HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Πάρτι στο νοσοκομείο...

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Πάρτι στο νοσοκομείο... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Πάρτι στο νοσοκομείο...   Πάρτι στο νοσοκομείο... Icon_minitimeΠεμ Απρ 30, 2009 5:58 pm

Στο τέλος μιας πολύ έντονης βδομάδας - από τις πιο έντονες και πυκνές σε γεγονότα της ζωής μου - μια φράση μου έχει καρφωθεί και δε λέει να ξεχαστεί...

"Χτες βράδυ κάνατε πάρτι στο νοσοκομείο".

Έτσι μου διαμαρτυρήθηκε ο θεράπων γιατρός της μητέρας μου. Πως οι συγγενείς μαζευτήκαμε λέει στο θάλαμο που νοσηλεύεται και κάναμε πάρτι...

Μόνο που πάρτι δεν κάναμε. Και αν δεν πηγαίναμε εκείνο το βράδι στο θάλαμό της θα κάναμε κάτι άλλο την επόμενη που κόσμο πολύ θα είχε αλλά πάρτι διασκέδασης δε θα ήταν.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Κάναμε εισαγωγή στο νοσοκομείο την περασμένη Πέμπτη. Μες στην καλή χαρά όλοι μας που πήρε επιτέλους την απόφαση για τη μεγάλη εγχείρηση. Ολική Αρθροπλαστική Ισχύου.

Από την αρχή γνωρίζαμε τους τεράστιους κινδύνους μιας τέτοιας επέμβασης. Λίγο μόλις καιρό νωρίτερα είχε επισκεφθεί την ειδική κλινική ισχίου στο ΚΑΤ και ο εκεί καθηγητής τη ρώτησε αν γνωρίζει το πάτερ ημών, όταν ρώτησε τι πιθανότητες επιτυχίας έχει.... Σαράντα τρία χρόνια νηπιαγωγός η μάνα μου, βιάστηκε να απαντήσει ΝΑΙ. Και τότε ο γιατρός, ο ασπρομάλλης και ειδικός στην επέμβαση στο ισχίο, υπογράμμισε πως πολλοί άνθρωποι ξεχνάνε το "εν τοις ουρανοίς" όταν λένε το πάτερ ημών αλλά στη δική της περίπτωση δεν πρέπει να το ξεχνάμε...

Ένας άλλος καθηγητής στο Νίκαιας την έκανε επίσης να φύγει κλαίγοντας με τα μελανά χρώματα που της περιέγραψε την κατάσταση.

Στο τέλος διάλεξε να εγχειριστεί από ένα γιατρό άγνωστο σε όλους μας αλλά μεγάλο όνομα στις εγχειρίσεις αυτές που τη διαβεβαίωσε πως θα έχει 100% επιτυχία.

Όταν έχουν προηγηθεί όλα τα άλλα, δεν μπορείς να έχεις γνώμη. Αφήνεις τον ίδιο τον ασθενή να αποφασίσει και απλώς παρακαλάς να ξέρει τι λέει αυτός ο υπεραισιόδοξος χειρούργος. Εμένα πάντως οι πολύ αισιόδοξοι άνθρωποι ακόμη και αν είναι με τεράστια διπλώματα και άλλες περγαμηνές, ούτε με εντυπωσιάζουν ούτε και με κάνουν πιο ήρεμη.

Την Πέμπτη λοιπόν μπήκαμε στο νοσοκομείο και έγιναν υποτίθεται όλες οι απαραίτητες εξετάσεις. Την Παρασκευή το πρωί είχαμε το χειρουργείο. Λιώσαμε από την αγωνία μας μέχρι να βγει. Και όταν βγήκε, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει τι έγινε... Μόνο μας φώναξαν από τα μεγάφωνα να πάμε στο θάλαμό της.

Ήρθε η γυναίκα, όπως ο κάθε άνθρωπος που βγαίνει από το χειρουργείο, ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα, ηρέμησαν και οι πιο έξω... και μείναμε μόνοι μας με τον πατέρα μας.

