάκης Σαρρής. Στην παράσταση χρησιμοποιούνται γαντόκουκλες, μαρότες και ξύλινες κούκλες, καθώς και σκηνικά που αλλάζουν με ειδικό μηχανισμό, ο οποίος κατασκευάστηκε για τις ανάγκες της παράστασης του συγκεκριμένου έργου.

Η Μίνα και ο Τάκης Σαρρής, έμπειροι και αξιόλογοι κουκλοπαίχτες, αποδίδουν τους ρόλους των ηρώων και μεταδίδουν στα παιδιά/θεατές και στους συνοδούς τους τη συναισθηματική και ιδεολογική ατμόσφαιρα της ιστορίας, της οποίας τα μηνύματα μάλλον έχουν διαχρονικότητα σε διεθνές επίπεδο.

Την υπέροχη μουσική έγραψε ο Στάθης Ουλκέρογλου, το σχεδιασμό φωτισμού είχε ο Παν. Μανούσης και φωτιστής ήταν ο Φίλιππος Φέρτης.

________________________

Αφιέρωμα στη φίλη Χριστίνα Τσ. με την ευχή να καταφέρει να παρακολουθήσει το έργο με την κορούλα της...

Ανταπόδοση στο ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΚΑΜΗΛΑ που κατάφερε να διασκεδάσει τους φόβους μου για τη δική μου κόρη...

για θέατρο έλεγες;;;;;;;;;;;;;

Κρίμα, το πήρα για δήλωση εξομολογητική και απογοητεύτηκα!

αααααααααα θα το ξαναπώ μέσα σε λίγες μέρες:

άμα έχεις τέτοιους φίλους...

γιατί καλό μου, τι είπα;

τα αρκουδάκια εξάλλου τα κάνουμε δώρο και στα παιδάκια, είναι τόσο γλυκούλικα!

Πολύ αξιόλογη η προσπάθεια του ζεύγους Σαρρή.

Το σημειώνω για να μην ξεχαστεί, το καλό παιδικό θέατρο πρέπει να το στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Δυστυχώς λίγες είναι οι παραστάσεις που ξεφεύγουν από το μέτριο. Χειρότερα και από το θέατρο για μεγάλους. Εκεί τουλάχιστον φοβούνται και το γιούχα των θεατών...

Το κακό είναι που τέτοιες παραστάσεις σαν την Αρκούδα δεν βρίσκουν ανταπόκριση από τους μεγάλους μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχει ηθοποιός στη σκηνή αλλά κούκλα. Τι να δούμε σου λέει τώρα; Κούκλες;

Ξεχνάνε όμως ότι τα μικρά παιδιά με κούκλες παίζουν. Και για τούτο το λόγο το κουκλοθέατρο είναι το πλέον ενδεδειγμένο είδος θεάτρου για την ηλικία τους.

Έτσι είναι, Νέμο. Υπάρχει υποτίμηση στο κουκλοθέατρο ακριβώς γιατί ο κόσμος πολιτιστικά είναι αγράμματος.

Και όμως το θέατρο κούκλας λειτουργώντας με σύμβολα βοηθάει πολύ περισσότερο τα παιδιά να εστιάσουν στο λόγο και να παρακολουθήσουν το δρώμενο και όχι τις γκριμάτσες που πλεονάζουν στα υπόλοιπα θέατρα για παιδιά.

Δεν ξέρω γιατί θεωρούν τα παιδιά ηλίθια και τους συμπεριφέρονται με τέτοια περιφρόνηση.

Ίσως γιατί δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να ρωτήσουν τα παιδιά - θεατές μετά την παράσταση. Θα τους άφηναν σύξυλους οι εύστοχες παρατηρήσεις τους και οι τελείως ανεπιτήδευτες κριτικές τους.

Πήγαμε πρόσφατα με τα δικά μου σε ένα έργο. Καλό ως θέμα δε λέω. Και η σκηνοθεσία καλούτσικη...

Ξέρεις τι βγήκαν μετά και μου είπαν τα μικρά ζωντοβολάκια;

Για τους ξύλινους πάγκους που τα έβαλαν...

Στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Μπουλούκι...

Άδικα θέλησα να το γυρίσω στο αρχαίο θέατρο και στις κερκίδες...

Εκεί, μου τόνισαν, τα σκαλοπάτια δεν κουνιόντουσαν κάθε φορά που ο άλλος θεατής γελούσε ή απλώς άλλαζε στάση σώματος. Ούτε ακουγόταν το απαίσιο τρίξιμο που ακούγαμε εμείς!!!

