Για δες ένα παράξενο... Κυριακή η 31η του Μάη. Και Δευτέρα αύριο. 1η Ιούνη και Δευτέρα. Όπως τότε.
Είναι βδομάδες τώρα που μάζεψα τα βιβλία του και τα ανέβασα στο ράφι. Σήμερα όμως δεν μπορούσα να μην τον σκεφτώ. Κυριακή σήμερα... όπως τότε. Η προτεραία της αύριο...
Ένα μικρό διαβολάκι με έβαλε να το ψάξω. Αν ήταν Κυριακή η 31 του Μάη και Δευτέρα η 1 του Ιούνη άλλη φορά σ' αυτά τα χρόνια.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ.
Πρώτη φορά από τότε, από το 98, συμπίπτουν οι μέρες και οι ημερομηνίες... Έντεκα χρόνια μετά.
Το διαβολάκι μπήκε σε νέους πειρασμούς. Να ψάξει και παλιότερα. Πχ τη χρονιά που γεννήθηκε...
Ε, ναι. Μη σας κουράζω. Ήταν κι εκείνη τη χρονιά η 31 του Μάη Κυριακή. Και η 1 του Ιούνη Δευτέρα.
Χαζά πράγματα... Το ξέρω πως είναι χαζά όλα αυτά. Δε βαριέσαι... Με τόσα άλλα χαζά ασχοληθήκαμε...
Κι εξάλλου θα περάσει καιρός για να ασχοληθώ ξανά στα σοβαρά μαζί του.
Μη με ρωτήσεις τι φταίει. Λίγο και πολλά. Και βασικά το αίσθημα αηδίας που με πνίγει. Πρώτα αυτό... να καθαρίσει το μέσα μου. Να ηρεμήσει το μυαλό μου. Να ξεχάσει γεγονότα και ονόματα και ό,τι άλλο άχρηστο και περιττό... Και μετά. Μόνο μετά θα ξανακατεβάσω τα βιβλία του από το ράφι. Και όταν και αν... θα ξεκινήσω από τους καθαρμούς του Εμπεδοκλή.
Λίγο πιο κάτω είναι κι εκείνη η φράση που με αγκυλώνει. Μιλάει για αετούς και για σπουργίτια. Μη μου ζητήσεις το πού ακριβώς και το τι... σου είπα θα περάσει καιρός να ανοίξω και πάλι τα βιβλία του... Τα σπουργίτια λέει νικούν τον αετό.