Ξαφνικά εκείνη έχασε τον κόσμο. Άσπρισε και πήρε το χρώμα που δεν θέλω να πω ... Κάντε κάτι, μας έλεγε. Δε βλέπετε; Πεθαίνω...

Φωνάξαμε, ξαναφωνάξαμε... φαίνεται έκαναν εκείνο που έπρεπε κι εκείνη άρχισε να συνέρχεται. Δεν ξεχνώ όμως πως αν δεν ήμασταν εκεί να φωνάξουμε ίσως και να μην έπαιρναν είδηση πως η ασθενής ξαφνικά κόντεψε να τα τεζάρει. Δεν έπρεπε τις πρώτες ώρες μετά από ένα σοβαρό χειρουργείο να υπάρχει υπεύθυνο πρόσωπο δίπλα στον ασθενή; Εκτός από το κοντρόλ με το κουμπάκι... που αν λιποθυμήσει ο ίδιος ο άρρωστος δε θα προλάβει καν να ακουμπήσει;

Όταν έληξε εκείνος ο πρώτος συναγερμός, βγήκα έξω στο δρόμο για ένα τσιγάρο και έκλαψα, έκλαψα, μέχρι να ηρεμήσω από την ταραχή. Άσχημο πράγμα να βλέπεις μπρος σου κάποιον να ζητά βοήθεια και να μην μπορείς ο ίδιος να κάνεις τίποτε.

Κι έπειτα άρχισε το μαρτύριο των πόνων. Να μη σώσει άνθρωπος να κάνει τέτοια εγχείρηση. Οι πόνοι τις πρώτες ώρες είναι ανυπόφοροι. Και ξέροντας τη μητέρα μου, άνθρωπο ιδιαίτερα ανθεκτικό στον πόνο, καταλαβαίνω πως το μαρτύριο αυτό είναι πέρα από το φυσιολογικό.

Τις ίδιες διαμαρτυρίες και περισσότερες ακούγαμε και από την άλλη ασθενή, στο διπλανό κρεβάτι. Εκείνη είχε κάνει επέμβαση στο γόνατο. Την ίδια μέρα και με τον ίδιο γιατρό.

Καλύτερα κουτσές παρά αυτό που περνάμε τώρα, έλεγαν και οι δύο...

Και μετά άλλαζε το τροπάρι και παρακαλούσαν να πεθάνουν παρά να πονούν τόσο...

Οι ώρες περνούσαν και ιδέα δεν είχαμε αν όλα αυτά ήταν τουλάχιστον φυσιολογικά.

Κάποια στιγμή ήρθε και ο δίσκος με το φαγητό. Λες και θα έτρωγε βόας, όχι άνθρωπος... Πάω ρωτάω. Μας έχετε μέχρι τώρα χωρίς δικαίωμα ούτε για νερό, μόνο με ένα βαμπακάκι να της βρέχουμε τα χείλη, και τώρα μας στέλνετε φαγητό; Α, λένε... λάθος. Μόνο την πρώτη ώρα μετά το χειρουργείο έπρεπε να μην πιει νερό... Στο μεταξύ εκείνη για ώρες διαμαρτυρόταν πως είχε στεγνώσει το στόμα της και κανείς δε μας είχε ενημερώσει πως μπορούμε ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να της δώσουμε νερό.

Την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Πέρασε και ο φυσιοθεραπευτής άρχισαν οι πρώτες ασκήσεις, οι πόνοι μειώθηκαν κάπως... Πέρασε και ο θεράπων ιατρός, πέρασε και η αναισθησιολόγος. Τους ρώτησα το αυτονόητο: Γιατί δε δόθηκε κάποιο παυσίπονο την πρώτη μέρα και έφτασαν σε τέτοιο μαρτύριο;

Για να καταλάβουν λέει πως έκαναν σοβαρό χειρουργείο και να μην κάνουν βλακείες. Είπα ξέρουν εκείνοι, για να το λένε, έτσι θα είναι...

