Ένα συγκινητικό αφιέρωμα στο Λιαντίνη

Ήρθε χτες... δώρο απρόσμενο "ιμεϊλικό"...

Κάνω κλικ...

http://pakapodistrias.blogspot.com/2008/06/blog-post.html

και βρίσκομαι σε ένα άγνωστο blog με ένα αφιέρωμα νααα για τον ... Λιαντίνη!!!

Δημήτρης Λιαντίνης: Ισορροπιστής στην κόψη του Απόλυτου. Δέκα χρόνια από την "αυτοθέλητη" (δι)έξοδό του

Διάβαζα και δε χόρταινα. Τι χαρά που πήρα. Ένας φωτισμένος ιερέας από τη Ζάκυνθο. Ο ίδιος που είχαμε από καιρό προσέξει στην πρώτη σειρά των ακροατών του Λιαντίνη στην ομιλία του για το Σολωμό στη Ζάκυνθο, 8 Απρίλη του 1998.




Ελπίζω να επισκεφθείτε το ιστολόγιο του πρωτοπρεσβύτερου Π. Καποδίστρια και να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του. Εδώ αναδημοσιεύω το σχόλιο που του άφησα καθώς και τη δική του απάντηση:

Παράθεση :

Έλαβα σήμερα το μέιλ σας και με μεγάλη έκπληξη είδα το αφιέρωμα στο Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη.

Ευχαριστώ θερμά και για την παραπομπή σας στο blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ που με πολύ κόπο έχουμε στήσει αποκλειστικά για το Λιαντίνη.

Με θλίψη όμως διάβασα τις απόψεις περί αυτοκτονίας και τις συνακόλουθες αρνητικές κριτικές. Με όσα μέχρι στιγμής γνωρίζω τολμώ να πω ότι η αυτοκτονία Λιαντίνη δεν έχει αποδειχτεί. Σήμερα μόλις και χάρη στην σύζυγο του Δημήτρη Λιαντίνη, την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη, αναρτήσαμε μια ακόμη σχετική δημοσίευση που κομίζει νέα στοιχεία για την εξαφάνισή του. Το τι έγινε ο Λιαντίνης από εκείνο το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου 1998 που ο σπαρτιάτης ταξιτζής λέει ότι τον άφησε στο Καταφύγιο του Ταϋγέτου, δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να το βεβαιώσει. Αλλά και τι τον οδήγησε να εξαφανιστεί είναι επίσης σκοτεινό και όχι εύκολο σε ερμηνείες. Έχουν γραφτεί πολλά και κυρίως από ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν και πλούσιους σε φαντασία. Αρκετά από αυτά στους μήνες ύπαρξης του blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ τα αντικρούσαμε με ντοκουμέντα από το αρχείο του και που μας τα παραχώρησε ευγενικά η σύζυγός του. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά το ΟΡΕΙΠΟΡΙΚΟ του που μάλιστα δεν προλάβαμε να δημοσιεύσουμε και έπεσε θύμα παραχάραξης. Δείτε παρακαλώ εδώ http://messologi.blogspot.com/2008/05/blog-post_28.html ή και εδώ http://messologi.blogspot.com/2008/01/blog-post_26.html σχετικά με την παρεξηγημένη σχέση του Λιαντίνη με τη θρησκεία.

Τέλος, οφείλω να εκφράσω τη χαρά μου που γνώρισα ποιος ήταν εκείνος ο ιερωμένος στη φωτογραφία που μήνες πριν είχα αναρτήσει σε ένα άλλο βοηθητικό ιστολόγιο http://messologi2.blogspot.com/2007/10/blog-post.html με τίτλο:

"1998. Ζάκυνθος. Ανάμεσα στο κοινό που παρακολουθεί την ομιλία διακρίνουμε και έναν ιερωμένο. Και από το κείμενο της ομιλίας προσέχουμε ότι ο Λιαντίνης ξεκινά με την προσφώνηση: "Πανοσιολογιώτατε", πιθανότατα λοιπόν πρόκειται για αρχιμανδρίτη."

