Αναλυτική περιγραφή για το μοιραίο ατύχημα μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://apiros.blogspot.com/2009/05/blog-post_06.html Από αυτόπτη μάρτυρα.
Όσο για μένα φταίει ίσως η Πανσέληνος. Και όλα τα διαβάζω ανάποδα απόψε. Έχει στραβώσει το μυαλό και το μάτι μου.
Κάποτε θυμάμαι που λες μία κουβέντα για τον Καββαδία.
- Μου έλεγε πως τον καταλαβαίνει καλύτερα. Ως καλλιτέχνης...
Και γέλαγα πικρά να τον ακούω να το λέει. Πέρασαν χρόνοι πολλοί να το διαβάσω και στο Λιαντίνη:
"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει που δεν του χτύπησε η συμφορά την πόρτα;" Ίδια διαβάζω τώρα την αναμετάδοση για το Σπαθάρη. Την αγωνία όλη για το μεγάλο μας Ευγένιο Σπαθάρη.
Μα εγώ δεν μπορώ να μη σκέφτομαι και την ανάποδη των πραγμάτων όψη. Και δε μου φταίει το φεγγάρι.
Φταίει περισσότερο η σκάλα. Όχι εκείνη που μέτρησε ο Σπαθάρης. Κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τη σκάλα του άλλου. Ούτε τον πόνο του. Κι ας είναι και καλλιτέχνης.
Μετράω τα δικά μου σκαλοπάτια. Για μένα αδερφέ δεν ήρθε κανένα ΕΚΑΒ. Κανένας εκλεκτός συνάδελφος δε σκέφτηκε πως όταν ένας άνθρωπος πέφτει από τη σκάλα μπορεί και να καταλήξει κλινικά νεκρός ή και τελείως νεκρός αν δεν τον βοηθήσουμε άμεσα.
Μόνη μου ήρθα στο σπίτι και μόνη μου κάλεσα ταξί για το νοσοκομείο. Γιατί δεν υπήρχε εκείνη τη μέρα κανείς να έρθει μαζί μου. Κι αν μέχρι τότε χόρευα ταγκό με τη μοναξιά, από κείνη τη μέρα, και τις αμέτρητες ώρες αναμονής στο Ασκληπιείο ώσπου να καταδεχτούν οι γιατροί να με εξετάσουν, προηγούνται βλέπεις τα φορεία... αλλά εμένα κανείς δε νοιάστηκε να με βάλει σε φορείο... φόρεσα τη μοναξιά δεύτερο δέρμα μου.
Αχ, αυτοί οι άνθρωποι. Ομίχλη είναι όλοι. Από τότε, από τις 5 του Μάρτη, βλέπω τον κόσμο ανάποδα. Και τους ανθρώπους. Βλέπω την ανάποδη όψη τους, τη σωστή.
Κοιτάω και μετράω συμπεριφορές. Και ταξιδεύω με το Χατζή στους ουρανούς. Τα σπίτια σπιρτόκουτα και οι άνθρωποι; Ανθρωπάκια κλεισμένα στο μικρόκοσμό τους.
Δεν ξέρω αν οι άλλοι ακούνε την κούραση στη φωνή μου. Προχτές θυμάμαι, μετά την άλλη ταλαιπωρία στην εφορεία, μπήκα στο αμάξι και αναρωτήθηκα. Την απελπισία μου τη βλέπει κανείς; ΚΑΝΕΙΣ!
Και εγώ ίσως δε βλέπω τη δική τους. Τυφλοί βαδίζουμε. Και κουφοί. Περνάνε οι άλλοι δίπλα μας. Πέφτουν σε σκάλες. Πάμε στις κηδείες τους. Και συνεχίζουμε.
Ειλικρινά από πολλή αγάπη θα σας πω την παράξενη ευχή: Εύχομαι σύντομα να πέσετε κι εσείς από μια σκάλα. Ή θα γλιτώσετε μία και καλή ή επιτέλους θα δείτε σωστά τον κόσμο. Την ανάποδη όψη του. Αυτή που δε θέλουμε να βλέπουμε.
Για το Σπαθάρη όμως ήταν κρίμα. Γιατί εκείνος δε χρειαζόταν τη σκάλα για να δει. Και το κακό είναι που ούτε οι άλλοι που βρέθηκαν εκεί κατάφεραν πιο πέρα να δουν. Έμειναν μόνο να κοιτάν πότε θα έρθει το ΕΚΑΒ. Ναι... Ίσως γιατί δεν μπήκαν καν στον κόπο να μάθουν πού αλλού έτρεχε το ΕΚΑΒ εκείνη τη μέρα. Και την άλλη.
Ομίχλη. Άνθρωποι ομίχλη. Που δεν καταφέρνουν να δουν πέρα από τη μύτη τους.
Τους ακούω να μου ζητάνε ηλίθια πράγματα. Κι ας ξέρουν πως κατά λάθος ζω. Κι ας ξέρουν τι άλλο περνάω αυτό τον καιρό. Κι αναρωτιέμαι. Είναι άνθρωποι αυτοί;