Κι έπειτα έσκασαν μύτη με μία φιάλη αίματος. Είχε πέσει λέει ο αιματοκρίτης... Μάλιστα. Από 45 που είχε όταν μπήκε, έχασε τόσο αίμα, λογικό, ε; Έβαλαν το αίμα στο χέρι της να τρέχει μόνο που ξέχασαν να βάλουν την κατάλληλη πεταλούδα. Αντί για του αίματος έβαλαν την άλλη για τον ορό... Πέντε ώρες κράτησε η μετάγγιση. Μόνες τους οι νοσοκόμες έθιξαν το ζήτημα πως δεν πρέπει να κουνά το χέρι γιατί θα χάσει τη θερμοκρασία του το αίμα και θα έχουμε πρόβλημα αλλοίωσης των συστατικών. Κι εγώ κέρβερος εκεί να μην κουνιέται η φουκαριάρα. Μπορεί ο άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση να μένει τόσες ώρες ακίνητος;

Και βέβαια χωρίς τροφή και χωρίς νερό όση ώρα γίνεται μετάγγιση... Και χωρίς παυσίπονο επομένως. Με αποτέλεσμα να αρχίσουν και πάλι τρελοί πόνοι.

Στο τέλος αποκαλύφθηκε πως τη ζημιά την είχε κάνει η περίφημη πεταλούδα...

Κι απορώ. Τις φώναξα τις νοσηλεύτριες τουλάχιστον τριάντα φορές μέσα σ' αυτές τις πέντε ώρες να δουν τι συμβαίνει και σταματά η ροή του αίματος... Καμιά τους δεν είδε το διαφορετικό χρώμα της πεταλούδας; Παρά με έπρηξαν πως έχει λεπτές φλέβες και φταίει που κουνάει το χέρι;

Μη σκεφτεί κανείς για τα χάλια των δημόσιων νοσοκομείων. Γιατί δεν είμαστε σε δημόσιο νοσοκομείο αλλά σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά. Από αυτά που πληρώνεις για να έχεις τουλάχιστον άψογη νοσηλεία. Χωρίς να χρειάζεται να μένεις μπάστακας ο συγγενής δίπλα στον άρρωστο... (Έτσι τουλάχιστον υποτίθεται... )

Κάποια στιγμή παρέδωσα βάρδια σε επόμενο συγγενή και με την προοπτική πως σε λίγο θα έρθει και η αποκλειστική. Ταξί και κατευθείαν στο σπίτι μετά από 14 ώρες εξαντλητικές στο νοσοκομείο. Δεν είχα ούτε μία ώρα που είχα γυρίσει όταν μου τηλεφώνησαν πως ανέβασε πυρετό πάνω από 38. Κι ενώ εγώ την είχα αφήσει απύρετη...

Ταξί ξανά και τρέχοντας στο νοσοκομείο. Τηλέφωνο και στους άλλους στενούς συγγενείς να τρέξουν κι εκείνοι.

Με το που πάω μου λένε ότι δόθηκε αντιπυρετικό και να μην ανησυχώ και να μην πάω στο θάλαμο και την ταράξω και με δει πάλι στο νοσοκομείο και ανησυχήσει και άλλα μπαρμπούτσαλα. Κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που δεν συγχωρώ. Σε τέτοιες στιγμές καλό είναι να μη λέμε ό,τι μας κατεβαίνει... Αν δεν ξέρουμε ειδικά από αρρώστους.

Ευτυχώς δεν τους άκουσα. Γιατί ο πυρετός ήταν το λιγότερο. Μπαίνω μέσα και βλέπω τη μητέρα μου να έχει τεράστια πρηξίματα στα βλέφαρα. Η φωνή της έβγαινε με δυσκολία και ενώ ήμουν μπροστά της δεν έδειξε σημάδι πως με αναγνώριζε.