Και χάρηκα ειλικρινά. Όχι γιατί έλυσα την περιέργεια αλλά για το φωτισμένο κείμενο που διάβασα.

2 Ιούνιος 2008 1:41 πμ

Παράθεση :

@ Δανάη, Καλημέρα!

Αφάνταστα χάρηκα, για τον ερχομό σου. Έχω δει όλα όσα έχεις ποιήσει για τον Δ. Λ. στους ιστοχώρους σου και θεώρησα ότι οπωσδήποτε πρέπει να λάβεις γνώση του δικού μας ταπεινού αφιερώματος, γι' αυτό και σε ειδοποίησα ιμεϊλικώς να έρθεις κοντά.

Το τι έγινε ο Λιαντίνης, όντως δεν μπορεί ν' αποδειχθεί. Γι' αυτό κι εγώ μιλώ για "(δι)έξοδο"! Δεν ξέρω μάλιστα, τι είναι το καλύτερο να ευχηθώ, να έχει συμβεί. Το βέβαιο είναι, ότι ο Στοχαστής μας, "ψυχής πείρατα ιών", σύμφωνα με την έκφραση του Ηράκλειτου, ανήκει πλέον Αλλού, ούτως ή άλλως, μάς αρέσει ή όχι...

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι μια τέτοια περιρρέουσα κατάσταση μπορεί να δημιουργήσει ευκολότατα παρανοήσεις και διαφορετικές εκτιμήσεις. Όμως, στην Ελλάδα ζούμε... Ξέρεις τώρα...

Από πλευράς μου, καθ' όλα τούτα τα διαρρεύσαντα χρόνια, γίνεται προσπάθεια να τον προσεγγίσουμε στο Σπήλαιο της Κατα-φυγής του, από εντελώς ποιητική/δημιουργική πλευρά, πασχίζοντας εν τω μεταξύ ν' αποβάλω τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, τα οποία με συνδέουν με το Εδώ και Τώρα ή και καθαρίζοντας τις "τσίμπλες" από τα μάτια μου (τις όποιες), όπως πολύ εύστοχα λέει η "Αποκάλυψη" του Ιωάννη.

Παρακαλώ, διαβίβασε τον σεβασμό μου στην αρχαία μου Δασκάλα στο Πανεπιστήμιο, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου και τον θαυμασμό μου για τα Όλα της Δεκαετίας!!!

υ.γ.
Η προσφώνηση "Πανοσιολογιώτατε...", που μού έκαμε στις 8.4.1998 ήταν λάθος, διότι δεν είμαι Αρχιμανδρίτης, μια και ανήκω στον έγγαμο Κλήρο, τουτέστιν Πρωτοπρεσβύτερος. Η σωστή προσφώνηση, λοιπόν, θα ήταν "Αιδεσιμολογιώτατε...".
Αλλά τι σημασία έχουν όλ' αυτά;;;; Το αναφέρω απλώς, μια κι εσύ το προαναφέρεις, αλλά και για να σού συμπληρωθεί το παζλ.

Χαίρε κι ευχαριστώ!

2 Ιούνιος 2008 6:53 πμ

Αξίζει επίσης να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από την ανάρτησή του για να καταλάβουμε καλύτερα τη σχέση που ενώνει τον άγνωστο μέχρι τώρα σε μας ιερέα με το Λιαντίνη:

Παράθεση :

Τον θυμάμαι (σ.σ. εννοεί το Λιαντίνη) να μάς επιτηρεί ως φοιτητές τον Ιούνιο του 1985 στο μεγάλο Αμφιθέατρο της Θεολογικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο μάθημα της Φιλοσοφίας, της Καθηγήτριάς μας και συζύγου του κ. Νικολίτσας Γεωργοπούλου. Είχα ακούσει τότε πολλά ενθουσιαστικά γι’ αυτόν, από τον Δ. Α., φοιτητή και θαυμαστή του, και για την υπεροχότητα του βιβλίου του «Χάσμα σεισμού. Ο φιλοσοφικός Σολωμός» (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, 1978).

