ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

Μπήκα σήμερα και σε διάβασα. Ευτυχώς δηλαδή που έγραψες, γιατί ήμουν με το παράπονο... Βουβή σχεδόν μας θωρούσες χτες. Με το τσιγκέλι οι λέξεις σου.

Αργότερα έγραψες την "απολογία". Με την ίδια πάντα μέθοδο. Με μήνυμα προσωπικό. Πως σκεφτόσουν λέει να μην έρθεις... γιατί δε μιλάς πολύ και μπορεί οι άλλοι να σε παρεξηγούσαν. Για τους άλλους δεν μπορώ να μιλήσω. Μόνο για μένα. Όχι, δε σε παρεξηγώ. Ίσα ίσα που μου αρέσει, να σε βλέπω έτσι σιωπηλή να ακούς και να προσέχεις τα πάντα κι έπειτα να τρέχεις να τα δουλέψεις και να τα σκεφτείς και να τα γράψεις. Να σε παρεξηγήσω; Το αντίθετο. Είναι χαρά και ευτυχία για μένα. Κι ευχαρίστηση που δεν περιγράφεται. Έτσι και σήμερα. Μόλις βρήκα τις καινούριες ωραίες σου σκέψεις και ακόμη ωραιότερες απορίες σου:

Για τη χαρά που μου έδωσες και για τις ωραίες σου σκέψεις η απάντηση:

Παράθεση :

Ζήστε χαρούμενα! Ποιος δεν το θέλει;

Άλλο όμως το χαρούμενα και άλλο το χαζοχαρούμενα. Τι είναι λοιπόν χαρά γνήσια και τι χαρά μιας χρήσης; Τι εκείνο που μπορεί να κάνει τη χαρά μας διαρκείας; Δίχως να απειλείται από τις μικρές ή τις μεγάλες αναποδιές της ζωής;

Και άραγε είναι ίδια η συνταγή για όλους; Ένα το μυστικό που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους; Θα ήταν ένα αν και το αντίθετο, η αιτία της δυστυχίας, ήταν κοινή. Μα δεν είναι... Άλλος κλαίει που δεν πέτυχε στις εξετάσεις, άλλος που δε βρήκε δουλειά, άλλη γιατί δεν πέτυχε η περμανάντ κι άλλοι που τους φέρνουν τα παιδιά τους οριζόντια και αμίλητα. Προφανώς υπάρχουν και πολλές άλλες αιτίες δυστυχίας. Να είναι πολλές και της ευτυχίας; Σίγουρα θα είναι, μα εμείς ψάχνουμε εκείνη που φέρνει την αιώνια χαρά...

Λέω πως ίσως αν βρούμε τι δίνει τη μεγαλύτερη δυστυχία, να βοηθήσει λίγο. Αυτή τη δυστυχία που σαν έρθει όλες οι άλλες ωχριούν και φαίνονται αστείες. Άρα το αντίθετό της μπορεί και να οδηγεί στη μεγάλη χαρά, την αιώνια...

Ποια λοιπόν είναι αυτή η τεραστίων διαστάσεων δυστυχία; Που σαν έρθει πλακώνει τα πάντα και δεν ανατρέπεται ό,τι και αν κάνει ο φουκαράς ο άνθρωπος; Που τίποτε πια δεν μπορεί να τον παρηγορήσει; Και σκέφτομαι εδώ πως ο πόνος μιας μάνας που χάνει παιδί είναι από όλους αναγνωρισμένος ως πόνος αξεπέραστος. Μα ακόμη και η μάνα η χαροκαμένη μπορεί να φέρει άλλο παιδί στον κόσμο ή να της φέρει εγγόνι κάποιο άλλο παιδί της. Και να ξαναγελάσει. Να ξανανιώσει χαρά. Άρα... Τι μένει;

Με το δικό μου μυαλό ένα και μόνο. Ο θάνατος. Αλλά όχι των άλλων. Ο δικός μας. Αυτό είναι που όσο και να θες δεν πολεμιέται ούτε και νικιέται. Μόνο αντέχεται.