Γραμμή στις νοσοκόμες. Τουλάχιστον μου έκοψε να κάνω αυτό. Να ζητήσω άμεση ενημέρωση του θεράποντα και απάντηση αν τα συμπτώματα αυτά συνδυάζονται με την πολύωρη μετάγγιση. Τι άλλο να βάλω κι εγώ με το νου μου; Και απαίτηση να τη δει αμέσως ο εφημερεύων ιατρός. Ναι, ούτε αυτό δεν είχαν κάνει...

Ήρθε λοιπόν ο γιατρός ο εφημερεύων, την εξέτασε, μας καθησύχασε πως θα γίνουν τα δέοντα και αφού την είδαμε κι εμείς καλύτερα είπαμε να φύγουμε πια για τα σπίτια μας. Αφού βεβαίως δώσαμε στην αποκλειστική όλα τα τηλέφωνά μας και εντολή να πάρει αμέσως αν δει κάτι ύποπτο.

Έφτασα στο σπίτι περασμένες δύο. Κατευθείαν στο κρεβάτι και το ξυπνητήρι στις 7 παρά... Ταξί ξανά και στις 8 παρά είκοσι στο νοσοκομείο και πάλι. Και τότε η αποκλειστική πήρε το θάρρος και μου αποκάλυψε πως το προηγούμενο βράδυ όταν έγκαιρα ενημέρωσε τις νοσηλεύτριες για τα συμπτώματα, την έδιωξαν και της είπαν να μην τις ξαναενοχλήσει!!!

Να μην τα πάρω στο κρανίο; Σε ιδιωτικό κέντρο που το χρυσοπληρώνεις;

Στο μεταξύ άρχισε ο προβληματισμός... πού είναι επιτέλους ο γιατρός που τη χειρούργησε; Δεν τον είχαμε δει καθόλου τόσες μέρες στο νοσοκομείο. Μόνο ο θεράπων περνούσε, ο βοηθός του δηλαδή...

Παρασκευή το χειρουργείο και είχε φτάσει Κυριακή... Το ίδιο παράπονο και οι συγγενείς της διπλανής κυρίας. Τέλος πάντων κατά τις δέκα το πρωί εμφανίστηκε! Χαράς ευαγγέλια... Ειδικά εμείς που τη βρήκε λέει πολύ καλά και της έδωσε συγχαρητήρια που κάνει τις ασκήσεις της κλπ.

Του λέω για το πρόβλημα της προηγούμενης νύχτας... Τι έφταιξε; Μασημένες απαντήσεις που με άφησαν με την εντύπωση πως έφταιξε η μετάγγιση. Τον ρωτάω για το φαγητό που δεν τρώει και μένει νηστική... Δεν πειράζει λέει. Να της δίνουμε λέει ό,τι θέλει ... αν θέλει και κοκορέτσι να της φέρουμε κοκορέτσι. Και αν καπνίζει να καπνίσει!!! Να γυρίσει στη φυσιολογική της ζωή.

Χαράς ευαγγέλια κι εμείς και η ασθενής... Που πήρε τα πάνω της και ξεκίνησε τις βόλτες. Πού αλλού; Στο καπνιστήριο! Και όταν ήρθε το φαγητό, μας θύμισε τι είπε ο γιατρός της... Κατάπιαμε κι εμείς τη γλώσσα μας... Δε θες να φας, μην τρως... Θες να καπνίσεις; Κάπνισε!!!

Κάποια στιγμή σκάει μύτη ο θεράπων... Και μας κάνει την παρατήρηση:

"Χτες βράδυ κάνατε πάρτι στο νοσοκομείο!"

Εννοούσε πως μαζευτήκαμε τρία άτομα μέσα στο θάλαμο την ώρα που δεν ξέραμε τι γίνεται και βλέπαμε τον άνθρωπό μας να ψήνεται στον πυρετό και με όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα...