Τι να τους απαντήσεις; Αφού είναι σωστό... ο θεατής χρειάζεται να βυθιστεί στο έργο, να απορροφηθεί από την παράσταση... και όχι να πηγαίνει πέρα δώθε σαν καρυδότσουφλο στο κύμα.

Ένα μάλιστα μου είπε και τούτο. Στο αρχαίο θέατρο οι ηθοποιοί ήταν αγκαλιασμένοι από τους θεατές. Στο σημερινό στέκονται απέναντι σαν ξένοι.

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Και όμως το αρχαίο θέατρο ήταν μια μεγάλη αγκαλιά.

Εκτός των άλλων χαρακτηριστικών του... πχ το χορό... την κοινή γνώμη... που έκαμε τον απαραίτητο αντίλογο... τον ομαδικό αντίλογο της κοινωνίας.

Τώρα ο θεατής γίνεται απλώς μέρος του όχλου. Δείγμα κι αυτό του σημερινού πολιτισμού...

Κι αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, εκείνα αθώα ακόμη και χωρίς να έχουν μπει σε καλούπια, το καταλαβαίνουν και τα ενοχλεί.

Όπως τα ενοχλεί να βλέπουν τον ίδιο ηθοποιό να υποδύεται δυο και τρεις και περισσότερους καμιά φορά ρόλους. Αισθάνονται να τα κοροϊδεύουν. Και άλλο κοροϊδία, άλλο μίμησις...

Στο κουκλοθέατρο τουλάχιστον δε συμβαίνει αυτό. Η κάθε κούκλα παίζει το δικό της ρόλο.

Κι ακόμη μπορεί το πιτσιρίκι γυρνώντας στο σπίτι να συνεχίσει το έργο με τις δικές του κούκλες. Είναι προέκταση του παιδικού παιχνιδιού το κουκλοθέατρο. Ας μην το υποτιμούμε λοιπόν καθόλου.

Δεν είναι τυχαίο που στο νηπιαγωγείο υπάρχει πάντα γωνιά κουκλοθεάτρου. Ούτε τυχαίο είναι πως συχνά χώνονται εκεί τα νήπια και παίζουν τις δικές τους παραστάσεις...

http://greekpuppettheatre.ath.cx/info/

Δείτε σ' αυτό το σύνδεσμο ένα σύντομο βίντεο από την παράσταση του έργου:

Μα ... είμαι μια αρκούδα!

Και από το χώρο αυτό μεταφέρω το σχόλιο που κάνουν οι δυο κουκλοπαίχτες της παράστασης:

Παράθεση :

Καλώς ορίσατε στο χώρο του παραμυθιού και του ονείρου, στο κουκλοθέατρο. Κυρίες και κύριοι, αγαπητά παιδιά εδώ σας περιμένουν γίγαντες και ξωτικά, λαμπιδίτσες και σειρήνες, γενναίοι και ταπεινοί, κακά πνεύματα και σοφοί γέροντες.

Όλοι είμαστε και παιδιά, όλοι νοσταλγούμε τα ονειρικά ταξίδια των παιδικών μας χρόνων. Το "Θέατρο Της Κούκλας" δουλεύει για να μην χαθούν, να μην σβήσουν τα όνειρα ακόμα και μέσα από μηχανές όπως αυτή που έχετε μπροστά σας.

Σ' αυτούς τους δύσκολους από πολλές απόψεις καιρούς, νιώθουμε πως ο αγώνας και η αντίσταση που πρέπει να κάνουμε στην ευτέλεια και την ισοπεδωτική αντίληψη της εποχής, δεν πρέπει να γίνει ερήμην της ανθρωπιάς και της ευαισθησίας μας. Το "Θέατρο της Κούκλας" συνεχίζει για 31η χρονιά να αγωνίζεται για καλό κουκλοθέατρο.

Φέτος προσθέσαμε στις δραστηριότητές μας το παραμύθι και την προσφορά δωρεάν μαθημάτων κουκλοθεάτρου, κρατώντας βέβαια σταθερή την κύρια δραστηριότητά μας, τις παραστάσεις κουκλοθεάτρου για σχολεία και όχι μόνο.

Όλα αυτά τα χρόνια η αγάπη των φίλων είναι αυτή που μας δίνει την δύναμη να συνεχίσουμε και συνεχίζουμε...

Τάκης Σαρρής - Μίνα Σαρρή