Και το αντίθετο; Αυτό που ψάχναμε σαν μυστικό αιώνιας χαράς; Ποιο είναι το αντίθετο του θανάτου; Δεν είναι η ζωή; Άρα;;;

Άρα, λέω, και μόνο που ζει ο άνθρωπος αρκεί για να είναι χαρούμενος. Χαρούμενος που ακόμη ζει. Αλλά και λυπημένος γιατί αυτό δε θα κρατήσει για πάντα. Κι ακριβώς επειδή δε θα κρατήσει για πάντα, να ο λόγος ως εκείνη τη μοιραία στιγμή να μη χαλαλίζεις ούτε μία στιγμή για ηλίθιες και ανόητες λύπες. Να λοιπόν που ο θάνατος γίνεται κατά κάποιον τρόπο αιτία να είμαστε χαρούμενοι. Και μάλιστα γνήσια χαρούμενοι, όχι χαζοχαρούμενοι (πχ αν χαρώ για ένα ωραίο αμάξι, αύριο μπορεί να το τρακάρω και η χαρά μου να σκάσει σαν μπαλόνι ή για έναν ωραίο γκόμενο... αύριο, λέμε τώρα, μπορεί να χωρίσουμε, οπότε τζίφος) Ενώ η άλλη χαρά, εκείνη που ρουφάει τη ζωή ως την τελευταία της σταγόνα γιατί ξέρει πως υπάρχει θάνατος, κρατάει σε όλη τη ζωή. Ως τη στιγμή ακριβώς που θα έρθει ο καπετάν θάνατος...

Το θέμα βέβαια είναι και αυτή η στιγμή. Πώς θα την αντέξουμε; Αντέχεται; Να ερώτημα... Οι άνθρωποι που έζησαν σε εκείνο τον τόπο που χτες βρεθήκαμε, αυτό ακριβώς έψαχναν. Συχνά καθισμένοι στις όχθες εκείνου του μικρού ποταμού που είδαμε φευγαλέα, του Ηριδανού, κι άλλες περπατώντας δίπλα εκεί που πίναμε τον καφέ μας, στην Αγορά... Την Αρχαία Αγορά όπως τη λέμε σήμερα. Σκέφτονταν και συζητούσαν (δηλαδή ζητούσαν μαζί, όπως κάνουμε κι εμείς τώρα στη μεγάλη παγκόσμια αγορά του ίντερνετ) τι είναι ο θάνατος; Και ποια η σχέση μας μαζί του; Και γιατί να υπάρχει; Και και και...

Όλα ετούτα τα ερωτήματα και οι απαντήσεις για το θάνατο, είναι που αργότερα τα ονόμασαν φιλοσοφία. Είναι αυτό ακριβώς, η μελέτη του θανάτου, "Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου", σύμφωνα με τον Πλάτωνα.

Κι εσύ μικρό μου, που τώρα τέτοια ερωτήματα έβαλες μπρος σου, άλλο δεν κάνεις παρά να συνεχίζεις τον δρόμο τον αιώνιο του ανθρώπου. Αυτόν που άνοιξε μπροστά του τη στιγμή που κατάλαβε ότι υπάρχει θάνατος. Γιατί τότε και μόνο αναγκάστηκε να προσέξει τι είναι και η ζωή. Ως τότε περπατούσε χαζά και αδιάφορα και απροβλημάτιστα... Και πέθαινε κάποια στιγμή όπως πεθαίνουν και τα ζώα, χωρίς να νιώθει τι σημαίνει αυτό. Πέθαινε δίχως να καταλάβει τι σημαίνει θάνατος αλλά και χωρίς για τον ίδιο λόγο να προλάβει να μάθει τι είναι και η ζωή. Άρα μπορούμε να πούμε ότι πέθαινε χωρίς να έχει καν ζήσει... Ή πως πέρασε χαζά τη ζωή του. Με χαζές χαρές ή και χαζές λύπες.

Μη με ρωτήσεις τι είναι προτιμότερο. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως ο καθένας μας είναι αυτός που είναι, άλλος σε ζωώδη κατάσταση και άλλος με μάτια ανοιχτά που βλέπουν πιο πέρα. Σαν τα μάτια εκείνου που ξύπνησε από τον ύπνο και θέλει δε θέλει σταματάει να ονειρεύεται μύθους και παραμύθια. Βλέπει πια. Και ή το αντέχει και συνεχίζει να βλέπει ή ξαναπέφτει σε ύπνο, ή φοράει και παρωπίδες... Η ψυχούλα του καθενός δίνει εδώ τη λύση. Η δύναμη της ψυχής που λέγεται θέληση και βούληση. Τι θέλεις από τη ζωή σου; Τι θέλεις από σένα τον ίδιο; Ποιος θέλεις να είσαι; Ζώο ή άνθρωπος;

Χρειάζεται να προσθέσω ποια είναι η ουσιαστική διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα;

Έτσι κι αλλιώς εσύ την έγραψες κιόλας στο προσωπικό μήνυμα που μου έστειλες. Γιατί δεν ήθελες να μιλήσεις; Θυμάσαι τι έγραψες;

Μπορεί και να σε περνούσαν όμως και για τη σιωπή. Έτσι δεν είναι; Αυτή τη σιωπή που διέρρηξαν οι σκέψεις σου σήμερα. Κι άφησαν να φανεί τι γινόταν μέσα στο κεφαλάκι σου όση ώρα βουβά μας παρακολουθούσες.