Του εξήγησα και φάνηκε να καταλαβαίνει. Πως το τελευταίο πράγμα που θέλαμε εκείνη την ώρα ήταν να κάνουμε πάρτι και το προτελευταίο να βρεθούμε στο νοσοκομείο. Του είπα και για την αντιμετώπιση του νοσηλευτικού προσωπικού στην αποκλειστική και επίσης φάνηκε να καταλαβαίνει και είπε πως θα το κοιτάξει...

Το χειρότερο όμως όλων ήταν που και οι τρεις που υποτίθεται πήγαμε εκεί να κάνουμε πάρτι, είμαστε με ατομικά σοβαρά προβλήματα υγείας και που όχι μόνο το βράδυ αλλά και την ημέρα το καλύτερο που θα είχαμε να κάνουμε θα ήταν να βρισκόμαστε στο σπιτάκι μας και όχι να φροντίζουμε άλλο ασθενή σε νοσοκομείο... Άκου πάρτι!!!

Με πείραξε εκείνη η κουβέντα όσο δε λέγεται. Και με πειράζει τώρα ακόμη πιο πολύ με όσα ακολούθησαν...

Το απόγευμα λοιπόν της ίδιας μέρας, κι ενώ η μητέρα μου έχει και πάλι ένα ενδοφλέβιο να ρέει αργά και βασανιστικά, όχι αίμα, αντιβιοτικό αυτή τη φορά, αρχίζει και πάλι να διαμαρτύρεται πως πονάει στο σημείο που έχουν βάλει τη σύριγγα και πως την έχουν σφίξει πολύ κλπ. Πήγα ξανά στις νοσοκόμες και ζήτησα να ελέγξουν...

Στο μεταξύ έβλεπα και τα μάτια της κάπως αλλά έλεγα δεν μπορεί, ιδέα μου θα είναι... Αφού το φρόντισαν οι γιατροί και έγιναν όλα τα σχετικά...

Και για να μη μας πουν πάλι για πάρτι στο θάλαμο, κάθισα έξω στο σαλόνι του διαδρόμου και έριχνα ματιές από την πόρτα και μόνο. Ήταν και η γκρίνια της... Πως επειδή διαμαρτυρηθήκαμε για τις νοσοκόμες, της το έκαναν επίτηδες και πονάει και να μην πούμε τίποτε άλλο και πως θα της κάνουν χειρότερα και άλλα που λέει ένας άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση...

Δεν είναι εύκολο να πάρεις αποφάσεις τέτοιες στιγμές. Και ειδικά αν είσαι μόνος σου... Κι εκεί είναι που χρειάζεται να μετρήσεις όλα τα συν και όλα τα πλην και να ενεργήσεις ΑΜΕΣΩΣ...

Με το που τελείωσε λοιπόν το αντιβιοτικό και πήγα να ζητήσω να βγάλουν το σωληνάκι από το χέρι της, βλέπω αφενός το χέρι της πρησμένο και αφετέρου τα βλέφαρά της πιο κόκκινα. Αλλά και η γλώσσα της φαινόταν πάλι να έχει πρόβλημα βραδυγλωσσίας...

Κατάλαβα πως πάμε φουλ για δεύτερο επεισόδιο. Και κατάλαβα το αυτονόητο που δεν κατάλαβαν κοτζάμ γιατροί... Πως δεν έφταιξε η μετάγγιση του αίματος. Κλασσική περίπτωση αλλεργικής αντίδρασης σε φάρμακο. Κλασικότατη... Από αυτές που καταλήγουν και σε θάνατο αν δεν αντιμετωπιστούν κατάλληλα.