Παράθεση :

Στο ύστατο αυτό ταξίδι του στη Ζάκυνθο ο Λιαντίνης επισκέφτηκε τον Λόφο του Στράνη, όπου ο Σολωμός εμπνεύστηκε τον Ύμνο και φωτογραφήθηκε από τον μαθητή και θαυμαστή του, δάσκαλο Παναγιώτη Αβούρη, ο οποίος τυγχάνει συγχωριανός και φίλος δικός μου.

Ο Παναγιώτης Αβούρης θυμίζω ότι είναι ο άνθρωπος που ανέλαβε να στεφανώσει το Σολωμό την ώρα που ο Λιαντίνης θα έπεφτε. Ένας από τους πιο αγαπημένους του μαθητές και στον οποίο χρωστάμε και τις φωτογραφίες του Δασκάλου στη Ζάκυνθο εκείνο τον τελευταίο Απρίλη.

Να αναφέρω μάλιστα εδώ μια χαριτωμένη "σκανταλιά" του π. Π. Καποδίστρια, που πολύ με συγκίνησε:



Είναι οι κορδέλες από το στεφάνι που κατατέθηκε στο Σολωμό! Ο π. Π. Καποδίστριας φρόντισε να τις διασώσει και να μας δώσει τη χαρά να τις δούμε κι εμείς. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς.

Όπως τον ευχαριστούμε και από δω για όσα έγραψε για το Δάσκαλο.

Να προσθέσω πως τα σχόλια που έκανε για τη δουλειά μας στο ίντερνετ για το Λιαντίνη περιποιούν ιδιαίτερη τιμή για μας. Γιατί προέρχονται από έναν άνθρωπο που όχι μόνο γνώρισε το Δάσκαλο αλλά και μελέτησε το έργο του και το συζήτησε με αγαπημένους φίλους και μαθητές του. Ήταν ένα μεγάλο δώρο για μας. Όχι γιατί επιζητούμε τον έπαινο αλλά γιατί έχουμε ανάγκη να ακούμε τη γνώμη τέτοιων ανθρώπων και πιο πολύ μια μέρα σαν τη χτεσινή.

Ευχαριστούμε ολόθερμα π. Παναγιώτη!

Π.Κ. είπε...

@ ΔΑΝΑΗ,

Ευχαριστώ πολύ, για την τόσο τιμητική ειδική δημοσίευση, που έκαμες χθες το απόγευμα στο HOMO EDUCANDUS, το βήμα διαλόγου για τον Λιαντίνη που επιμελείσαι, με τίτλο "Ένα συγκινητικό αφιέρωμα στο Λιαντίνη", αναφερόμενη με τόσο θερμά λόγια σε τούτην εδώ την ανάρτηση.
Ήταν απρόσμενο και μαρτυράει άνθρωπο Καλοσύνης και Εντιμότητας! Κι αυτά πανδύσκολα στην εποχή μας!!!

Οι Φίλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση από εδώ.
3 Ιούνιος 2008 1:25 πμ

Πραγματικά ευχάριστη έκπληξη ο μετρημένος λόγος του ιερέα. Αν κατάλαβα καλά από τον ιστοχώρο του είναι και συνάδελφος, εννοώ εκπαιδευτικός. Τυχεροί οι μαθητές του.

Μακάρι όλοι οι χώροι του ίντερνετ να είχαν αυτό το ήθος και καθαρό βλέμμα χωρίς παρωπίδες. Άρωμα ανθρώπου φυσά εκεί. Και ελεύθερης σκέψης. Μπράβο!