Αυτή τη φορά δεν ήταν έκπληξη. Για μένα μιλάω πάντα... Το περίμενα. Οφείλω να στο πω πως το περίμενα. Αν και λίγο απογοητεύτηκα όταν πήρα το προσωπικό μήνυμα. Οχ, είπα. Πάλι σε μένα θα μείνουν οι σκέψεις της. Κι ας έγραφες εσύ πως κάνεις "μικρά και σταθερά βήματα"...

Και να που τα βήματα πραγματικά προχώρησαν. Και έγιναν σκέψεις. Δημοσιευμένες. Επιτέλους. Δε θα σε πιέσω να τις συνεχίσεις και εδώ. Ξέρω πως δε σου αρέσει να σε πιέζουν. Κι ακόμη, εμπιστεύομαι τα μικρά σταθερά σου βήματα. Προς το παρόν μόνο τη δική μου απάντηση μεταφέρω. Έτσι αόριστα, χωρίς καν ένα λινκ ή όνομα παραλήπτη. Μόνο για τις ωραίες σου σκέψεις!

Κυριακάτικο πρωινό. Μήνες μετά...

Ξαναγυρνώ σε τούτη τη δημοσίευση που τυχαία άνοιξα πάλι. Μα τίτλος είναι αυτός; Για τις ωραίες σου σκέψεις! Βεβαίως και γράφτηκε για τις ωραίες σκέψεις κάποιου ή κάποιας, αυτό δεν αλλάζει. Όμως αναρωτιέμαι αν κι εκείνος για τον οποίο γράφτηκε, διάβασε τούτη την απάντηση;

Όπως και να έχει, σήμερα κάποιος άλλος έγραψε κι εκείνος ΩΡΑΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ. Κι έχουν, νομίζω, κάποια σχέση με όσα γράφτηκαν εδώ. Τίτλος: ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ. Συγγραφέας ο Σωτήρης. Μέλος κι εκείνος της ίδιας παρέας που πριν μήνες περιδιάβηκε τον Ηριδανό.


Ήταν όμορφα εκείνη τη μέρα. Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Να συνεχίσουμε το ωραίο ταξίδι.

Ξέρετε, θέλω να σας το πω και δημόσια. Είστε πολύτιμοι όλοι σας για μένα. Μια μικρή παρέα που ταξιδεύει στο διαδίκτυο και καταφέρνει ο ένας να συνυπάρχει με τον άλλο παρά τις διαφορές σε ηλικία, φύλο, ασχολία...

Τι είναι αυτό που μας ενώνει; Νομίζω πως τελικά, παρά τις εξωτερικές διαφορές, υπάρχει κάποιος κρυφός μουσικός ήχος που συντονίζει τα βήματά μας. Κρατήστε τον παρακαλώ. Και με αφορμή το αριστούργημα που έγραψε σήμερα ο Σωτήρης, κρατήστε τον ακόμη και σιωπώντας. Αναγκάζομαι να δω πως και η σιωπή είναι μουσική. Όπως καιρό τώρα βλέπω σιωπηλά να μένουν τα πιο μικρά μας και όμως να είναι πάντα παρόντα.

Δε θα ξαναπιέσω κανέναν να μιλήσει. Λάθος μου. Το αναγνωρίζω. Και με την ευκαιρία αφιερώνω σε όλους κάτι που από καιρό ήθελα να κάνω. Με αφορμή εκείνη τη μέρα στον Ηριδανό:

ΗΡΙΔΑΝΟΣ

Ποτάμι στον ουρανό σε τύλιξε και σε μαστιγώνει.
Τι να γίνεται τάχατες στο Αιγαίο!
Αστράφτει ακόμα η γύμνια της θάλασσας;
Κελαϊδούν τα πουλιά στις πράσινες δεντροστοιχίες των βυθών;
Ποιος παίρνει την αρμύρα της δίψας σου με δύο φτερά στους ορίζοντες,
με μια χαρούμενη φρίκη στα πυρωμένα μπράτσα του ήλιου και τη φέρνει ως εδώ
στων δασών την ομίχλη και το μουρμουρητό του ξένου.

Στη Νάξο, πέρα κει στις αλαργινές γειτονιές των χρωμάτων,
στους ατελείωτους δρόμους της θάλασσας και της θύμισης.
Νιώθω τη φτέρνα σου γυμνή απάνου στην καυτή άμμο
που κάτωθέ της γλυστράει και φεύγει
καθώς ο μαΐστρος στο χνούδι του χεριού σου.

Ένα θρόισμα μνήμης στο ζαλισμένο κοχύλι των αυτιών σου.