Και στην περίπτωση της μητέρας μου δεν είχε αντιμετωπιστεί. Τους είπα εγώ πως υποψιάζομαι τη μετάγγιση αίματος, είπαν κι αυτοί πως έφταιξε η μετάγγιση. Μα γαμώτο...... Εγώ δεν είμαι γιατρός! Εκείνοι που ήταν γιατροί, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι συνέβη στην ασθενή; Και μάλιστα μέσα σε νοσοκομείο; Που όφειλαν όχι μόνο να διαγνώσουν αλλά και να προβλέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Βρήκαν μόνο να μας κάνουν παρατήρηση πως κάναμε λέει πάρτι στο θάλαμο!!! Αντί να δοξάζουν την τύχη τους που βρεθήκαμε εκεί και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα;

Αυτή λοιπόν τη φορά δεν είχε νόημα να ζητήσω τηλέφωνο στο θεράποντα. Γραμμή στην εκπρόσωπο της διοίκησης. Το και το... Μια εξαιρετική κυρία. Την είχα ξαναδεί και μου είχε κάνει από την πρώτη στιγμή άριστη εντύπωση. Τα μάτια της. Τα μάτια είναι το βιβλίο της ψυχής του καθενός μας... Της εξήγησα με δυο λόγια - δεν υπήρχε και χρόνος για περισσότερα - και της είπα πως έχω εμπιστοσύνη ότι θα κάνει το καλύτερο... "Δε θα σας διαψεύσω", μου απάντησε. Και κατάλαβα ότι το εννοούσε.

Και πράγματι δε με διέψευσε. Έγιναν με ταχύτητα τα πάντα. Αλλά και την επόμενη μέρα κινητοποιήθηκε όλο το τιμ του κέντρου για να διερευνήσει το περιστατικό. Ιδέα δεν έχω τι μέτρα έλαβαν... Βλέπω μόνο την αυξημένη φροντίδα στη μητέρα μου και το εκτιμώ.

Δυστυχώς όμως το επεισόδιο δεν πέρασε χωρίς να της αφήσει προβλήματα. Χτες την εξέτασε οφθαλμίατρος και διαπίστωσε πρόβλημα στο αριστερό μάτι. Ε, με τόσο πρήξιμο ήταν δυνατόν να μην υπάρξει πρόβλημα;

Κατά τα άλλα ο θεράπων ιατρός νοιαζότανε μόνο για το αν κάναμε πάρτι στο θάλαμο...

Ένα πάρτι που συνεχίστηκε μια βδομάδα τώρα με αποτέλεσμα τη δική μας βιολογική κατάρρευση... Με δέκατα τώρα κάθομαι σαν καλό κορίτσι στο σπίτι και με όλη την αγωνία τι συμβαίνει στο θάλαμο... Μη γίνει πάλι κανένα "πάρτι" και το χάσω...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Πάρτι στο νοσοκομείο... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Πάρτι στο νοσοκομείο...   Πάρτι στο νοσοκομείο... Icon_minitimeΠεμ Απρ 30, 2009 6:20 pm

Θυμάστε και την ιατρική συμβουλή να τρώει η ασθενής ό,τι θέλει και όσο θέλει και να μην της λέμε όχι;

Ο ίδιος ο γιατρός πάντως βιάστηκε να την ξεχάσει... Χτες χρειάστηκε νέα μετάγγιση αίματος και η εξήγηση; Μα δεν τρώγατε της είπε... Και γι' αυτό έπεσε ο αιματοκρίτης!!!

Ναι, γιατρέ μου. Δεν έτρωγε. Αλλά εσύ τι μας συμβούλευσες;;; Να την αφήνουμε να κάνει ό,τι θέλει!!!

Αύριο, αν έχουμε κανένα άλλο πρόβλημα με το κάπνισμα, το βλέπω να μας λέει το ίδιο...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

Πάρτι στο νοσοκομείο... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Πάρτι στο νοσοκομείο...   Πάρτι στο νοσοκομείο... Icon_minitimeΠεμ Απρ 30, 2009 11:22 pm

