"Αηδία... ίσως να μην είναι η κατάλληλη λέξη. Μπορεί το ΚΕΝΟ και το ΜΗΔΕΝ και το τίποτε δεν έχει νόημα να είναι πιο κοντά. Αλλά και η αηδία, αυτή που σε κάνει να ξερνάς ό,τι έφαγες, ό,τι γεύτηκες να φτύνεις, ό,τι έζησες να διαγράφεις, ό,τι πίστεψες να αποκαθηλώνεις;
Κι αυτή, η αηδία, δεν είναι που περιγράφει την απόρριψη για κάθε τι;
Θέλω να σηκωθώ να φύγω. Να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Να μην ξαναμιλήσω σε όποιον μέχρι τώρα γνώρισα. Και κυρίως σε μένα την ίδια. Να ξεχάσω ποια είμαι, πώς με λένε... τι μου άρεσε μέχρι τώρα, τι θαύμαζα και τι με συγκινούσε...
Μπορεί κανείς έτσι να φύγει; Να τα αφήσει όλα πίσω του;
Ή, γιατί όχι; Να τα μαζέψει όλα σε μαύρες μεγάλες σακούλες και να τα παραδώσει στο σκουπιδιάρη...
Πρέπει να διαβάσω το χαρτάκι από τα καινούρια φάρμακα. Ίσως να είναι μια παρενέργεια; Φάρμακα... φαρμάκια...
Δεν ξέρω τι με έφταιξε περισσότερο. Ίσως όλα και από λίγο. Ξέρω μονάχα πως τέτοιες στιγμές μπορώ να γίνω πολύ επικίνδυνη για μένα την ίδια.
Μη βιαστεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα. Κρατήστε μονάχα πως όταν ο κάποιος φτάνει εκεί που εγώ είμαι τον τελευταίο καιρό, μπορεί να βάλει φωτιά και να κάψει ακόμη και τον εαυτό του. Και μην ψάξει κανείς το DNA στα αποκαΐδια. Κανένα αίνιγμα δε θα ζητήσει τέτοια απόδειξη. Εδώ, φανερά, το λέω σε όλους πως ξεχείλισε η αηδία. Κι αποκορύφωμά της; που ακόμη αντέχω και δεν ανάβω το φιτίλι."
__________
Αυτά σκεφτόταν η μικρή αλεπού... Τη θυμάστε ή την ξεχάσατε εκείνη την αλεπουδίτσα;
29 του Μάη. Τι περιμένεις τέτοια μέρα να σκέφτεται η αλεπού;
29 του Μάη και με τον προεκλογικό πυρετό να πυρώνει τα ζαλισμένα μας κάκαρα...
Κι ένα σχολείο για τη Γάζα... Για την Ελλάδα; Σχολείο για την Ελλάδα ποιος θα σκεφτεί να φτιάξει;
Τουγκέδερ, ολ τουγκέδερ... Ένα μίξερ γιγάντιο και μία σούπα πιο αηδιαστική και από την αηδία. Γυρνάει και αλέθει και διαλύει και διαγράφει κάθε τι που αγάπησα. Ελλάδα; ποια Ελλάδα;
Το δε την πόλιν σοι δούναι... Ποιος τον θυμήθηκε αυτόν σήμερα; Μα κανείς;;; Πάει κι αυτός και η πόλη του και όλα πάνε. Η Ρωμανία πάρθηκε...
Εσείς; Πώς αντέχετε; Το αντέχετε; Όλο αυτό το σκηνικό της φρίκης;
Τι καλά να μη νιώθεις... Χαμπάρι να μην παίρνεις... Ένα κλικ είναι όλο κι όλο. Το γυρνάς και καίγεται η μεγάλη ασφάλεια. Κι έπειτα; Γελάς συνέχεια. Ακόμη και όταν τίποτε δεν υπάρχει τριγύρω για να γελάσεις...
Επειγόντως πρέπει κάτι να βρω να παραμυθιαστώ και πάλι. Να νομίζω τουλάχιστον πως έχει νόημα να σκαλίζω δυο λέξεις εδώ... Έχει; Είμαι σίγουρη πως όχι. Όλα βλακείες και σαχλαμάρες.
Θέλεις παράδειγμα; Ίσα ίσα για να μη νομίζεις πως σάλταρα... που μακάρι να είχα... Έλεγες τις προάλλες για τις βερμούδες. Θυμάσαι την ιστορία με τις βερμούδες, ε; Έπρεπε να δεις σήμερα το σορτσάκι. Το καυτό σορτσάκι. Και δεν το φόραγε μαθητής... Ποιες βερμούδες;
Δεν έχει τίποτε νόημα. Άκου που σου λέω. Ας έρθει το πυρ το καθαρτήριο, άλλη ελπίδα δεν έχει... Δε θέλω πια να μαθαίνω βλακείες στα παιδιά. Ούτε ποια έχει πρωτεύουσα η Ισπανία.
Είναι σου λέω ένα γιγάντιο μίξερ. Και ο μύλος ο καλός όλα τα αλέθει. Ο δικός μου μύλος δεν τα καταφέρνει. Έχει κολλήσει και μάλιστα σε επικίνδυνο σημείο. Στο σημείο της απέραντης αηδίας...