Βλέπω άερινη τη σιλουέττα σου με κινήματα θεληματικά
να χωνεύει στο πύρωμα του μεσημεριού
όπως το κρύο νερό λυώνει και λύνεται στην αγκαλιά του ήλιου.
Περπατάς στα βήματα της παλιάς Αριάδνης
με την αναμονή που όλο και πιο βαθειά σε κυριεύει.
Συντροφιασμένη την απουσία του αναμενόμενου θεού.
Εκείνου του κισσοστεφανωμένου αλήτη
που έφτασε κάποτε να σ' ανεβάσει στ' αστέρι.
Και να μιλήσει μαζί σου στα μεθυσμένα χαλίκια του
καλοκαιριού. Στα κεντητά σπαθάκια των πεύκων.

Ύστερα σε δίπλωσε ο λεβάντες στο σπειρωτό
χιτώνα της βιάσης του και σ' έφερε ως την Κέρκυρα.
Αξεδίψαστη πάντα
δακρυσμένη ανάμεσα σε χίλια ευλογημένα χαμόγελα.
Εδώ ήταν που με πρόφταξες να σε καρτερώ
ακουμπισμένος στη ράχη του σούρουπου.
Κρατώντας στα χέρια
τον ήσυχο περίπατο των πορτοκαλιών και δέκα ελεγεία της βροχής.
Με βρήκες και με κράτησες να σου μιλώ με τις ώρες
την πικρή ιστορία των βοσκών. Άκουσε τα βήματα του θεού, τα περιστέρια που πετούν πιο ψηλά απ' τον τρόμο τους
και το πολύ κανόνισμα στα κάστρα του θανάτου.

Νυχτοφυλακίες, του σπουργίτη σύνεση, ρεσάλτα των ανέμων.
Τριγυρίζεις δίπλα μου με σκισμένο το γέλιο σου
με το ρούχο σου πάνω απ' τα γόνατα,
καθώς οι αρχαίες νύφες, που σκηνώναν στις πηγές των νερών και τραγουδούσαν.

Έτσι συντελείς το θάμα της μεταμόρφωσης.

Και γίνεται ο άλικος πόθος κίνηση στα μακρυά σου δάχτυλα.
Φωνή στο μουσικό σου ξύλο. Καθισμένη σε βλέπω να παίζεις,
να μερεύεις τ' αγρίμια και να ξαγριεύεις τα ζώδια.

Ύστερα αποκοιμίζεις τον Ύπνο στις ανοιχτές σου παλάμες.
Ώρα που οι καταρράχτες της νύχτας
γίνονται σιωπηλοί γαλαξίες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (32 - 33 )

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλη την παρέα των φίλων που συνταξιδεύουν μήνες τώρα στο καραβάκι του HOMA EDUCANDUS. Και σε κείνους που στιγμές στιγμές αλητεύουμε στις όχθες του Ηριδανού και σε όσους νοερά συντροφεύουν τα βήματά μας.

Λέω λοιπόν να αλλάξω τίτλο στο θέμα. Να ταιριάξει με το αφιέρωμα. Να ταιριάξει και με τόσα που μας ενώνουν. Θα ταίριαζε ίσως κάτι που να μιλάει για τον Ηριδανό. Μα θα προτιμήσω έναν άλλο στίχο του αγαπημένου μας Λιαντίνη:


Να τα ακούμε και να αφουγκραζόμαστε ένα θρόισμα μνήμης στο ζαλισμένο κοχύλι των αυτιών μας. Κι έτσι, σιωπηλοί, πώς αλλιώς; να συντελούμε το θάμα της μεταμόρφωσης. Ο καθείς με τα όπλα του και όσο του γράφτηκε...

Σας φιλώ και σας καλημερίζω

___________

ΥΓ. Κι οφείλω εδώ να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τη ΦΩΤΕΙΝΗ. Γιατί εκείνη ανακάλυψε το ξεχασμένο κοχύλι σε ώρα που το αναζητούσα...

"δέκα ελεγεία της βροχής".

Την εποχή που γράφτηκε το ποίημα ο Λιαντίνης αγωνιζότανε να κυριαρχήσει πάνω στις δέκα ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε.

Ωραίος αγώνας. Ο αντίποδας της μαυρίλας του σήμερα. Μια ελληνορωμαϊκή πάλι με ευγένεια και ήθος και λεβεντιά.

Αγωνιζότανε να κυριαρχήσει πάνω στις δέκα ελεγείες του Ντουίνο του Ρίλκε!

Κάθου και σκέψου και αν αντέχεις μην αναλύεσαι σε δάκρυα.

Πού σήμερα τέτοιοι άνθρωποι;