Νομίζω σας δούλευε λίγο ο γιατρός ή προσπαθούσε να κουκουλώσει καταστάσεις. Σε ασθενή που χρειάστηκε να κάνει μετάγγιση γύρισε και είπε να τρώει ό,τι θέλει και αν θέλει; Εδώ ρε γριπούλα περνάμε και μας λένε να τρώμε καλά και υγιεινά. Για το τσιγάρο ας μην το συζητήσω καν....
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Πάρτι στο νοσοκομείο... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Πάρτι στο νοσοκομείο...   Πάρτι στο νοσοκομείο... Icon_minitimeΠαρ Μάης 01, 2009 7:08 am

Όπως το είπες. Κι εκτός από γριπούλα θυμάμαι πολύ καλά τι μου είπαν όταν έδωσα αίμα. Πολλά υγρά και καλή διατροφή και όχι τσιγάρο.

Δεν ισχύει το ίδιο όταν κάποιος του λείπει αίμα και χρειάζεται να κάνει μετάγγιση; Κι όταν ο οργανισμός του είναι ταλαιπωρημένος; Δεν πρέπει να ισχύει το ίδιο και περισσότερο; Μόνο μη μου στενοχωρήσετε τον ασθενή;

Και να το λέει αυτό τουλάχιστον εκείνος που καταφέρνει έναν ασθενή να τον κάνει καλύτερα. Εγώ όμως μόνο το χειρότερα βλέπω καθημερινά.

Και θυμάμαι την Πασχαλιά. Πόσο χαρούμενη ήταν και αισιόδοξη πως όλα θα πάνε καλά. Τώρα έχει χάσει τελείως το κουράγιο της και δε θέλει και να μου το λέει. Νομίζει δεν το βλέπω. Νομίζει πως μπορεί να μου κρυφτεί. Μάταιος κόπος.

Μόνο χτες αναγκάστηκε να πει πως από το ένα μάτι βλέπει μόνο σκιές... Α, τι καλά... Πήγε να κάνει καλά το πόδι και θα μας την παραδώσουν με πρόβλημα στο μάτι...

Και θέλουν να την παραδώσουν. Βιάζονται μάλιστα. Μπορείτε λέει να την πάρετε. Μόνο που πρέπει άμεσα να πάει σε δημόσιο νοσοκομείο για την τάδε εξέταση για το μάτι της γιατί κινδυνεύει να το χάσει... Α, τι καλά!

Άσε το αίμα που ήθελαν λέει να της βάλουν χτες, μα δεν έβρισκαν... Θα την πάμε λοιπόν σπίτι και θα ψάχνουμε να βρούμε εμείς αίμα...

Πώς θα τη μεταφέρουμε που μόνο με Π κινείται είναι μια άλλη ιστορία... Και άλλη πως δεν μπορεί να μετακινηθεί με κλασικό αυτοκίνητο... Ωραία λοιπόν. Θα τη φορτώσουμε στη σχάρα...

Και περιμένω την ώρα που θα μας κάνουν το λογαριασμό... Γιατί εκεί θα γελάσει κάθε πικραμένος. Που τόσον καιρό άκουγε τους άλλους να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Ομίχλη αυτοί οι άνθρωποι; Μα αυτοί δεν είναι άνθρωποι καν.

Ανακατεύτηκαν εκεί που δεν τους έσπειραν. Είχαν γνώμη και άποψη για πράγματα που δε γνώριζαν. Και τώρα; Τώρα απλά εξαφανίστηκαν...

Φταίει όμως και η ίδια. Προτιμούσε να ακούει όσους συμφωνούσαν μαζί της, όσους τα έβλεπαν όλα στο τρεις γελούν και δυο χορεύουν. Έτσι βολεύει την ψυχολογία κάθε άρρωστου ανθρώπου. Οι άλλοι όμως καμία δικαιολογία δεν έχουν για την τρομακτική αφέλεια και τον ωχαδερφισμό.

Θα μου πεις, και τι αλλάζει τώρα πια; ΤΙΠΟΤΑ... Τώρα είναι μόνο ΤΡΑΒΑ ΚΟΥΠΙ και παρακάλα να μην έχουμε και χειρότερα.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Πάρτι στο νοσοκομείο...
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: